Η παροιμιώδης έκφραση λέει “χρυσάφι πιάνει, χώμα γίνεται”
Υπάρχει όμως ένα χωριό, που κατάφερε να αντιστρέψει την παροιμία. Και ναι. Στο Αργυροχώρι Υπάτης, το χώμα γίνεται “χρυσάφι”. Ένα χωριό που από την αφάνεια κατόρθωσε να γίνει ένα από τα πιο επισκέψιμα σημεία, τους καλοκαιρινούς μήνες. Πως τα κατάφερε -εν μέσω κρίσης- να αλλάξει όψη και και να γίνει πόλος έλξης για μικρούς και μεγάλους;
Η κουβέντα με τον πρόεδρο του χωριού
Για δεύτερη θητεία στη θέση του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Αργυροχωρίου ο Σπύρος Στεργιόπουλος μας μιλά για την συνταγή που ακολούθησε για να αλλάξει μορφή το χωριό του. Βασικό συστατικό η αγάπη για τον τόπο του. Σκέψη στο παρόν, βλέμμα στο μέλλον, υπομονή, επιμονή και κυρίως συμμετοχή.
Η επιτυχία είναι… ομαδικό άθλημα
Σε συνεργασία με τους χωριανούς αλλά και με τους πολιτιστικούς συλλόγους και με πολύ δουλειά, σιγά σιγά και χρόνο με το χρόνο όλα άρχισαν να αλλάζουν. Να παίρνουν ζωή.
Το πριν… και το μετά
Έτσι, ένα κακοτράχαλο γεμάτο βάτα σημείο στην είσοδο του χωριού, έγινε μια πανέμορφη παιδική χαρά γεμάτη χαρούμενες φωνές.
Λίγο πιο κάτω, σε ένα ακόμη σημείο γεμάτο πέτρες και σκουπίδια των περαστικών, δημιουργήθηκε ένα γήπεδο μπάσκετ. 5.000 άνθρωποι το επισκέπτονται μόνο κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού τουρνουά ενώ συνολικά άλλοι τόσοι το επισκέπτονται για να προπονηθούν ή απλά να ξεδώσουν.
Πριν λίγες ημέρες, τα μηχανήματα ισοπέδωσαν άλλο ένα ανεκμετάλλευτο σημείο ακριβώς δίπλα. Τώρα στον ίδιο χώρο χτίστηκε μια πέργκολα, μια παραδοσιακή βρύση και γέμισε ο τόπος λουλούδια.
Τα πεζοδρόμια κατά μήκος του χωριού δημιουργήθηκαν και ντύθηκαν με πέτρα, για να δώσουν την ευκαιρία για περπάτημα με ασφάλεια. Για όμορφες βόλτες με φόντο το πλατανόδασος στο δρόμο που ανεβαίνει στην Υπάτη.
Η πετρόχτιστη πλατεία Πλατανοδάσους με εκδηλώσεις, χορούς, θερινό σινεμά, θέατρο, εκθέσεις φωτογραφίας και παιδικά φεστιβάλ, έφεραν κόσμο, χαρά, συναναστροφή και “διασημότητα” στο άγνωστο μέχρι πριν λίγα χρόνια Αργυροχώρι.
Ένας γκρίζος τσιμεντένιος τοίχος στο κέντρο του χωριού, ζωγραφίστηκε με τις φιγούρες και την ιστορία του καραγκιόζη, ενώ η στάση του λεωφορείου, τα παγκάκια και η είσοδος του συλλόγου Κίνηση Γυναικών Αργυροχωρίου, απέκτησε χρώμα με έμπνευση από τον ….Μοντριάν!
Οι κάδοι των σκουπιδιών, έγιναν “πολιτιστικά” στοιχεία αφού πλέον μπορεί κανείς να δει στην όψη τους την ιστορία του καπνού. Έτσι, για να θυμούνται οι παλιότεροι εκείνες τις εποχές που το χωριό ζούσε από την καπνοκαλλιέργεια αλλά και να μαθαίνει η νέα γενιά, το παρελθόν και τις ρίζες.
Μια άπλα στο πλατανόδασος έγινε μια φιλόξενη προσκοπική κατασκήνωση
Και το συμπέρασμα;
Η γνωστή καραμέλα της κρίσης δεν είναι δικαιολογία. Όλα μπορούν να γίνουν. Αρκεί, να υπάρχει ένας εμπνευσμένος νους, που να κοιτάζει μπροστά. Επίμονος και ικανός να κινητοποιεί από το μικρότερο πιτσιρίκι μέχρι την πιο ηλικιωμένη γιαγιά και να τους κάνει συμμέτοχους στην προσπάθεια για το καλύτερο. Που δεν σηκώνει τη μύτη μόλις αποκτήσει την προεδρική καρέκλα… αλλά τα μανίκια για δουλειά.
