Η ιστορία του Ιντνέγκτσιου Τεσέμα από την Αιθιοπία θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία. Από την ελληνική οικογένεια που τον έσωσε από βέβαιη σφαγή το 1937, μέχρι τις μεγάλες μάχες που έδωσε σε διεθνές επίπεδο κατά του ρατσισμού και τον διακρίσεων και υπέρ της ισότητας στο ποδόσφαιρο.
Μετά την ιταλικά εισβολή στην Αιθιοπία το 1935, το ποδόσφαιρο αποτέλεσε έναν από τους πολιτιστικούς τομείς που δέχθηκε τρομερές πιέσεις και υποβαθμίσεις. Έχοντας κάνει τα πρώτα, του δειλά βήματα λίγο πριν την έναρξη της κατοχής, το άθλημα αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό από τους ντόπιους, οι οποίοι έπαιζαν με τις ελληνικές και αρμενικές κοινότητες. Ο Τεσέμα ήταν από πιτσιρικάς ένθερμος υποστηρικτής. Στη σφαγή του 1937, που αποτέλεσε αντίποινα των Ιταλών για μια απόπειρα δολοφονίας του Βισερόι Γκρατσιάνι, περίπου 30.000 Αιθίοπες βρήκαν τραγικό θάνατο. Ο Τεσέμα τη γλίτωσε χάρη σε μια ελληνική οικογένεια που τον έκρυψε. Την ιστορία του διηγείται ο Τομ Ντάνμορ στο όγδοο τεύχος του αγγλικού Blizzard.
Από την αρχή της κατοχής, οι Ιταλοί διαχώρισαν το ποδόσφαιρο που έπαιζαν οι ίδιοι, με το ποδόσφαιρο των ντόπιων. Ο 16χρονος τότε Αιθίοπας, που κλήθηκε να δουλέψει στο τοπικό αθλητικό γραφείο για τους ντόπιους, κατάλαβε από την αρχή ότι πρόθεση των κατακτητών ήταν να καλλιεργήσουν το μίσος ανάμεσα στις κοινότητες. Από τα πρώτα του χρόνια, λοιπόν, ανέπτυξε ένα αίσθημα ισότητα και δικαιοσύνης. Η κατοχή έληξε το 1941 και έχοντας επιβιώσει, ο Τεσέμα αναπτύχθηκε γρήγορα ως ποδοσφαιριστής, προπονητής, διαιτητής και διοικητικός παράγοντας!
Το 1943 έπαιξε κομβικό ρόλο στη δημιουργία της πρώτης Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας στην Αιθιοπία. Η ομάδα του, η Σεντ Τζορτζ, ήταν από τους βασικούς ανταγωνιστές για το πρωτάθλημα, ενώ στις 5 Δεκεμβρίου του 1947 ήταν αρχηγός στο πρώτο διεθνές ματς της Εθνικής του με το Τζιμπουτί. Ένα χρόνο πριν σταματήσει την καριέρα του, η Αιθιοπία εντάχθηκε στη FIFA.
Η Συνομοσπονδία της Αφρικής (CAF) συστάθηκε το 1957 και ο Τεσέμα αποτέλεσε τον εκπρόσωπο της χώρας του. Η βοήθειά του στη δημιουργία των κανονισμών ήταν καθοριστική και έτσι εκλέχθηκε ως μέλος της εκτελεστικής επιτροπής. Παράλληλα, ήταν προπονητής στην Εθνική, την οποία οδήγησε στην πρώτη και μοναδική κατάκτηση Κυπέλλου Εθνών Αφρικής! Ωστόσο, έγινε περισσότερο γνωστός για το ρόλο του κατά του Άπαρτχαϊντ της Νοτίου Αφρικής. Κατάφερε το 1957 οι «μπαφάνα-μπαφάνα» να αποκλειστούν από το Κόπα Άφρικα, επειδή αρνούνταν να κατεβάσουν μικτή ομάδα από μαύρους και λευκούς. Παράλληλα, η CAF, με τον Τεσέρα μπροστάρη, απαίτησε από τη FIFA να αναλάβει παρόμοια δράση.
Για δύο χρόνια τα κατάφερε, ωστόσο στη συνέχεια η Παγκόσμια Ομοσπονδία, με πρόεδρο τότε τον Σερ Στάνλεϊ Ρους τη δέχτηκε πίσω. Έκτοτε, οι μάχες πολλαπλασιάστηκαν, με την CAF να προχωρά σε μποϊκοτάζ διοργανώσεων! Παράλληλα, ο Τεσέμα κατάφερε να κρατήσει την ισότητα ανάμεσα στις «προχωρημένες» ποδοσφαιρικά χώρες και στις υπόλοιπες, αφού άπαντες συνέχισαν να έχουν από μία ψήφο στα συνέδρια. Έκανε, επίσης, τα πάντα για να αυξηθεί η συμμετοχή χωρών από την Αφρική στα Παγκόσμια Κύπελλα, καθώς τα μέλη της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της ηπείρου συνεχώς ανέβαιναν.
Το 1966 έγινε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της FIFA, το 1967 εκλέχθηκε γενικός γραμματέας της Ολυμπιακής Επιτροπής και το 1972 πρόεδρος της CAF. Η δύναμή του βρισκόταν στο πικ της. Το 1974 στήριξε την υποψηφιότητα του Ζοάο Χαβελάτζε για την προεδρία της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, θεωρώντας ότι μπορεί να αλλάξει το ποδόσφαιρο, να διαφοροποιηθεί από το «ευρωκεντρικό» μοντέλο του Ρους. Και η στήριξή του είχε αποτέλεσμα. Έτσι, κατάφερε να πετύχει τους στόχους του χωρίς πολέμους. Στο πρώτο συνέδριο της νέας εποχής, πέρασε κανονισμός για αυτόματο αποκλεισμό αν κάποια χώρα προχωράει σε «εθνικές, ρατσιστικές, και/η θρησκευτικές διακρίσεις». Ακολούθως, η Νότιος Αφρική αποβλήθηκε. Παράλληλα, οι θέσεις για αφρικανικές χώρες στα Μουντιάλ αυξήθηκαν σε δύο από… μισή που ήταν πριν, καθώς η Αφρική με την Ασία ανταγωνιζόταν για μία θέση. Ωστόσο, η εμπορευματοποίηση του αθλήματος προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Τεσέμα για τον Χαβελάτζε.
Λίγο πριν πεθάνει το 1987 από καρκίνο, σε ηλικία 65 ετών, έθεσε ένα ερώτημα το οποίο εξακολουθεί να πλανάται: «Το αφρικανικό ποδόσφαιρο πρέπει να κάνει την επιλογή του. Ή κρατάμε τους παίκτες μας με την θέληση να φτάσουμε μια μέρα στην κορυφή και να επαναφέρουμε στο αφρικανικό ποδόσφαιρο την αξιοπρέπεια, είτε αφήνουμε τα καλύτερα ταλέντα μας να φεύγουν και να παραμένουμε έτσι οι καλύτεροι πάροχοι πρώτων υλών στις μεγάλες χώρες και υποκύπτοντας, έτσι, στις φιλοδοξίες τους.
