Guillermo del Toro: ένας ζωγράφος του σινεμά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού

Το χαρακτηριστικό στο σινεμά του είναι η έμφαση στο στυλιζάρισμα με μια έντονη χρωματική παλέτα, σε συνδυασμό με έναν ενθουσιασμό μικρού παιδιού που κάνει τα δημιουργήματά του να φαίνονται αφελή, στην πραγματικότητα όμως προσφέρει ωμή διασκέδαση την ίδια ώρα που τα μπλοκμπάστερ έχουν ξεχάσει πώς γίνεται.

Την ερχόμενη Πέμπτη κυκλοφορεί στις αίθουσες η πολυαναμενόμενη νέα του ταινία «Πορφυρός λόφος» με τους Τομ Χίντλστον, Τζέσικα Τσαστέιν και Μία Γουασικόβσκα. Δοθείσης της ευκαιρίας λοιπόν, ας κάνουμε μια αναδρομή στη σημαντική καριέρα του αξιολογώντας τις ταινίες του από τη «χειρότερη» έως την καλύτερη.

8. «Mimic» (1997)

Η λιγότερο αυθεντική ταινία του Ντελ Τόρο είναι και αυτή που εισήγαγε την αγάπη του για τα έντομα, η οποία αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία σε πολλά από τα ανθρωπόμορφα τέρατά του που γνωρίσαμε στην πορεία. Το «Mimic» περισσότερο ακολουθεί τις μόδες της εποχής παρά χτίζει το ίδιο τάσεις, πάντως η χρωματική παλέτα του «Cronos» παραμένει η ίδια και ως προς την κλειστοφοβική πλευρά του, θυμίζει μέχρι και Κρόνενμπεργκ. Άξιος.

7. «Blade II» (2002)

Κάπου εδώ ο Ντελ Τόρο έκανε την είσοδό του στο mainstream και ο πιο ιδιαίτερος αντι-ήρωας των κόμικ απέκτησε μια μοναδική στο είδος της ταινία που είναι και ο λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη τριλογία παραμένει επίκαιρη μέχρι και σήμερα. Όσον αφορά το σενάριο και την πλοκή, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, το οπτικό κομμάτι φέρει πάντως τη σφραγίδα του Ντελ Τόρο και απέχει πολύ από τα κελεύσματα τυποποίησης των μεγάλων στούντιο.

6. «Hellboy: Ο ήρωας της κόλασης» (2004)

Αν με τον Blade ο Ντελ Τόρο δεν είχε όλες τις ελευθερίες να δημιουργήσει ένα δικό του ήρωα από την αρχή όπως ήθελε ο ίδιος, με τον Hellboy είχε κάθε ευχέρεια να δημιουργήσει το σύμπαν και τους χαρακτήρες όπως επιθυμούσε ο ίδιος. Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Με έξυπνο χιούμορ και πολύχρωμα οπτικά εφέ, ο μεξικανός σκηνοθέτης έφερε έναν αέρα ανανέωσης στις υπερηρωικές ταινίες, κάτι που λείπει πολύ από τις σύγχρονες του είδους.

5. «Το δαχτυλίδι της φωτιάς» (2013)

Ένα από τα πιο χρονοβόρα πρότζεκτ του Ντελ Τόρο, το «Δαχτυλίδι της φωτιάς» δικαίωσε τους οπαδούς του για την αναμονή. Δεν αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς και το αμερικανικό κοινό του γύρισε την πλάτη, είναι πάντως σπουδαίο το γεγονός ότι υπήρξε μια τέτοια ταινία από ένα μεγάλο στούντιο, η οποία ούτε ανήκει σε κάποιο μεγάλο franchise και απευθύνεται καταρχάς σε ένα αρκετά συγκεκριμένο κοινό. Η φαντασία του Ντελ Τόρο ξεπερνά κάθε προηγούμενο και δημιουργεί έναν κόσμο που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σύμπαν. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δε συνέβη, η αγνή διασκέδαση που προσφέρει πάντως αυτή εδώ η ταινία είναι αδιαπραγμάτευτη και είμαστε βέβαιοι πως μελλοντικά θα δικαιωθεί.

