Η κορδέλα κόπηκε – Η αγανάκτηση μένει / γράφει ο Πάνος Κατσώνης

Τα εγκαίνια του νέου Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών στο Νοσοκομείο Λαμίας έγιναν. Οι κορδέλες κόπηκαν. Οι κάμερες κατέγραψαν. Ο Υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, ήρθε, μίλησε, αποχώρησε.

-Advertisement-

Αλλά αυτό που έμεινε, δεν ήταν οι εντυπώσεις. Ήταν οι αποδοκιμασίες.

Απέναντι στις φιέστες, βρέθηκαν εργαζόμενοι, σωματεία, εκπαιδευτικοί και κάποιοι πολίτες που δεν ήρθαν για να χειροκροτήσουν, αλλά για να φωνάξουν — όχι για τα έργα, αλλά για τα χέρια που λείπουν. Για τα 16ωρα, τις ελλείψεις, την εξάντληση. Για την καθημερινή υποβάθμιση που καμία κορδέλα και κανένα drone δεν μπορεί να καλύψει.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν — όπως πάντα — λαλίστατος, μα και προκλητικός σε έναν βαθμό. Από το βήμα των εγκαινίων, καταφέρθηκε ενάντια στους διαδηλωτές λέγοντας χαρακτηριστικά πως την ώρα του Ευαγγελίου φώναζαν συνθήματα, συγκρίνοντας μάλιστα τον Χριστιανισμό με το Ισλάμ -ατυχής σύγκριση κατά την άποψη μου- αγγίζοντας (εκ νέου) τα όρια του λαϊκισμού και της… ακραίας πλευράς της δεξιάς (βλέπετε πρέπει να “μαντρώσουμε” πολιτικά και αυτούς που λοξοκοιτάνε πιο δεξιά). “Αν ήταν ιμάμης και έλεγε ευχή, δεν θα μιλούσε κανείς…”, είπε μεταξύ άλλων.

-Advertisement-

Στις διαμαρτυρίες απάντησε με αριθμούς: προϋπολογισμός διπλάσιος από το 2019, προσλήψεις γιατρών συν 16 αλλά και… 75 άγονες θέσεις. Τα είπε όλα — εκτός από το πιο βασικό: ότι το νοσοκομείο παραμένει στα όρια της λειτουργικότητας – αν δεν είναι ήδη εκτός- με την καθημερινότητα να διαψεύδει τις ομιλίες.

Η κοινωνία της Λαμίας -αναγνωρίζει- όμως δεν αρκείται σε PowerPoint και ποσοστά. Ζητά αξιοπρέπεια, όχι μόνο “ντουβάρια”. Και αυτό έγινε ξεκάθαρο. Οι φωνές δεν ήταν -μόνο- συντεχνιακές. Και δεν κόπασαν έτσι απλά, ούτε και το κάνουν… τις επόμενες ώρες μέσω του διαδικτύου.

Το έργο στο ΤΕΠ είναι όντως από τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει στην χώρα. Αυτό δεν το αρνείται κανείς. Αλλά τι νόημα έχει ένα υπερσύγχρονο ΤΕΠ, όταν λείπει το προσωπικό να το στελεχώσει -με βάση τουλάχιστον- με τα τωρινά δεδομένα; Όταν ο ασθενής αναμένει ώρες χωρίς αξιοπρεπή φροντίδα και όταν ο γιατρός καταρρέει σωματικά και ψυχικά;

Η εικόνα -σήμερα- χαρακτηριστική: πολιτική φιέστα στο εσωτερικό, κοινωνική οργή στο εξωτερικό.

Μια αντίθεση που δεν καλύπτεται. Τα social media πήραν φωτιά. Όχι απαραιτήτως υπό την λογική μηδενισμού, αλλά από αγανάκτηση. Άλλωστε δεν γίνεται εκατοντάδες, μη πω χιλιάδες άνθρωποι μιας τοπικής κοινωνίας να είναι όλοι τους μηδενιστές. Δεν μηδενίζουν το έργο. Όχι, όχι. Όλοι απλά καταλαβαίνουν πως αυτά τα έργα είναι σαν να βάζεις έναν επίδεσμο σε μια ανοιχτή πληγή — απλά καλύπτεις το πρόβλημα, δεν το λύνεις.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το έκανε, είπε ο Γεωργιάδης κάνοντας επικοινωνιακό φινάλε στην ομιλία του. Δεκτό θα πω εγώ.

Έχω όμως κάποια ερωτήματα:
Μπορεί να λειτουργήσει;
Μπορεί να ανακουφίσει;
Μπορεί να σταθεί στα ύψη των προσδοκιών που έχουν ήδη καλλιεργηθεί ή θα είναι απλά ένα ακόμη έργο με… φιοριτούρες;

Το Νοσοκομείο Λαμίας μπήκε, λέει, σε «νέα εποχή». Αν αυτή η εποχή έχει τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους ρυθμούς και την ίδια σιωπή από την ηγεσία, τότε δεν αλλάζει τίποτα.

Εν κατακλείδι ένα είναι το συμπέρασμα από την σημερινή παρουσία του Υπουργού στο ΓΝ Λαμίας.

Η Φθιώτιδα, η Λαμία, η τοπική κοινωνία συγκινείται ολοένα και λιγότερο από κορδέλες και τελετές.

Βέβαια, ας μην γελιόμαστε. Οι παλιές συνήθειες, οι εξαρτήσεις, το βόλεμα και η σιωπηλή ανοχή δεν έχουν εξαφανιστεί. Η λογική του “να κάνουμε την δουλίτσα μας και μην μιλάς…” ακόμα υπάρχει. Δεν σβήνουν άλλωστε δεκαετίες παθητικότητας από τη μια μέρα στην άλλη.

Όμως κάτι δείχνει να κινείται. Κάτι “τρίζει”. Κάτι αμφισβητείται και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη “επένδυση” που γίνεται σήμερα σε μια κοινωνία που εκπαιδεύτηκε στις απώλειες και όχι στις διεκδικήσεις.

Μια κοινωνία που αρχίζει να απαιτεί, όχι να ελπίζει…