Ποτέ δεν έχεις στο μυαλό πως το κακό μπορεί να χτυπήσει (και) την δική σου πόρτα. Μέχρι τη στιγμή, που το βλέπεις να σπάει βίαια και με θράσος την εξώπορτα. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου με ένα «αποκλείεται», γυρνάς πλευρό και συνεχίζεις ατάραχος τον ύπνο σου. Μέχρι τη στιγμή που συμβαίνει και σε σένα! Καπου εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι ανίκητος. Το μυαλό στριφογυρνάει αυτόματα την ταινία της ζωής και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι οι έννοιες «θύτης» και «θύμα» μπερδεύονται, εναλλάσσονται. Είναι πια αργά για τύψεις. Ότι έγραψε, δεν ξεγράφει.
Όλοι τους έφυγαν με τα ίδια παράπονα. Τις ίδιες κατηγορίες. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να διηγούνται τις ίδιες ιστορίες σε όλα τα μέρη της γης, απλά το μόνο που αλλάζει ήταν ο χωροχρόνος. Αποδομήθηκαν, κυνηγήθηκαν, ληστεύτηκαν, ένιωσαν την αδικία στο πετσί τους, όπως ποτέ άλλοτε. Είδαν πράγματα, που τα μάτια τους δεν είχαν ξαναδεί. Έζησαν πράγματα που δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν με το ανθρώπινο δίκιο και την κοινή λογική. Όταν δεν άντεξαν άλλο κι έφυγαν τους αποκάλεσαν «τρελούς». Το κατευόδιο τους όταν έκλεισαν για πάντα την πόρτα από τα μέρη μας, μπουχτισμένοι, συφιλιασμένοι, αηδιασμένοι, ήταν μόνο ειρωνείες και συνωμοτικά μειδιάματα. Εξάλλου, ποτέ δεν έχεις στο μυαλό σου, πως το κακό μπορεί να χτυπήσει και την δική σου πόρτα.
Ο Τζιμπρίλ Σισέ είδε ένα ομαδικό «ντου» αλαλαγμένου όχλου να βαφτίζεται «διδασκαλία ήθους»! Ο Μίροσλαβ Στοχ έμαθε ότι το ίδιο αδίκημα στην ίδια φάση (ένα σπρώξιμο) μπορεί να επιφέρει διαφορετικό χρώμα κάρτας, ανάλογα με την φανέλα που φοράς! Ο Μπίμπρας Νάτχο (πάντα με τον ίδιο αντίπαλο) σε ένα ημιτελικό κυπέλλου είδε ένα αντίπαλο να τον πετάει κάτω με (άθελη) αγκωνιά στο πρόσωπο, τον διαιτητή να μην διακόπτει το ματς, παρότι τον έβλεπε κάτω αιμόφυρτο, να του δείχνει κίτρινη κάρτα, όταν του έδειξε τα ράμματα και το τσιρότο και στο τέλος της ημέρας να τον αποβάλλει στοχευμένα για πρώτη φορά στην καριέρα του (ώστε να χάσει τον τελικό) για μία απλή φάση καθυστέρησης στο κόρνερ!
Είναι τόσα και τέτοια αυτά που έζησαν, που ακόμα και σήμερα ώριμοι 40άρηδες με πηγμένο το μυαλό και κατασταλαγμένες απόψεις γίνονται θεριά ανήμερα, κάθε φορά που θυμούνται τι έζησαν, τι πέρασαν, τι ήταν αυτό που εντέλει τους ξέβρασε από τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα που κάνει τις φλέβες στον λαιμό του Ντέμη Νικολαΐδη να εκρήγνυνται ακόμα, τα μηνίγγια του Πάμπλο Γκαρσία να τυμπανίζουν και το μυαλό του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς να θολώνει και να ξερνάει κατηγορίες στο Facebook.
Οι περσινές δηλώσεις του Ράζβαν Ρατς για πυροβολισμούς (!) σε ένα συγκεκριμένο γήπεδο που έμειναν ατιμώρητοι, έκαναν τον γύρο της Ευρώπης, αλλά θάφτηκαν στην Ελλάδα, ο Γκόρντον Σίλντενφελντ έριξε τα δικά του… πυρηνικά σε μία ακόμα καταγγελτική συνέντευξη, που δεν έκανε όμως κανένα αυτί να ιδρώσει. Αλήθεια, τι μπορεί να θυμώνει τόσο πολύ ευκατάστατους επαγγελματίες, που δεν ήταν Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ ή ΑΕΚ από μικρά παιδιά για να πουλάνε φτηνό οπαδιλίκι και τους έκανε να πετάνε στα σκουπίδια την συνηθισμένη ποδοσφαιρική ξύλινη γλώσσα; Συνεννοημένοι όλοι; Βέβαια, ποτέ δεν έχεις στο μυαλό πως το κακό μπορεί να χτυπήσει και την δική σου πόρτα.
Το ποδόσφαιρο δεν γεννήθηκε σήμερα. Δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε 90λεπτο, σε ένα σφύριγμα, σε έναν Παππά. Υπάρχει παρελθόν. Μνήμες. Θύμησες. Πληγές. Βιώματα. Τραύματα. Κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχειλίζει και τα (απο)νερα έρχονται στην και δική σου πια πόρτα!
Ένα αρνάκι, όπως ήταν ο Ρόμπερτ Μακ την ημέρα που ήρθε στην χώρα μας, έφτασε να μεταμορφωθεί σε ταύρο εν υαλοπωλείο. Να κλωτσάει γεμάτος οργή, θυμό, πιθανώς και μίσος τις διαφημιστικές πινακίδες την ώρα που σκοράρει, σαν να θέλει να βγάλει από μέσα του όσα τον πνίγουν. Να θολώνει, να τρελαίνεται, να φτάνει στα όρια της αυτοδικίας, όταν στο τέλος νιώθει ότι τον κλέβουν και του χαμογελούν ειρωνικά στο πρόσωπο.
