Τα τελευταία χρόνια, μεγάλος αριθμός μελετών δείχνει πως ο παρατεταμένος χρόνος που αφιερώνεται σε καθιστικές δραστηριότητες έχει αρνητική επίδραση στην υγεία, ανεξάρτητα από το αν κάποιος ασκείται ή όχι.
Σύμφωνα με νέα μελέτη, φαίνεται ότι το ίδιο ισχύει και για άτομα που πάσχουν από στεφανιαία νόσο.
Σε γενικές γραμμές, ο παρατεταμένος καθιστικός χρόνος έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης παχυσαρκίας, σακχαρώδη διαβήτη και καρδιαγγειακών νοσημάτων. Ακόμη, πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι πιθανόν να σχετίζεται και με το κίνδυνο εμφάνισης αγχώδους διαταραχής και μη αλκοολικής λιπώδους διήθησης του ήπατος.
Για τους σκοπούς της παρούσας μελέτης, που δημοσιεύεται στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό European Journal of Cardiovascular Prevention, οι ερευνητές θέλησαν να εξετάσουν κατά πόσο το «καθισιό» έχει αρνητική επίδραση στην υγεία ατόμων που εμφανίζουν ήδη κάποια ασθένεια, καθώς και αν η συστηματική άσκηση μπορεί να αντιστρέψει αυτή την επίδραση.
Στη μελέτη συμμετείχαν συνολικά 278 ασθενείς με στεφανιαία νόσο, οι οποίοι είχαν παρακολουθήσει ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα με στόχο την αύξηση των επιπέδων φυσικής δραστηριότητας. Οι ερευνητές αξιολόγησαν τα επίπεδα άσκησης και τον καθιστικό χρόνο με χρήση συσκευών καταγραφής, τις οποίες φορούσαν οι εθελοντές για διάστημα 9 ημέρων. Παράλληλα, αξιολογήθηκαν και άλλοι δείκτες υγείας, μεταξύ των οποίων ο δείκτης μάζας σώματος και η καρδιο-αναπνευστική ικανότητα.
Συνολικά, βρέθηκε πως τα άτομα που αφιέρωναν περισσότερο χρόνο σε καθιστικές δραστηριότητες είχαν υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος και χαμηλότερα επίπεδα καρδιο-αναπνευστικής ικανότητας. Μάλιστα, τα παραπάνω αποτελέσματα φάνηκαν να είναι ανεξάρτητα από τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας.
Όπως αναφέρει ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, με λίγα λόγια, φαίνεται ότι όσο περισσότερο «κάθεται» κανείς, τόσο υψηλότερο είναι το σωματικό του βάρος και χειρότερη η φυσική του κατάσταση, ανεξάρτητα από το αν ασκείται συστηματικά ή όχι. Συνεπώς, ο περιορισμός του καθιστικού χρόνου είναι ενδεχομένως εξίσου σημαντικός με την αύξηση των επιπέδων φυσικής δραστηριότητας. Κλείνοντας, αναφέρει πως φαίνεται ότι οι ασθενείς με στεφανιαία νόσο θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τη μείωση του «καθισιού».
