Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη ο Γιώργος Κωνσταντίνου, που μίλησε μεταξύ άλλων για το πάθος του με τον τζόγο και πώς κατάφερε να το κόψει.
Στην αυτοβιογραφία σας αναφέρεστε στον τζόγο, στην τοκογλυφία;
Ναι, μίλησα για τζόγο, για τοκογλυφία. Στην ιστορία αυτή, το μοναδικό προσωπικό δεδομένο το οποίο θα μπορούσα πάρα πολύ καλά να μην το παρουσιάσω και να το απορρίψω είναι ότι κάποτε είχα εθιστεί στον τζόγο και με αυτόν τον τρόπο. Αλλά το έκανα επειδή έζησα μια επώδυνη εποχή, δύσκολη, γιατί κάθε εξάρτηση βασανίζει τον άνθρωπο. Μέσα εκεί υπάρχει και ο τζόγος. Επειδή πέρασα από αυτό το στάδιο, είπα ότι το να το αναφέρω δεν είναι ούτε προϊόν κουτσομπολιού ούτε προϊόν εμπορίας, για να γίνει πιο εμπορικό το βιβλίο μου.
Είναι ένα παράδειγμα ενός πάθους το οποίο όποιος διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβει ότι είναι ένας παραδειγματισμός στο να αρνηθεί να το κάνει ο ίδιος. Είναι εποικοδομητικό γιατί κι ένας άνθρωπος μέσα από αυτό που έζησα εγώ να παραδειγματιστεί θα τον έχω σώσει. Αυτός ήταν ο λόγος. Μια υφήλιος ολόκληρη παίζει τζόγο. Όλα τα παιδάκια από μικρά γεννιούνται με τον τζόγο, ποιος θα πάρει κορώνα-γράμματα τα κέρματα από τον άλλον. Αυτό γεννιέται μαζί με τη φύση μας, δεν είναι κάτι το περίεργο.
Καταστράφηκα ή όχι αυτό δεν το είπα, γιατί δεν είναι θέμα οικονομικό. Είναι καταστροφή του πνεύματος, της ζωής, αλλοιώνεσαι με αυτό το πάθος, χάνεις τον εαυτό σου. Ενώ έχεις να κάνεις πολύ σπουδαία πράγματα, μπερδεύονται με αυτό και κάπου παραστρατείς, δεν έχεις το νου σου, έχεις ένα βάσανο σε όλη αυτή την ιστορία. Υποφέρεις και βλάπτεσαι ψυχικά μέσα από τον τζόγο παρά οικονομικά, που κι αυτό είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει περίπτωση όποιος παίζει να μη χάνει, θα κερδίσει μια φορά, θα χάσει δέκα.
Τι σας ώθησε προς τα εκεί και πώς απεξαρτηθήκατε από τον τζόγο;
Είναι σαν το τσιγάρο, ανάβεις ένα και μετά ανάβεις 5.000 τσιγάρα. Ξεκίνησε από τότε που ήμουν παιδί, παίξαμε χαρτιά με την παρέα, μεταξύ μας, πόκερ, από τη σχολή του θεάτρου, κι αυτό σιγά-σιγά σε όλους μπαίνει στο αίμα τους και σε άλλους όχι. Υπάρχουν άνθρωποι που εθίζονται σε αυτό κι ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Έτσι ξεκίνησε, δεν υπήρχε κάτι το συγκεκριμένο, ούτε μου συμπλήρωνε τα κενά της ζωής μου, δεν υπήρχε κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση, ήταν καθαρή εξάρτηση, όπως το τσιγάρο, έτσι έγινε.
Υπήρξατε πολλά χρόνια εξαρτημένος από τον τζόγο;
Ήμουν μέσα στον τζόγο γύρω στα 20 χρόνια, από παιδί, από τα 15 μου. Βάζω κι εκείνη την εποχή που τότε έπαιζα βόλους, όπως παίζαμε και καραγκιόζηδες, ποιος θα κερδίσει τους καραγκιόζηδες του άλλου. Το έχω κόψει πολλά χρόνια. Όταν κάποια στιγμή ωρίμασα, συνειδητοποίησα ότι ήταν ψυχολογικό θέμα και με ενοχλούσε, με πείραζε, με αποσυντόνιζε και αυτός ήταν ο λόγος που κάποια μέρα σταμάτησα.
Το κόψατε μαχαίρι; Σηκωθήκατε ένα πρωί και είπατε ότι σταματάτε τον τζόγο, έτσι απλά;
Ναι, έτσι έγινε ακριβώς, δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη περίπτωση, ούτε που μπήκα, ούτε που βγήκα από τον τζόγο. Απλώς μια στιγμή της ζωής μου μπήκα σ’ ένα λούκι κι ευτυχώς βγήκα.
zappit.gr
