Η φασαρία των κοντομνημόνων και των κρίνουλων* — και το μετά του ΠΑΣ Λαμία / γράφει ο Πάνος Κατσώνης

Ας γράψουμε δύο λόγια που χαλάνε τα αφηγήματα…

-Advertisement-

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον — και θλίψη, οφείλω να ομολογήσω — όσα ακολούθησαν τον υποβιβασμό του ΠΑΣ Λαμία από τη Super League στη Γ΄ Εθνική. Επειδή εδώ και καμιά 30αριά χρόνια παρακολουθώ, άλλοτε στενά κι άλλοτε λιγότερο, τα όσα συμβαίνουν στον σύλλογο, θα θύμιζα σε όλους τους “κοντομνήμονες” την ποδοσφαιρική μας ανυπαρξία — παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων που αγάπησαν και αγαπούν τον σύλλογο, και μάτωσαν για να υπάρχει.

Ας λέμε όμως τα πράγματα όπως είναι, χωρίς υπεκφυγές και φανφάρες. Εδώ και περίπου 1,5 χρόνο ζούμε το θέατρο του παραλόγου, επειδή ο Παπαιωάννου “έκανε το λάθος”, όπως λέτε κάποιοι, να ασχοληθεί με τον δήμο και να χαλάσει το αφήγημα, τη βόλεψη και τις δουλίτσες ορισμένων. Δυστυχώς, χάλασε το πάρτι. Αλλά δεν θα σταθώ εκεί.

Ο κόσμος πίστεψε ότι μπορεί να κάνει κάτι στην ήδη βαλτωμένη Λαμία και του έδωσε 60%. Όχι, δεν του έδωσε 60% επειδή τον έβγαλε ο ΠΑΣ Λαμία (όπως διαδίδεται). Του έδωσε 60% επειδή πέτυχε με τον ΠΑΣ Λαμία. Αν κάποιος νομίζει ότι το 2012, όταν ανέλαβε τον σύλλογο, το έκανε για να γίνει το 2023 δήμαρχος Λαμιέων — έχοντας βάλει και καμιά 30αριά εκατομμύρια από την τσέπη του — συγγνώμη που θα το πω, αλλά βάσει χρονικής ακολουθίας και… εξοδολογίου, τον κρίνω μυρωδιά.

-Advertisement-

Η ήττα φέρνει γκρίνια — πόσο μάλλον ένας υποβιβασμός. Σύμφωνοι. Το ότι έγιναν λάθη, και από τον ίδιο και από τη διοίκησή του σε διάφορα κομμάτια διαχείρισης, θα το δεχτώ. Όμως στο τέλος, όλα διορθώνονταν γιατί υπήρχε το παραδάκι. Κυνικό; Βεβαίως. Ρεαλιστικό; Απόλυτα.

Και για να επανέλθω: άνθρωποι που αγάπησαν τον σύλλογο υπήρχαν και υπάρχουν, μάτωσαν και καταστράφηκαν οικονομικά. Αλλά, νομίζω πως θα συμφωνήσουμε σε κάτι: δεν είχαν την οικονομική δύναμη του ανθρώπου που μας έβαλε ποδοσφαιρικά στον χάρτη.

Θα μου πεις, ρε αδερφέ, τα ξέρουμε. Δεν παίρνω κι όρκο ότι όλοι τα αποδέχονται. Ούτε λέω να κάνει κανείς τεμενάδες. Αλλά να μην είμαστε και αχάριστοι.

Αν κάποιοι… Λαμιάρες νομίζουν ότι ο κόσμος θα σώσει την παρτίδα, να περάσουν να τους δώσω ένα μαξιλάρι να πάνε για “τσόλιασμα”, γιατί μάλλον κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Οι ομάδες, θέλετε δε θέλετε, φτιάχνονται με χρήματα. Αν δεν υπάρχουν, βολοδέρνεις στις χαμηλές κατηγορίες — όσο αγαθές προθέσεις κι αν έχεις.

Θα το περιγράψω αλλιώς: σε μαζεύει κάποιος από τον δρόμο, σε βάζει στο σπίτι του, σε ταΐζει, σε κοιμίζει. Και αντί να του πεις “ευχαριστώ”, του ζητάς κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο — χωρίς να του προσφέρεις τίποτα. (Στην προκειμένη: ούτε παρουσία στην εξέδρα.) Και όταν έρθει η μέρα που πρέπει να φύγετε κι οι δύο από το σπίτι, τον βρίζεις γιατί δεν συνεχίζει να σου παρέχει ό,τι σου έδινε επί 13 χρόνια.

Όλα στη ζωή είναι δούναι και λαβείν. Αν λειτουργεί μόνο η μία πλευρά, κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Αν δεν ξαναγυρίσει η βίδα σε εκείνον που σε έβαλε στο σπίτι του για να σε… ξαναταΐσει, ψάξε για τον επόμενο. Που — όπως έχει δείξει η ιστορία — αγνοείται.

Δεν λέω πως ο κόσμος της Λαμίας δεν έχει δίκιο να είναι θυμωμένος. Έχει. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να το δούμε κι αλλιώς; Όχι ως “θεατές της κερκίδας” που περιμένουμε πάντα κάποιον άλλον να πληρώσει, να οργανώσει, να σώσει. Μήπως πρέπει κι εμείς, ο καθένας όπως μπορεί, να δείξουμε ότι αυτή η ομάδα δεν ανήκει μόνο σε έναν άνθρωπο ή μία εποχή, αλλά σε μια πόλη ολόκληρη; Αν είναι να έχει ξανά μέλλον ο ΠΑΣ, δεν θα γίνει μόνο με πορτοφόλια. Θα γίνει με τη στήριξη και την παρουσία από όλους, κάτι που δυστυχώς δεν το είδαμε εδώ ακόμη και στα “σαλώνια”.

Ας είμαστε λίγο ρεαλιστές σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες στον σύλλογο.

Χωρίς τύπο που να βάζει λεφτά, τέτοιου βεληνεκούς, ξεχάστε την επιστροφή στο επίπεδο που ήμασταν μέχρι φέτος. Αν δεν υπάρχει υποδομή, βάλτε στο μπαούλο και τη σκέψη της ανόδου. Ας οργανώσουμε καλύτερα τα φετινά ταξιδάκια στη Γ΄ Εθνική.

Και εν κατακλείδι:
Μερικοί –όχι οι απλοί, αγνοί φίλαθλοι που καταλαβαίνω την αγωνία τους- που σήμερα γκρινιάζουν είναι ταυτοποιημένοι με συγκεκριμένα συμφέροντα που όλοι γνωρίζουν. Άλλοι πάλι, έκαναν μια ζωή πόλεμο στον σύλλογο και τώρα το παίζουν τιμητές των πάντων και αυτόκλητοι “σωτήρες”.

Ας κάτσουν στην άκρη. Γιατί αν αρχίσουν να βγαίνουν ονόματα και συμφέροντα στη φόρα, θα κλάψουν μανούλες…

Είπαμε: μικρό χωριό, κακό χωριό η Λαμία.

Δυστυχώς.

Και για να μην κουράζω άλλο:
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν γυρίσει καμιά βίδα στον Παπαιωάννου — ή σε κάποιον σαν αυτόν (που το θεωρώ σχεδόν απίθανο) — τότε…

περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.-

*κρίνουλας: ο τύπος που απέχει όταν χρειάζεται στήριξη, αλλά βγαίνει μπροστά με κριτική και “ευαισθησίες” όταν όλα έχουν κριθεί — συχνά χωρίς καμία προσωπική συμμετοχή.