Τα σημάδια στο λαιμό του 13χρονου παιδιού, παραπέμπουν σε ταινία θρίλερ. Ο μαθητής λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του, από τη μια στιγμή στην άλλη…
Πήγαινε στο φροντιστήριο και λίγο έλειψε να μη γυρίσει ποτέ στο σπίτι του, ένα 13χρονο αγόρι! Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, περίπου στις 09.30 το πρωί και πριν αρχίσει καν να μαζεύεται κόσμος για την παρέλαση, το κέντρο του Ηρακλείου είχε ήδη “προετοιμαστεί”, με το λευκό σχοινί να έχει ορίσει το χώρο όπου θα βρίσκονταν οι θεατές.
Ο 13χρονος διέσχιζε με το ποδήλατό του την Λεωφόρο Δημοκρατίας, στο ύψος των επισήμων, περνώντας νόμιμα τη διάβαση για να βρεθεί στο απέναντι πεζοδρόμιο. “Το σκοινί, όμως, που έβαλαν οι «αρμόδιοι» είχε άσπρο χρώμα, χωρίς καμία περαιτέρω σήμανση και είχε τοποθετηθεί σε τέτοιο ύψος – εγκληματικό για τον νοήμον νου (!!) – ώστε ήταν αδύνατο για ένα παιδί που έκανε ποδήλατο να το αντιληφθεί.
Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρω ότι το άσπρο σκοινί δεν είναι εύκολα διακριτό μέσα σε μια ηλιόλουστη μέρα” – αναφέρει ο πατέρας του παιδιού, τονίζοντας ότι “το αποτέλεσμα ήταν το σκοινί αυτό, ή μάλλον η ανευθυνότητα των «αρμοδίων», να ρίξει το παιδί μου κάτω από το ποδήλατο και να βρεθεί το παιδί μου με σχεδόν «κομμένο λαιμό»”. 
Όπως σημειώνει ο πατέρας Γ.Μ., οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. που ήταν παρόντες και κάλεσαν το ΕΚΑΒ, “επισήμαναν με ομοφωνία ότι ήταν εγκληματικό το ύψος στο οποίο τοποθετήθηκε αυτό το σκοινί, αλλά και το χρώμα που επιλέχθηκε χωρίς καμία σήμανση”.
“Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Δήμος ή κάποια άλλη αρχή τοποθέτησε το εν λόγω σκοινί. Δεν έχει άλλωστε μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να γίνει το παιδί μου καλά. Για μένα και την οικογένειά μου, για την ψυχική οδύνη που περάσαμε και περνάμε βλέποντας το παιδί μας σε αυτή την κατάσταση, με το λαιμό του λες και βγήκε από ταινία θρίλερ – για όσους καταλαβαίνουν τί εννοώ – για όλες τις ώρες που περάσαμε στο χειρουργικό τμήμα του νοσοκομείου, περιμένοντας να μάθουμε τη διάγνωση των ιατρών, δεν ζητάω τίποτα παρά μόνο ένα συγνώμη των «αρμοδίων»… όποιοι κι αν είναι αυτοί…” – επισημαίνει ο πατέρας, καλώντας τους αρμόδιους να αφυπνιστούν και να επιδείξουν επιτέλους την απαραίτητη υπευθυνότητα, ώστε να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον.
“Δεν μίλησα ποτέ για τις αδικίες που βλέπω τόσα χρόνια να πνίγουν την ελληνική κοινωνία. Δεν μίλησα ποτέ για τις αδικίες που βλέπω στην ελληνική νομοθεσία, καθώς και στην εφαρμογή (ή ορθότερα στην μη εφαρμογή) αυτής, και οι οποίες δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, πνίγουν τους ευσυνεινήδητα νομοταγείς και ευνοούν τους λιγότερο ευσυνείδητους.
Θα μιλήσω όμως σήμερα για την αδικία που παραλίγο … κυριολεκτικά … να πνίξει το παιδί μου…” – καταλήγει.
