Γεννήθηκα το 1966 στη Λαμία. Είμαι παιδί ελευθέρων επαγγελματιών και συνεχίζω την παράδοση και στη νέα μου οικογένεια. Την οικογένεια που δημιούργησα με τον σύζυγο μου, Ηλία Κωστορίζο. Μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης και την θυμάμαι καθαρή. Πήγα σχολικές εκδρομές στο Λόφο Μιχαήλ και Γαβριήλ και στον Άγιο Λουκά, έλιωσα μπάλες στο Γήπεδό της και μάζεψα κάμπιες στα πεύκα πάνω από αυτό, έκοψα ευκάλυπτους στα κάγκελά του, ξενύχτησα με πανσελήνους παρέα με παιδιά και κιθάρες στο Ισαδάκι και στον Προφήτη Ηλία, έκανα σκασιαρχεία στο Κάστρο και πορείες καλοκαιρινές κάτω από τα πλατάνια στα Γαλανέϊκα.
Οι Πλατείες ήταν «plastic free» και τόποι συνάντησης χωρίς κινδύνους. Αποφοίτησα το 1984 από το 1ο Λύκειο Λαμίας και πήγα στην Αθήνα όπου και σπούδασα Γραφιστική –κάνοντας διάφορες δουλειές πριν την απορρόφησή μου από περιοδικά και διαφημιστικές. Στη Λαμία επέστρεψα το 1999, με ρομαντικές διαθέσεις…ἐπὶ ματαίω.
Μετά την επιστροφή μου, οι γνώσεις μου εμπλουτιστήκανε βιωματικά στις ειδικότητες Ελεύθερος επαγγελματίας με υψηλά πάγια και δημοτικά τέλη επαναφορολογούμενα, άνεργη, επιδοτούμενη, συμπολίτισσα «αμελημένη» από την ίδια μου την πόλη. Έχω κατασπαταλήσει ενέργεια αιτούμενη τα αυτονόητα: βλάβες ΔΕΗ κι αλλαγές λάμπας σε ξεχασμένους δρόμους, ξεβούλωμα αποχετεύσεων, εκχιονισμός δρόμων όπου δεν ζουν «επώνυμοι», καταγγελίες για παρκαρίσματα «τσολιάδων», κάδους υπερχειλισμένους, καταπάτηση πεζοδρομίων.
Συντάσσομαι με τον συνδυασμό του Παναγιώτη γιατί είναι η περίπτωση που «το ψάρι ΔΕΝ βρωμάει απ΄το κεφάλι». Κι έχει κοντά του ανθρώπους χρόνια εθελοντές πίσω από τις κάμερες, ανθρώπους που «βουτάνε» στα «θέλω» της πόλης, που δημιουργούν συνθήκες και δεν αρκούνται στο να γκρινιάζουν. Κι αφού ανέφερα «ψάρι», συνεχίζω με την επισήμανση: ο Παναγιώτης, ο «Λαμία στο Κέντρο», παραπέμπει σε Δελφίνια (ενσυναίσθηση + καθαρά νερά) κι όχι σε Δελφίνους.
Θέλω πια, να εφαρμοστούν τα Αυτονόητα. Θέλω πάρκα και παιδικές χαρές χαρούμενες κι ακίνδυνες. Θέλω το παιδί μου να έχει κάπου να πάει χωρίς να κάνει χρήση αλκοόλ, ή να γίνει αυτόπτης μάρτυρας ντιλαρισμάτων ανθρώπων και ουσιών. Θέλω οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας να έχουν χώρους περιπάτου και συναναστροφής. Θέλω να μην ακριβοπληρώνω «άβατα» για να τα χαίρονται επίτιμοι επισκέπτες, να μην αποφασίζουν πρώην εργολάβοι με χοντρά φακελάκια την τύχη των νεοκλασικών κτιρίων της Λαμίας, να μην κόβονται δέντρα για «του πουλιού το γάλα», να μην σκιά-ζομαι και σκιάζομαι από νάιλον σκέπαστρα βεδουίνων.
Θέλω τους καλλιτέχνες μας παντού, μαζί, σε ελεύθερη πρόσβαση. Θέλω στις πλατείες κατά τους διάφορους εορτασμούς να μην «παίζουν τα τρανζίστορ τ΄αμερικάνικα» μόνο, έχουμε τόσο μουσικό πλούτο πριν τον Πλούταρχο, έχουμε Μουσικό σχολείο, Ωδεία, Φιλαρμονική καταπληκτική και ντόπιους καλλιτέχνες αξιόλογους. Θέλω αισθητική. Θέλω μια πόλη σε κατάσταση ευεξίας.
Θέλω να βλέπω χαμόγελα, Ώπα-Είπα-Λέω. Α! ….και ψηφίστε με, έχω κολλητό τον τριτοξάδελφο του μπατζανάκη του Ποσειδώνα. Θα φέρω τη θάλασσα έξω από το σπίτι μας. Και δελφίνια, πολλά δελφίνια…(to be continued).
_________
Θέκλα Λιγνού
Υποψήφια δημοτική σύμβουλος
“ΛΑΜΙΑ στο ΚΕΝΤΡΟ”
