Στερήθηκε τη μητρική στοργή. Από μικρό παιδί του έλειψε το χάδι της μάνας. Κυρίως τις ώρες της αιμοκάθαρσης. Ο Γιώργος Τσάμης, γεννήθηκε με πρόβλημα στον νεφρό. «Ξαναγεννήθηκε» όταν βρέθηκε δότης που με τον θάνατο του, του χάρισε τη ζωή. Πάλεψε σαν παλικάρι και τώρα ονειρεύεται μια νέα αρχή…
Της Λίλιαν Χαχοπούλου
Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που ακούμε την ιστορία ενός παιδιού που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, συνήθως μια ηρωίδα μαμά βρίσκεται πάνω από το προσκεφάλι του.
Στην ιστορία του Γιώργου, η μάνα δεν ήταν παρά μόνο μια αχνή γυναικεία φιγούρα, μια ανάμνηση, μια απουσία που πονάει ακόμα σαν αγκάθι γαντζωμένο στην ψυχή του. Μάνα, πατέρας και ήρωας μαζί, ήταν για εκείνον ο μπαμπάς του ο Νίκος. Και για τον Νίκο, ο μπαμπάς του ο Γιώργος. Ο υπερήλικας πια κυρ Γιώργος από τη Στυλίδα.
Τρεις άντρες, τρεις γενιές, τρεις ήρωες της διπλανής πόρτας. Ενωμένοι σαν μια γροθιά. Μια γροθιά τόσο δυνατή που διαλύει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά τους. Μια οικογένεια. Μια ομάδα. Μια καθαρά αντρική υπόθεση…
Ο Γιώργος γεννήθηκε πριν 18 χρόνια στην Αιδηψό. Οι γιατροί ανακάλυψαν πως είχε πρόβλημα στο νεφρό. Από μικρό παιδάκι πέρασε στην οδυνηρή διαδικασία της αιμοκάθαρσης. Εκεί, που η ζωή δεν είναι παρά μια λεπτή κλωστή που εξαρτάται από ένα μηχάνημα.
«Δύσκολη διαδικασία, αφού εκτός από το κορμί, πονάει και η ψυχή. Θέλει δύναμη και θάρρος. Μα πόσο δυνατό μπορεί να είναι ένα παιδί; Ένα παιδί που εκτός της αρρώστιας είχε να αντιμετωπίσει και το διαζύγιο των γονιών του και την απουσία της μάνας, από τα 7 του χρόνια. Ευτυχώς, ο μπαμπάς μου ο Νίκος έγινε μάνα και πατέρας μαζί. Και ο μπαμπάς του μπαμπά μου, ο παππούς Γιώργος από τη Στυλίδα, έγινε φύλακας άγγελος και για τους δυο μας…» περιγράφει στο Lamianow.gr ο Γιώργος εκφράζοντας με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη του για τους δύο ήρωες της ζωής του.
Ζω χάρη σε έναν άγγελο…Θέλω να γνωρίσω τους γονείς της κοπέλας που χάρισε τη ζωή
Το 2015 στη Θεσσαλονίκη, κόβεται πρόωρα και άδικα το νήμα της ζωής μιας νεαρής γυναίκας. Οι γονείς της, παρά την τραγωδία που ζουν, αποφασίζουν να δωρίσουν τα όργανα της. Για τον Γιώργο που βρίσκονταν στην λίστα για μεταμόσχευση, αυτοί οι άνθρωποι χάρισαν το πιο παράδοξο δώρο. Το δώρο της ζωής, μέσα από τον θάνατο.
«Ξέρω πως απαγορεύεται να μάθω τα στοιχεία της κοπέλας και της οικογένειας της. Όμως θα ήθελα πολύ να τους γνωρίσω, να τους αγκαλιάσω, να τους δείξω πόσο ευγνώμων είμαι, για το μεγαλείο τους να νικήσουν τον πόνο τους και με μόνο κίνητρο την αγάπη, να μου χαρίσουν ξανά τη ζωή μου. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν βγήκα από το Νοσοκομείο ήταν να ανάψω ένα κεράκι στην μνήμη της άγνωστης κοπέλας. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω όσο ζω…Γιατί ζω, χάρη σε αυτό τον άγγελο» λέει ο Γιώργος, στέλνοντας και δυνατό το μήνυμα της ανάγκης να καταλάβουμε όλοι πόσο σπουδαία πράξη είναι η δωρεά οργάνων, που δυστυχώς στην χώρα μας δεν είναι ακόμα όσο διαδεδομένη θα έπρεπε.
