«Εκεί στο Νότο, που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο/σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια, ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί..Ποια πόλη, ποια χώρα/ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα..»: Οι παραπάνω υπέροχοι στίχοι από τον «Νότο», που ηχογράφησαν το 1996 ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Μπάμπης Στόκας για τον δίσκο «Παυσίλυπον» είναι ιδανικοί για τον αποχαιρετισμό του ανθρώπου που τούς «γέννησε», του ευαίσθητου και πολυγραφότατου στιχουργού και ποιητή Ισαάκ Σούση, που έφυγε σήμερα από τη ζωή.
Τη δυσάρεστη είδηση της απώλειά του, που προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση στους κόλπους του ελληνικού, ανακοίνωσε η οικογένειά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γράφοντας με νόημα: «Με θλίψη σας ανακοινώνουμε ότι σήμερα έφυγε από κοντά μας ο Ισαάκ Σούσης, γιος, αδερφός, θείος και φίλος, μα πάνω από όλα άνθρωπος με έμπνευση και πάθος για τη ζωή. Οι στίχοι του, τα ποιήματά του, τα βιβλία του και το χιούμορ του θα μας κρατάνε πάντα συντροφιά και θα μας εμπνέουν. Μια ισχυρή προσωπικότητα που δεν έκρυβε ποτέ τις απόψεις του για τον κόσμο. Ένα ανήσυχο πνεύμα που το στυλό δεν ήθελε να αφήσει. Τι να πρώτο σχολιάσει κανείς για το ιδιαίτερο μυαλό του και τη ξεχωριστή προσωπικότητά του… Το ανήσυχο αυτό πνεύμα πήγε να συναντήσει επιτέλους όσους τον επηρέασαν και αγάπησε, όσους θαύμασε και είχε στην καρδία του, φιλοσόφους, συγγραφείς, συγγενείς και φίλους. Έχει πολλά να μοιραστεί μαζί τους. Και εμείς θα είμαστε εδώ να τον ψάχνουμε κάπου στο Νότο… Θα σε θυμόμαστε με απέραντη αγάπη και θαυμασμό, τα ανίψια σου, Ζήνα και Ραφαήλ.»
Πράγματι, ο Ισαάκ Σούσης ήταν όλα αυτά που περιγράφουν οι δικοί του άνθρωποι: Ευφυής, ανήσυχος, παθιασμένος, χιουμορίστας, ευαίσθητος αλλά και ευαισθητοποιημένος κοινωνικά και πολιτικά. Και τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τις ανησυχίες του, το χιούμορ του τα εξέφρασε μέσα από τους στίχους δεκάδων τραγουδιών. Ανάμέσα τους, εκτός από τον «Νότο», τα «Έλα, ψυχούλα μου», «Ένας Τούρκος στο Παρίσι», «Μου λες τα μάτια σου (Μάτια δίχως λογική)» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ο οποίος υπήρξε από τους στενότερους συνεργάτες του στη δισκογραφία, τα «Έτσι κι αλλιώς», «Εφάπαξ», «Εγώ δεν σε κατηγορώ» του Γιάννη Κότσιρα, τον υπέροχο «Παλιό Στρατιώτη» που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας και άλλα κομμάτια που ακούσαμε με τις φωνές του Κώστα Μακεδόνα, της Ελένης Δήμου, του Κώστα Θωμαϊδη, τηε Σωτηρίας Λεονάδρου, του Γιάννη Κούτρα, τοτ Γιάννη Ζουγανέλη, του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου, του Στάθη Δρογώση αλλά και του Γιάννη Πλούταρχου και του Πασχάλη Τερζή.
«Δεν είμαι επαγγελματίας στιχουργός γιατί δεν είμαι στιχουργός εκ προμελέτης. Δεν θυμάμαι ποτέ να σκέφτηκα εγώ θα γίνω στιχουργός όταν θα μεγαλώσω…» είχε εξομολογηθεί ο ίδιος ενώ σε άλλη συνέντευξή του είχε ξεκαθαρίσει: «Δεν γράφω για να καταλάβει ο άλλος πόσο διανοούμενος ή πόσο μορφωμένος είμαι».
Και ακριβώς επειδή δεν ένιωσε ποτέ επαγγελματίας στιχουργός και δεν πούλησε τη γνώση του δεν μπήκε ποτέ στα επίσημα γρανάζια της δισκογραφίας, δεν εμφανιζόταν σε κοσμικές εκδηλώσεις ούτε φωτογραφιζόταν στο πλευρό δημοφιλών τραγουδιστών, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις. Κινούνταν διακριτικά, αθόρυβα, μέσα σε έναν στενό καλλιτεχνικό κύκλο που γνώριζε την αξία του, ως ανθρώπου και καλλιτέχνη, έτσι όπως αυτή αποτυπώθηκε σε στίχους όπως οι παρακάτω: «Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω, μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω, και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη, θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ’ την πρώτη…»
protothema.gr