Ο Σλοβάκος δεν θέλει να ξαναπαίξει στην Ελλάδα και τον καταλαβαίνω. Νιώθει ακριβώς το ίδιο που ένιωθαν όλοι οι σταρ / ηγέτες / πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες των ομάδων που επιχειρούσαν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του «θηρίου». Σιχασιά. Αηδία. Αυτή που βγήκε από το στόμα του Μακ, φτύνοντας δύο φορές, μία στα πόδια του βοηθού διαιτητή και άλλη μία στο χορτάρι της Τούμπας. Μόνο που καμιά φορά, το κακό μπορεί να χτυπήσει και την δική σου πόρτα.
Όσοι ντόπιοι ξέρουν, προτίμησαν να μην μιλήσουν. Όσοι μίλησαν, όπως για παράδειγμα ο Στέφανος Καπίνο, αποποιούμενος τον ρόλο που είχε βρεθεί κάποτε από το μετερίζι ενός άλλου συλλόγου, μας ενημέρωσε λιγάκι… αμήχανα πως: «μάλλον… βρήκα την μπάλα!». Μάλλον, πιθανώς, περίπου, ίσως, δεν θυμάμαι, θα δούμε το βράδυ. Αυτόπτης μάρτυς να σου πετύχει…
Υπάρχουν όμως και οι ξένοι. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ακόμα ή αυτοί που έχουν καταλάβει και μπούχτισαν πια. Ο Τζίμι Ντουρμάζ σε δηλώσεις του στην σουηδική Aftonbladet είπε πως «αυτό που γίνεται είναι τρελό και πως αν βρεθεί κάτι άλλο θα το σκεφτώ να συνεχίσω την καριέρα μου αλλού». Ο Ρομπέρτο έριξε τις βόμβες του για «πιθανό κλείσιμο ενός κύκλου και αρχή ενός άλλου», χωρίς να το διαψεύσει αργότερα με νέα διευκρινιστική του δήλωση στο Facebook.
Ο Νταβίδ Φουστέρ που μάλλον αποστρατεύεται το καλοκαίρι τόνισε ότι «κάθε χρόνο πάμε και πιο πίσω» και ο νιόφερτος Ομάρ αναρωτήθηκε μέσω social media «ως προς τι αυτή η τρέλα;». Το κακό, φαίνεται ότι χτύπησε και αυτή την πόρτα. Το μονοπωλιακό και αχόρταγο τέρας που γιγαντώθηκε με τα χρόνια είναι πια ανεξέλεγκτο και -εκτός από τους αντιπάλους- έτοιμο να κατασπαράξει και φίλια στρατεύματα! Ο ερυθρόλευκος Κρόνος είναι έτοιμος να φάει τα ίδια του τα παιδιά! Αλήθεια, υπάρχει κάποιος στον Πειραιά που μπορεί να καθησυχάσει τον εαυτό του με ένα «αποκλείεται» και να γυρίσει πλευρό;
Πώς να γυρίσεις πλευρό, όταν βλέπεις φιέστες σε μισοάδειο γήπεδο και «όλε» των παικτών απέναντι σε άδεια καρεκλάκια; Πώς να γυρίσεις πλευρό, όταν ο καθρέφτης που λέγεται Ευρώπη σε βλέπει και κοιτά ειρωνικά κάθε φορά που έρχονται τα νοκ-άουτ; Πώς να γυρίσεις πλευρό, όταν η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» άφησε τους αντιπάλους τόσο αδύναμους, που τώρα πια χρειάζονται καλοκαιρινά προκριματικά για να περάσεις σε κάτι που είχες δεδομένο, τους «χρυσοφόρους» ομίλους του Champions League;
Σε λίγο δεν θα υπάρχει πια διαιτητής για να σφυρίξει. Χέρια για να χειροκροτήσουν. Αντίπαλοι για να παίξουν. Δημοσιογράφος για να περιγράψει. Κανάλι να τα «σκάσει» για τα τηλεοπτικά. Σε λίγο δεν θα υπάρχει πια τίποτα. Προς το παρόν υπάρχει μόνο αίμα (σχεδόν σε κάθε ταξίδι σε εχθρική ζώνη) και άμμος, αφού όλα τα υπόλοιπα στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν γίνει… ίσιωμα.
Η γη, η φύση, το σύμπαν ολόκληρο κινείται από μία νομοτέλεια που περιγράφηκε υπέροχα από το αλάθητο τετράπτυχο των αρχαίων Ελλήνων: Ύβρις – Άτις – Νέμεσις – Τίσις. Αντιγράφοντας από την wikipedia αυτό ερμηνεύεται κάπως έτσι: «Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, απρόσεκτο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους φυσικούς και ηθικούς κανόνες, τους νόμους του Κράτους και κυρίως στους θεούς, συμπεριφορά η οποία αντανακλούσε πάνω στους άλλους ανθρώπους (άγραφοι ηθικοί νόμοι, οι οποίοι επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση) θεωρούνταν ότι διέπραττε «ύβρη». Δηλαδή παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.
Αυτοί έστελναν στον υβριστή την «άτη», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου, που με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεση», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίση», δηλαδή την τιμωρία του».
Όταν είσαι στο δεύτερο στάδιο (αυτό της άτης) τότε τυφλωμένος μπορείς με άνεση να λες ότι «Δεν είδα το παιχνίδι. Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάτε». Μόνο που καμιά φορά, το κακό μπορεί να χτυπήσει την δική σου πόρτα. Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι είσαι άτρωτος…