Τι ονειρεύομαι…
Η ζωή μετά την μεταμόσχευση είναι δύσκολη αλλά και γεμάτη όνειρα και θέληση για τον 18χρονο Γιώργο.
«Θα ήθελα ο μπαμπάς μου να βρει μια σύντροφο που να του αξίζει και να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Στάθηκε και στέκεται πλάι μου, παλεύει για να μην μου λείψει τίποτα. Δούλευε σκληρά για να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα, για αυτό «επιστρατεύτηκε» ο παππούς Γιώργος, για να με φροντίζει. Οι δυο τους, δεν είναι μόνο μπαμπάς και παππούς για μένα. Είναι οι ήρωες μου. Και μάλιστα σούπερ ήρωες. Πέρασαν σκληρές δοκιμασίες αλλά δεν λύγισαν ποτέ . Και έτσι δεν λύγισα και εγώ… Τώρα που ο παππούς μεγάλωσε πολύ, είναι κοντά στα 90 ο πατέρας μου εγκατέλειψε τη δουλειά του στην Αθήνα και ήρθε μόνιμα στην Αιδηψό για είναι στο πλευρό μου. Κάνει τα πάντα για να είμαι καλά. Θέλω όμως πια να τον δω ευτυχισμένο. Το αξίζει…»
Από τον μπαμπά του, ο Γιώργος κληρονόμησε και το ταλέντο στους στίχους, μιας και οι δυο τους, καταθέτουν την ψυχή τους στο χαρτί.
«Ο μπαμπάς μου γράφει συνήθως για την προσφυγιά και την ΑΕΚ. Εγώ πιο ερωτικά. Είμαι δυνατός αλλά ταυτόχρονα και ευαίσθητος πολύ. Θαρραλέος αλλά και ντροπαλός. Μέσα από τους στίχους βγάζω τα συναισθήματα μου και ελπίζω κάποτε να τα καταφέρω καλά. Σαν παιδάκι δεν μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρο. Για αυτό πήρα μια κιθάρα και έμαθα σιγά σιγά να παίζω. Μου αρέσει τόσο που θα ήθελα να κάνω μαθήματα. Να ασχοληθώ επαγγελματικά. Να παίζω τραγούδια, για τον έρωτα, τη γυναίκα, την αγάπη. Και κάποια στιγμή να με αγαπήσει μια κοπέλα και κάνω μια όμορφη οικογένεια με παιδιά. Παιδιά που θα μεγαλώσουν όμορφα με μπαμπά και μαμά. Αυτό δηλαδή που εγώ στερήθηκα. Το χάδι της μάνας…»
“Να μην το βάζετε κάτω. Η ζωή είναι αγώνας. Παλέψτε λοιπόν! Δέχτηκα να κάνω γνωστή τη ζωή μου, για να δώσω θάρρος σε όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Μικρότερα ή μεγαλύτερα δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι να μην παραιτούμαστε. Να προχωράμε μπροστά και αν πέφτουμε, να σηκωνόμαστε. Και να συνεχίζουμε να πορευόμαστε με πίστη ότι θα τα καταφέρουμε…”
Αυτή είναι η ιστορία του Γιώργου, που ευγνωμονεί καθημερινά την ζωή για όσα του έχει προσφέρει. Για τα δύσκολα που τον έκαναν πιο δυνατό, για τα όμορφα που του δίνουν κουράγιο να συνεχίζει.
Αυτός είναι ο Γιώργος που ονειρεύεται να γίνει επαγγελματίας μουσικός και να φτιάξει την δική του οικογένεια. Και είμαστε σίγουροι, ότι θα καταφέρει…!
