O τελευταίος άνθρωπος ο οποίος φωτογράφισε την Μέριλιν Μονρόε είναι ο Bert Stern, ο οποίος πέθανε το 2011, σε ηλικία 83 ετών.
Λίγο πριν πεθάνει, ο διάσημος φωτογράφος αφηγήθηκε τις ώρες που πέρασε με την σταρ.
Ηταν στις 23 Ιουνίου 1962, σε μια σουίτα του ξενοδοχείου Bel-Air, στο Χόλιγουντ, που ο φωτογράφος Bert Stern φωτογράφισε την Μέριλιν. Εξι εβδομάδες αργότερα, η σταρ βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της και δεν πρόλαβε να δει τις μυθικές εικόνες που δημοσιεύτηκαν αποκλειστικά στο περιοδικό Vogue.
Ο Στερν δεν ξέχασε ποτέ τις ώρες που πέρασε μαζί της για να την φωτογραφήσει. Κράτησε σαν κόρη οφθαλμού τις 2.591 φωτογραφίες που τράβηξε στη σουίτα του ξενοδοχείου. Τις δημοσίευσε ήδη σε ένα υπερ-πολυτελές βιβλίο, στον εκδοτικό οίκο Taschen, στην τιμή των 750 ευρώ, με κείμενα του μεγάλου συγγραφέα Νόρμαν Μάιλερ.
Οι δηλώσεις του Στερν το 2011 για την μυθική φωτογράφισή του με την Μέριλιν:
«Τον Ιούνιο του 1962 βρισκόμουν στην Ρώμη, στο πλατό της «Κλεοπάτρας» για να φωτογραφίσω την Ελίζαμπεθ Τέηλορ όταν η Vogue μου τηλεφώνησε και μου ανακοίνωσε ότι η Μέριλιν είχε δεχτεί να ποζάρει για μένα. Μόλις την είχαν διώξει από το γύρισμα της ταινίας του Τζορτζ Κιούκορ, γιατί απουσίαζε συνέχεια. Στις 23 Ιουνίου κράτησα λοιπόν μια σουίτα στο Bel-Air και ζήτησα τρία μπουκάλια σαμπάνια Dom Pérignon 1953, όπως με είχε συμβουλέψει ο ατζέντης της. Είχαμε ραντεβού το μεσημέρι, εκείνη έφτασε μετά από 15 ώρες…
Ήταν ακόμη πιο όμορφη από όσο φανταζόμουν. Και πιο κομψή, επίσης…Είχε κάνει εγχείριση χολής έξι εβδομάδες νωρίτερα και εμφανίστηκε με μια πληγή στο κάτω μέρος της κοιλιάς…Η φωνή της, επίσης, με συνεπήρε: φυσιολογική, λιγότερο τεχνητή ή υπερβολική απ’ ό,τι την ήξερα στις ταινίες της. Η Μέριλιν ήταν απίστευτα αστεία, απλή, δημιουργική.
Βάφτηκε ελάχιστα. Εκανα καταρχήν ένα πορτρέτο της άσπρο-μαύρο, στο στλ της Γκρέτα Γκάρμπο. Αμέσως μετά με ρώτησε: «Θέλετε να γδυθώ;»
Και της απάντησα: «Μα, τι ωραία ιδέα!».
Πιστεύω απλούστατα ότι ένοιωθε όμορφη και ήθελε να το δείχνει.
«Δεν είμαι άσχημη για 36 ετών;» με ρωτούσε ανάμεσα σε δύο πόζες.
