Γιατί οι Ευρωπαίοι γοητεύτηκαν από τον Πιερρακάκη και το turnaround story της ελληνικής οικονομίας

Ενας Ελληνας υπουργός Οικονομικών πρόεδρος του Eurogroup; Μόλις πριν από 10 χρόνια και μόνο η σύλληψη της φράσης φάνταζε αδιανόητη, αν δεν ακουγόταν ως πικρόγλωσσο ανέκδοτο. Σήμερα, η ομόφωνη εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του επικεφαλής του πανίσχυρου ευρωπαϊκού οργάνου συμβολίζει την ανάκτηση της αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας. Στο πρόσωπο του 42χρονου υπουργού αποτυπώνεται παραστατικά ότι η χώρα περνά οριστικά από την αφερέγγυα κατάταξή της ως «αδύναμου κρίκου» στο αναβαθμισμένο προφίλ του θεσμικού παίκτη της Ευρωζώνης.

Ούτε καταιγίδα εν αιθρία, ούτε γεγονός άξιο απορίας, ούτε καν εγχώριες λυρικές θριαμβολογίες και εθνικά παραφουσκώματα απαιτούνται για να αντικατοπτρίσουν γλαφυρά ότι το συλλογικό κοντέρ τη χώρας γράφει αποτελεσματικά ρεκόρ προς όφελος των πολιτών. Παρά τη νεαρή ηλικία του, ο «ενορχηστρωτής» του Ψηφιακού Μετασχηματισμού που εισήγαγε η κυβέρνηση Μητσοτάκη κουβαλάει στις αποσκευές του μια ισχυρή σφραγίδα που θα έκανε πολλούς από τους Ευρωπαίους συναδέλφους του να ζηλέψουν.

Εχει συμβάλει από έκαστο κυβερνητικό του πόστο ώστε η Ελλάδα, κάποτε πρωτοπόρος των ελλειμμάτων, να πετύχει πλεόνασμα Προϋπολογισμού το 2024 – ένα από τα μόλις έξι κράτη-μέλη της Ε.Ε. που το κατάφεραν. Από το δικό του μετερίζι έχει συνεισφέρει στην προσπάθεια ώστε η οικονομική ανάπτυξη του τόπου τα τελευταία τέσσερα χρόνια να είναι σχεδόν διπλάσια από τον μέσο όρο της Ε.Ε. Εχει το μερτικό του σε αυτές τις επιτυχίες ο προσηνής και χαμηλών τόνων σημερινός υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.

Με την επίμονη, πειθαρχημένη, μεθοδική αποφασιστικότητα και την αίσθηση του επείγοντος που τον διακρίνει έχει συστηματικά διαμορφώσει μια κουλτούρα αποτελεσμάτων που υλοποιεί τις αναγκαίες για τη χώρα μεταρρυθμίσεις. Και επειδή οι πράξεις μιλάνε πιο φωναχτά από τα λόγια, ενώ οι επιλογές γράφουν Ιστορία, δεν είναι διόλου τυχαία η εκλογή του σε κορυφαία θέση στα όργανα της Ε.Ε. Η πρώτη για Ελληνα πολιτικό από την 1η Ιανουαρίου 1981, όταν η χώρα μπήκε επισήμως στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Για τον αθόρυβα αεικίνητο και ανοικτό στις προκλήσεις Πιερρακάκη τα επόμενα 2,5 χρόνια, ως de facto «υπουργού Οικονομικών» της Ευρωζώνης, ανοίγουν διάπλατα πεδίο για τη δραστήρια δημιουργία αποτελεσμάτων με ισορροπία, ευελιξία και ταχύτητα. Ο ίδιος έχει τα εχέγγυα να αποτελέσει τη φωνή της σύνθεσης και του συντονισμού σε κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα.

Ανήκει, εξάλλου, στη νέα γενιά Ευρωπαίων πολιτικών που υποστηρίζουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Παράλληλα, από τούδε και στο εξής θα εκπροσωπεί τις 20 χώρες της Ευρωζώνης στις συνόδους της Παγκόσμιας Τράπεζας, του G7 και του G20, τοποθετώντας ταυτόχρονα και την Ελλάδα στα βαριά μασίφ τραπέζια των μεγάλων αποφάσεων. Θα ταξιδεύει κάθε τόσο από την οδό Νίκης στον πυρήνα των κορυφαίων οικονομιών του πλανήτη που χαράζουν γραμμή στις παγκόσμιες εξελίξεις.

Η τελέσφορη ικανότητά του είναι αποδεδειγμένη ώστε να υπερβαίνει τα όρια της απλής συμμετοχής. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, έχει φωτογραφίσει τι τον εκφράζει: «το μόνο που πρέπει να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας δίνεται». Μια φράση του Γκάνταλφ από τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Ενα βιβλίο που διάβασε και τον συνάρπασε στα παιδικά του χρόνια.

