Μερικές φορές οι λέξεις ωχριούν μπροστά στην ανατριχιαστική δύναμη της εικόνας… Είναι συνήθως εκείνες τις φορές που οι ιστορίες είναι τόσο τραγικές που σε αναγκάζουν να ξεκινήσεις από το τέλος τους. Υπάρχουν ωστόσο και εκείνες οι ιστορίες που μπορείς να προλάβεις το «τέλος» αρκεί να κάνεις κάτι και να παρέμβεις… Όσο μακριά και αν είσαι, μπορείς…
Ιστορίες όπως αυτές που έρχονται από τη Βενεζουέλα και πλημμυρίζουν με συναισθήματα ακόμα και τις πιο «αδιάβροχες» καρδιές.
Η κατάσταση στη χώρα είναι δραματική καθώς οι ελλείψεις σε βασικά καταναλωτικά αγαθά και σε τρόφιμα είναι τεράστιες, με τους ανθρώπους να συνωστίζονται σε ουρές χιλιομέτρων για μια φέτα ψωμί.
Παιδιά λιποθυμούν από την πείνα τρέφονται μόνο με νερό, αφού οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ούτε τα βασικά η τιμή των οποίων έχει εκτοξευτεί…
Είναι τα ίδια παιδιά (από δημοτικό σχολείο στο Καράκας) που αποτύπωσαν τη ζοφερή πραγματικότητα σε μια κόλλα χαρτί, σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν και να «αγγίξουν» την κοινή γνώμη…
Συγκεκριμένα, στο σχολείο Padre José María Vélaz και μετά από πολλές λιποθυμίες παιδιών, οι δασκάλες ζήτησαν από τους μαθητές να ζωγραφίσουν τι έφαγαν στα πιο πρόσφατα γεύματά τους…
Το ρίγος είναι δεν είναι τίποτα μπροστά στο πραγματικό αίσθημα που προκαλούν οι εικόνες.
Στην καλύτερη περίπτωση κάποια από αυτά έφαγαν arepas: φτιάχνεται από αλεύρι, νερό, ζάχαρη ή τυρί και λάδι, μόνο το μεσημέρι. Σίγουρα τα «ζήλεψαν» τα παιδιά που έφαγαν μόνο φρούτα ή μόνο ψωμί…
Κάποιο ωστόσο από αυτά δεν έφαγε τίποτα…
Περισσότερες λέξεις αδυνατούν πεισματικά να εγκλωβίσουν την οργή, την θλίψη, τον παραλογισμό και την ανείπωτη ανθρώπινη τραγωδία….
Ο κόσμος που δημιούργησαν ανθρωπόμορφα όντα γι΄ αυτά τα παιδιά σίγουρα δεν τους αξίζει.
