Με δέος και κατάνυξη τελέσθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Καλύμνου το μνημόσυνο προς τιμήν των τριών Πεσόντων Αξιωματικών, που θυσιάστηκαν κατά τη διετέλεση καθήκοντος την 31η Ιανουαρίου 1996.
Στην επιμνημόσυνη δέηση χοροστάτησαν μέλη του Κλήρου της Καλύμνου και ο Αρχιεπίσκοπος Καλύμνου, Λέρου και Αστυπάλαιας Παΐσιος. Στη συνέχεια, διαβάστηκε από το διευθυντή του 2ου Δημοτικού Σχολείου μήνυμα από τον υφυπουργό Τουρισμού και βουλευτή Δωδεκανήσου Μάνο Κόνσολα. Έπειτα, αναγνώστηκε λόγος, αναφορικά με τα γεγονότα των ημερών εκείνων και τη θυσία των τριών Αξιωματικών.
Ακολούθησε τελετή κατάθεσης στεφανιών στο μνημείο των πεσόντων αξιωματικών. Παρόντες ήταν απόσπασμα από το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων με έδρα την Κάλυμνο, μέλη του Λιμενικού Σώματος Καλύμνου, το σώμα Ναυτοπροσκόπων Καλύμνου και μέλη του Ερυθρού Σταυρού Καλύμνου. Μετά το παράγγελμα που δόθηκε από τη Δημοτική Φιλαρμονική Καλύμνου, ο τελετάρχης κάλεσε ονομαστικά τους επισήμους να καταθέσουν στεφάνι.
Εκεί ο Δήμαρχος Καλυμνίων Δημήτρης Διακομιχάλης και δίπλα του ο Αντώνης Βεζυρόπουλος, γνωστός ως ο “βοσκός των Ιμίων”, που κατέθεσε στεφάνι. Ο κύριος Βεζυρόπουλος είναι 93 ετών σήμερα. Ήταν ο βοσκός που πριν την κρίση του 1996, πήγαινε καθημερινά τα ζώα του, στις βραχονησίδες.
Μιλώντας πριν από δύο χρόνια από το σπίτι του στην Κάλυμνο δήλωσε ότι αρχικά ο ίδιος και στη συνέχεια τα παιδιά του θα μπορούσαν να συνεχίσουν να βόσκουν τα κατσίκια τους στα Ίμια, αρκεί να είχαν τη στήριξη της πολιτείας: «Μετέφερα για πρώτη φορά τα ζώα μου στη νησίδα το 1984. Έπαιρνα τη βάρκα μου από την Κάλυμνο και πήγαινα εκεί για να τα φροντίζω. Παράλληλα μπορούσα να ψαρεύω. Σταμάτησα για λίγο λόγω της κρίσης του 1996.
Μετά, όμως, συνέχισα. Πήγαινα τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Με βοηθούσαν πότε τα αγόρια μου και πότε η γυναίκα μου. Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ τον μήνα. Με αυτήν έπρεπε να ζήσω.
Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από τον Δήμο και έτσι μπορούσα, έστω με δυσκολίες, να βοσκώ τα πρόβατά μου. Κάποια στιγμή, κοντά στο 2004, έπαψαν να μου δίνουν χρήματα για να καλύπτω μέρος των εξόδων μου, κυρίως τα πετρέλαια για τη βάρκα».
Το άγρυπνο μάτι της Άγκυρας στα Ίμια
Ο 93χρονος κυρ-Αντώνης το πήρε στην αρχή εγωιστικά: «Σκέφτηκα ότι δεν θα κάνω σε κανέναν τη χάρη να σταματήσω. Γιατί να μη βοηθήσω το κράτος μου; Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα πολύ.
Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πρόθεση στήριξης, τότε αναγκαστικά αποσύρθηκα. Άντεχα τότε για κάποια χρόνια ακόμα. Μετά θα μπορούσαν να αναλάβουν τα παιδιά μου. Το λέει η ψυχή τους. Άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που τα έπαιρνα μαζί μου. Ήξεραν τι πρέπει να κάνουν και αγαπούσαν τον τόπο τους».
Σαν σήμερα θυμάται –όπως λέει– την τελευταία φορά που ανέβηκε στη νησίδα το 2004. Προϋπόθεση ήταν να συνοδεύεται από λιμενικούς του τοπικού Λιμεναρχείου, καθώς οι Τούρκοι είχαν εντείνει την προκλητικότητά τους:
«Οι λιμενικοί μού είπαν ότι δεν μπορώ να ανέβω μόνος μου στα Ίμια. Εγώ τους απάντησα ότι δεν χρειάζομαι συνοδεία. Είχα ακόμα κάποια κατσίκια εκεί. Δεν με ενδιέφερε αν συναντούσα Τούρκους. Εγώ θα έκανα τη δουλειά μου. “Το σκέφτηκες καλά;” μου είπαν. Τελικά πήγαμε μαζί. Πράγματι προσπάθησαν να μας εμποδίσουν».
“Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει”
«Με θυμάμαι να ταξιδεύω με τη βάρκα μου για τη νησίδα και να έρχονται δίπλα μου μεγάλα τουρκικά σκάφη κάνοντας ελιγμούς. Σαν τώρα θυμάμαι τα άσπρα μεγάλα πλωτά τους. Δημιούργησαν απόνερα με σκοπό να με βουλιάξουν.
Η βάρκα μου ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τα δικά τους σκάφη. Έδειχναν να μην τους ενδιαφέρει αν πέσω στη θάλασσα και πνιγώ από τα κύματα. Τους έδειχνα, όμως, από την πλευρά μου ότι είχα το σθένος να συνεχίσω.
Έκανα σαν να μην υπάρχουν. Συνέχιζα να ταξιδεύω προς τον προορισμό μου. Μου είχε τύχει πολλές φορές να βρίσκομαι πάνω στη βραχονησίδα και να περνούν από πάνω μου αεροσκάφη και ελικόπτερα. Αν μου έλεγαν να πάω ξανά στα Ίμια, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη…».
Πηγή: kalymnosnow.gr
