“Οι φωτιές ξεκίνησαν πριν από 7 ημέρες. Φυσικά εσείς δεν το γνωρίζατε. Όλα έγιναν γνωστά, όταν το πράγμα ξέφυγε και φτάσαμε να καίγονται περιουσίες, να απανθρακώνονται ζώα, να φεύγουν άνθρωποι σαν κυνηγημένοι…”
Η 25χρονη Αρχοντία Τσούλου, Λαμιώτισσα που εργάζεται στη Ρόδο στον τομέα της στήριξης ατόμων με ειδικές ανάγκες, περιγράφει μιλώντας στον Lamiapolis 87,7, την πραγματική εικόνα της κατάστασης που επικρατεί στο νησί, με την πύρινη λαίλαπα να μην λέει να κοπάσει αλλά και την ίδια ασίγαστη θέληση των κατοίκων να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται…
Ανθρωποι που έμειναν από τη μία στιγμή στην άλλη στο δρόμο με ένα μαγιό και ένα κινητό, άνθρωποι που η φωτιά έκαψε τα πράγματα τους, περιουσίες που έγιναν στάχτη, ζώα που δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τις φλόγες, και ένα δάσος που μαύρισε, όπως και οι ψυχές όταν αντικρύζουν τις εικόνες της καταστροφής.
Η Αρχοντία μιλά, για το τεράστιο συγκινητικό κύμα αγάπης των απλών ανθρώπων, που άνοιξαν τα σπίτια και έβαλαν τους τουρίστες μέσα, για τα σχολεία που θυμίζουν στρατόπεδα, τις μανάδες που αναζητούν γάλα και πάνες για τα παιδιά τους, για τους παππούδες που έμειναν ολομόναχοι, χωρίς ανθρώπους αλλά και χωρίς σπίτι…
Και από την άλλη, το “αιώνιο αμάρτημα”. Η έλλειψη συντονισμού των αρχών. Λες και στην Ελ΄λάδα πέρασαν πολλά χρόνια από τους νεκρούς στο Μάτι, από την καμένη Εύβοια, από την καταστροφή της Ηλείας.
“Οι απλοί πολίτες προσφέρουν ότι και όσο μπορούν – όχι ότι δεν υπάρχουν και κάποιοι που εκμεταλλεύονται την κατάσταση τριπλασιάζοντας τις τιμές στα δωμάτια και τα μεταφορικά- το δε κράτος είναι ο μεγάλος απών” δηλώνει στον LamiaPolis η Αρχοντία Τσούλου.
Δίπλα στην Αρχοντία η φίλη και συνάδελφός της Αλεξία Αγγελίδη. Εθελόντρια της Ομάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών Σαλάκου. Πιάνει το νήμα της περιγραφής και συνεχίζει με έκδηλη αγωνία και απογοήτευση για το κράτος που δεν μπορεί να συντονιστεί μπροστά στις τραγωδίες, για τα εναέρια μέσα που ποτέ δεν βρίσκονται όταν τα χρειάζεται μια περιοχή αλλά και για τον εθελοντισμό και την αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων, των κατοίκων των χωριών, που σηκώνουν στις πλάτες τους, το βάρος της συμπαράστασης και της ανακούφισης των τουριστών, όντας οι ίδιοι “τραυματισμένοι” από την τροπή που πήραν οι φωτιές.