4. «Cronos» (1993)

Η αρχή όλων. Σήμερα το «Cronos» παραμένει μια από τις πιο αγαπητές ταινίες του Ντελ Τόρο για τους κριτικούς και καταλαβαίνουμε το γιατί. Εδώ δημιουργήθηκε ο καμβάς πάνω στον οποίο «ζωγράφισε» ο σκηνοθέτης όλες τις επόμενες ταινίες του. Πρόκειται για μια ανατρεπτική διασκευή του κλασικού βαμπιρικού μύθου με πολύ δυνατές εικόνες που παραμένουν φρέσκες μέχρι σήμερα και με το gore να συναρπάζει (και όχι να αηδιάζει). Από τις πιο ιδιαίτερες και επιδραστικές ταινίες τρόμου των 90s.

3. «Στη ράχη του διαβόλου» (2001)

Εδώ ο Ντελ Τόρο αρχίζει και ασχολείται με τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και για μοναδική φορά στην καριέρα του μέχρι τον επερχόμενο «Πορφυρό λόφο» δημιουργεί μια ιστορία φαντασμάτων. Και δε μιλάμε για «μια ακόμη ταινία με φαντάσματα», αλλά για κινηματογραφική ποίηση που χρησιμοποιεί τα πνεύματα ως μέσο για να διεγείρει συναισθήματα. Είναι τρομακτικό, ναι, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα από τα πιο ουσιαστικά και «ενήλικα» φιλμ του Ντελ Τόρο και όχι επειδή κρίνεται ακατάλληλο.

2. «Hellboy II: Η χρυσή στρατιά» (2008)

Ξεκινώντας μια λίστα με σίκουελ που ήταν καλύτερα από την πρώτη ταινία, απλά δε γίνεται να μη συμπεριλάβεις το «Hellboy II». Ήδη η πρώτη ταινία ήταν διαφορετική από ο,τιδήποτε άλλο, όχι όμως για τον Ντελ Τόρο. Ερχόμενος με φόρα από το «Λαβύρινθο του Πάνα», πήρε κάθε πιθανή ελευθερία που θα μπορούσε και έφτιαξε την πιο αρτίστικη υπερηρωική ταινία που έχουμε δει ως σήμερα. Και πέρα από το οπτικό κομμάτι που πραγματικά δεν το χορταίνεις, υπάρχει ένα σενάριο που σου κρατάει αληθινό ενδιαφέρον χωρίς να προβλέπεις εύκολα τι θα γίνει παρακάτω. Όλες οι ταινίες της Marvel μαζί δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό το φιλμ.

1. «Ο λαβύρινθος του Πάνα» (2006)

Η επιστροφή του Ντελ Τόρο στη θεματική του ισπανικού εμφυλίου σήμανε και την καλύτερη για τους περισσότερους (ανήκουμε σε αυτούς) ταινία του. Γιατί «Ο λαβύρινθος του Πάνα» δεν είναι απλά μια «ενήλικη» διασκευή της «Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων». Πρόκειται για μια ισχυρή αντιπολεμική αλληγορία που υμνεί την παιδική αθωότητα, η οποία τόσο σημαντική είναι στη φιλμογραφία του Ντελ Τόρο. Αξιοποιώντας την οργιαστική φαντασία του δημιουργεί μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα τέρατά του, για να αποδείξει πως μια ταινία εποχής δε χρειάζεται να ακολουθήσει κατά γράμμα την ιστορία για να γνωρίσει καθολική αποδοχή. Ορόσημο για το σινεμά των 00s.

Bonus: «The Strain»

Η τηλεοπτική σειρά που δημιούργησε ο Ντελ Τόρο για το FX είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρότζεκτ του, αν και ίσως είναι το πιο αδύναμο. Λειτουργεί καλά αν το δεις σαν ένα παιχνίδι ανακάλυψης στοιχείων από άλλες ταινίες του Ντελ Τόρο και τα χρώματα μας πηγαίνουν πίσω στη 90s εποχή του σκηνοθέτη και σε ταινίες όπως το «Cronos» και το «Mimic», το σενάριο είναι ωστόσο αφελές υπέρ του δέοντος και οι διάλογοι είναι ενοχλητικά ανόητοι κάνοντας δύσκολη την παρακολούθηση. Βέβαια το νόημα είναι απλά να περάσεις καλά χωρίς πολλά-πολλά και σε αυτό το κομμάτι το «The Strain» έχει τις στιγμές του, αλλά προς το τέλος της πρώτης σεζόν ξεφούσκωσε και πέρα από κάποιες εκλάμψεις φαντασίας δεν έχει επανέλθει σε φουλ φόρμα. Τα βαμπίρ πάντως «φωνάζουν Ντελ Τόρο» από μακριά.