Στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου ανέβηκε η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, η οποία αναδείχτηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 35 χιλιόμετρα βάδην και χάρισε την Ελλάδα στο χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια τερμάτισε σε 2 ώρες 46 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα.
Η Ντρισμπιώτη ήταν επικεφαλής της κούρσας από νωρίς και κατέκτησε άνετα την πρώτη θέση.
Οι επιτυχίες της Αντιγόνης
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έχει ανέβει μάλιστα πολλές φορές στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
Κατέκτησε την 4η θέση στα 35 χλμ βάδην στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Όρεγκον το 2022, την 8η θέση στα 20 χλμ βάδην στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021 και είχε αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα και στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο το 2016, όπου και τερμάτισε στην 15η θέση.
Θεωρείται ως μία από τις καλύτερες Ελληνίδες βαδίστριες όλων των εποχών.
Η ίδια είχε μιλήσει πέρσι στην ΕΡΤ πριν αναχωρήσει για το Τόκιο και είχε μιλήσει για τις σκληρές προπονήσεις που κάνει.
Το πρωί στο τσιπουράδικο, τα μεσάνυχτα προπόνηση
Θέληση, πείσμα, επιμονή και δουλειά είναι οι τέσσερις λέξεις που χαρακτηρίζουν την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη.
Και αν πρόκειται για λέξεις τετριμμένες για άλλους αθλητές στην περίπτωση της Καρδιτσιώτισσας βαδίστριας ισχύουν και με το παραπάνω. Και αυτό γιατί έχει αποδείξει καθ’ όλη τη διάρκεια της αθλητικής της καριέρας ότι όσα εμπόδια και αν εμφανιστούν στον δρόμο της, η ίδια στο τέλος θα τα ξεπεράσει, μένοντας πιστή στους στόχους της.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη θεσσαλική πόλη, όπου κατοικεί μέχρι σήμερα με τον σύζυγό της, σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και παράλληλα με τις προπονήσεις της όλα αυτά τα χρόνια εργάζεται στην οικογενειακή ταβέρνα για να βγάζει τα προς το ζην. Μπορεί ο στίβος να μην ήταν η πρώτη της επιλογή -ξεκίνησε σε ηλικία 3 ετών να κάνει ρυθμική γυμναστική και στα 7 της δοκίμασε στο κολύμπι- όμως ήταν αυτός που τελικά την κέρδισε στα 15 της, παρ’ ότι στην αρχή δεν την ενθουσίασε ιδιαίτερα.
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΙΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ξεκίνησε στα 15 της να ασχολείται με τον στίβο και παρά τις επιτυχίες που ήρθαν νωρίς, στα 19 της αποφάσισε να βάλει μια τελεία.
«Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον στίβο, δεν ήμουν καθόλου καλή. Κατέληξα, μάλιστα, στο βάδην γιατί ο προπονητής που με ανέλαβε και με είχε μέχρι πριν από δύο χρόνια ασχολούνταν με αυτό. Στην αρχή, δεν μού άρεσε. Τρεις μήνες μετά την ενασχόλησή μου ήρθε το πρώτο μετάλλιο. Κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα και η μια επιτυχία μετά διαδέχτηκε την άλλη. Το 2003, ωστόσο, ούσα και φοιτήτρια στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων, αποφάσισα να σταματήσω για οικογενειακούς λόγους. Μέχρι το 2021 δεν έκανα τίποτα απολύτως που να έχει σχέση με τη γυμναστική», λέει.
«Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα, δεν με ενδιέφερε καθόλου το θέμα. Δεν μού περνούσε τότε καν από το μυαλό ότι θα ασχοληθώ ξανά με τον στίβο στο μέλλον. Η όποια ενασχόλησή μου με τη γυμναστική εκείνα τα χρόνια ήταν στο πανεπιστήμιο. Δούλευα στις οικογενειακές επιχειρήσεις -βοηθούσα τη μητέρα μου στην ταβέρνα από το πρωί μέχρι το βράδυ- και ένα διάστημα μάλιστα έκανα δύο δουλειές», προσθέτει.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ
Τι την έκανε το 2011 να αναθεωρήσει την απόφασή της και να επιστρέψει στον αθλητισμό;
«Έβαλα στοίχημα με ένα φίλο μου, ο οποίος πίστευε πολύ σε μένα και μού έλεγε ότι μπορώ να ξαναφτάσω στο επίπεδο που ήμουν. Με παρακίνησε, λοιπόν, να δοκιμάσω. Έτσι ξεκίνησα τότε προπονήσεις με τον τότε προπονητή μου, και σιγά σιγά, μέσα σε ένα εξάμηνο, άρχισαν να έρχονται οι διακρίσεις. Μάλιστα, το 2012 έχασα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες για μόλις 4’’ για το ψηλό όριο».
Όσο για τον συνδυασμό δουλειάς και αθλητισμού, δηλώνει: «Το παν είναι η θέληση. Το πρόγραμμά μου είναι καθημερινά γεμάτο με προπονήσεις και δουλειά. Ξυπνάω νωρίς το πρωί, πηγαίνω για προπόνηση, στις 12 πηγαίνω στην ταβέρνα από όπου και φεύγω στις επτά το απόγευμα. Επιστρέφω στην προπόνηση μέχρι τις εννιά το βράδυ, όταν και γυρνάω στην ταβέρνα και φεύγω στις 2 το πρωί. Είμαι γενικά της γνώμης πως όταν θέλεις κάτι, μπορείς να το πετύχεις».
Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Όλα αυτά τα χρόνια η Αντιγόνη ζει και προπονείται στην Καρδίτσα. «Πηγαίνω στην Αθήνα, όπου είναι ο προπονητής μου, ο Ναπολέων Κεφαλόπουλος, όποτε χρειάζεται. Η αλήθεια είναι πως δεν σκέφτηκα να φύγω ποτέ από τον τόπο καταγωγής μου. Ίσως, σε πιο μικρή ηλικία μού είχε περάσει για λίγο από το μυαλό, αλλά παρέμεινα σταθερή».
Πριν από δύο χρόνια πήρε μεταγραφή στον Αλέξανδρο Μακεδονίας, όπου και ανήκει μέχρι σήμερα. Εξηγεί η ίδια: «Από την ημέρα που ξεκίνησα, το 1998, μέχρι και το 2019 άνηκα στον Φωκιανό Καρδίτσας. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή στον σύλλογο, αλλά δυστυχώς δεν είδα κανένα να με βοηθάει. Οι άνθρωποι εδώ δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έτσι, πήγα στον Αλέξανδρο Μακεδονίας, σε αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι συνεχώς δίπλα μου και με στηρίζουν οικονομικά και ηθικά. Είναι μια οικογένεια».
Δημοσιεύτηκε στη “ΜτΚ”