Χρησιμοποιήσαμε φουλάρια διαφανή για να «ντύσουμε» λίγο το γυμνό της σώμα. Εχω δουλέψει με την Μαντόνα, την Μπαρντό, την Οντρεϊ Χέμπορν, αλλά η Μέριλιν ήταν πραγματικά η πιο απίστευτη. Επινε σαμπάνια και πρόσεξα ότι ο μακιγιέρ της πρόσθετε μέσα στο ποτήρι της λίγη βότκα. Οι ώρες περνούσαν και έγινε ακόμη πιο προκλητική. Δεν χρειαζόταν καν να της προτείνω στάσεις, τις έβρισκε μόνη της. Και συνεχίσαμε έτσι ως τις 2 τα ξημερώματα…
Εκείνη τη στιγμή δεν διέκρινα κάποια θλίψη πάνω της. Είχε πραγματικά καλή διάθεση και ήλπιζε ότι με τη φωτογράφιση στην Vogue θα ενίσχυε λίγο την καριέρα της.
Βέβαια, τώρα διακρίνω κάποια ίχνη θλίψης στο πρόσωπο και στη συμπεριφορά της, ειδικά σε εκείνη τη φωτογραφία που φοράει ένα κοντό μαύρο φόρεμα και κρύβει το πρόσωπο με τα χέρια της. Αυτές είναι και οι αγαπημένες μου φωτογραφίες, εξάλλου…
Η Vogue δεν δέχτηκε αμέσως τις φωτογραφίες. Τους άρεσαν αλλά βρήκαν ότι έλειπε λίγο η μόδα για να κάνουν το ένθετο που είχαν σχεδιάσει. Ετσι, λίγες ημέρες αργότερα, κάναμε μια δεύτερη συνάντηση με την Μέριλιν. Αυτή τη φορά νοικιάσαμε ένα μικρό μπανγκαλόου στο ίδιο ξενοδοχείο και μας έφεραν μαύρες τουαλέτες Dior.
Οπως και την προηγούμενη φορά, έφτασε με 2,5 ώρες καθυστέρηση. Αυτή τη φορά είχα παραγγείλει κρασί château-lafite… Πόζαρε ώρες και ώρες με τις τουαλέτες.
Και τότε, ζήτησα από την ομάδα να αποχωρήσει. Η Μέριλιν τυλίχτηκε, ολόγυμνη με ένα σεντόνι και ξάπλωσε σε έναν καναπέ. Εκανα μια μεγάλη σειρά φωτογραφιών σε αυτή τη στάση. Και ξαφνικά αποκοιμήθηκε, μάλλον από το πολύ αλκοόλ, και εγώ βγήκα έξω για λίγο.
Ο ατζέντης της Μέριλιν απαίτησε να ξαναδεί όλες τις φωτογραφίες. Του έστειλα πολλές έγχρωμες και όλες τις μαυρόασπρες, αφού πρώτα κράτησα όλα τα αρνητικά.
Λίγες ημέρες αργότερα, μου τις επέστρεψαν: η Μέριλιν είχε βάλει «Χ» στις περισσότερες, με το χέρι της, με ένα πορτοκαλί μαρκαδόρο. Η Vogue, από την πλευρά της, ολοκλήρωσε το ένθετο χωρίς να χρησιμοποιήσε καμία γυμνή φωτογραφία.
Λίγες ημέρες αργότερα, βρισκόμουν στο αυτοκίνητο με την κόρη μου, στη Νέα Υόρκη, Το ραδιόφωνο έπαιζε και, ξαφνικά, ανακοινώνουν τον θάνατο της Μέριλιν Μονρόε. Έπαθα σοκ. Πίστεψα εκείνη τη στιγμή ότι ο θάνατός της οφειλόταν σε ατύχημα, ίσως να είχε πάρει φάρμακα. Το πιστεύω πάντα. Η Vogue αποφάσισε να δημοσιεύσει το ένθετο, το οποίο κυκλοφόρησε την ημέρα του θανάτου της.
Ενας από τους βιογράφους της έχει γράψει ότι η Μέριλιν την ημέρα που πέθανε μου τηλεφώνησε. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Αλλά είναι σίγουρο ότι αν της είχα μιλήσει, θα είχα κάνει τα πάντα για να την βοηθήσω…