Η σχέση με τον Μητσοτάκη

Εντεκα χρόνια πριν. Μάιος του 2014. Παραμονές των ευρωεκλογών εκείνης της χρονιάς. Σε μια πολιτική εκπομπή του καναλιού ACTION 24 συμμετέχει ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Είναι τότε υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της Ελιάς. Oταν τελειώνει με τις τοποθετήσεις του, που συνδυάζουν έναν χαμηλόφωνο ακαδημαϊσμό του Χάρβαρντ με την εγγενή λαϊκότητα ενός γνήσιου παιδιού μιας παραμελημένης αθηναϊκής γειτονιάς, σηκώνεται από τη θέση του. Πρόκειται να τον διαδεχθεί στο πάνελ ο τότε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης.

Το αιφνίδιο αντάμωμά τους στο στούντιο ξεπερνά την τυπική αβρότητα δύο πολιτικών από διαφορετικούς, αντίπαλους πολιτικούς χώρους. Μαρτυρά εξαιρετική σχέση. Μιλάνε μαζί στην κάμερα με τα καλύτερα λόγια ο ένας για τον άλλον. Μοιράζονται δημοσίως τη μεγάλη αλληλοεκτίμηση και τον αμοιβαίο σεβασμό που τρέφουν μεταξύ τους.

Προφανώς δεν είναι η πρώτη τους συνάντηση. Περίπου δύο χρόνια πριν έχουν έρθει σε επαφή μέσω του κοινού τους φίλου Βασίλη Καρατζά, γιου του αείμνηστου νομικού Θεόδωρου Καρατζά, προέδρου της Εθνικής Τράπεζας επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη. Ανοικτά μυαλά, οι δύο άνδρες, παρότι ηλικιακά τούς χωρίζουν 15 χρόνια, προέρχονται από σπουδές σε μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Το σημαντικότερο, μοιάζουν να ανιχνεύουν με παρόμοιες προσεγγίσεις το διαμορφωμένο πολιτικό τοπίο. Είναι ένα πρώτο σημείο εγγύτητας, καθώς οι υπό επεξεργασία στρατηγικές επιλογές τους έχουν να κάνουν με τη διευκόλυνση της ζωής των πολιτών έναντι της αποπνικτικής ντόπιας γραφειοκρατίας.

Θα περάσουν από τότε δύο χρόνια ώσπου να ξανασυναντηθούν, αυτή τη φορά στο Παρίσι. Στον Κυριάκο Πιερρακάκη και στον Χρήστο Πρωτόπαπα έχει αναθέσει ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος την εκπροσώπηση του Κινήματος στη διαπραγμάτευση με την τρόικα. Με την ιδιότητα του μέλους της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας παραβρίσκεται στη γαλλική πρωτεύουσα και ο υπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Οι δύο Κυριάκοι βρίσκουν στην Πόλη του Φωτός την ευκαιρία να τα ξαναπούν διεξοδικότερα. Οι συμπτώσεις των απόψεών τους είναι αρκετές στο φόντο της δραματικής φάσης της κρίσης χρέους που βιώνει η χώρα. Η αναζήτηση μιας καλύτερης επόμενης μέρας για τον τόπο τούς παρακινεί από κοινού. Ωστόσο, για να παραχθεί αποτέλεσμα στη χημεία του διαπαραταξιακού πλησιάσματος των θέσεών τους απαιτείται ένας καταλύτης. Μια ευνοϊκή συγκυρία τέλος πάντων. Αυτή θα τη φέρει η ίδια η ζωή.

Μετά τις εκλογές του 2015 και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ο Πιερρακάκης κάνει ένα μικρό βήμα πίσω στις προοπτικές της πολιτικής του καριέρας στο μεταβενιζελικό ΠΑΣΟΚ. Δίνει προτεραιότητα στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Αναλαμβάνει επικεφαλής των ερευνών της διαΝΕΟσις, της δεξαμενής σκέψης του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, διεξάγοντας έρευνες για τα μεγάλα ανοιχτά μέτωπα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Από τη μεριά του ο Μητσοτάκης, με το βαρύ πολιτικό επώνυμο, εκλέγεται αρχηγός της Ν.Δ. Από την επόμενη μέρα της εσωκομματικής του επικράτησης ξεκινάει με φούρια την ουσιαστική δουλειά. «Ξεκοκαλίζει» τα στοιχεία από τις έρευνες, τις μελέτες και τις επισκοπήσεις της διαΝΕΟσις που φέρουν τη σφραγίδα του Πιερρακάκη προκειμένου να τα αξιοποιήσει στο κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματός του εν όψει των εκλογών του 2019. Αναπόδραστα, οι δύο άνδρες έρχονται κοντά για να χτιστεί με ειλικρίνεια μια στέρεα σχέση.

Το κοινό όραμα

Το timing φαντάζει ιδανικό για το ξημέρωμα ενός νέου αξιόπιστου πολιτικού τοπίου στη χώρα. Ο Πιερρακάκης δεν ξαφνιάζεται τόσο με τους ορθολογικούς σχεδιασμούς του Μητσοτάκη για το τι θα κάνει όταν εκλεγεί πρωθυπουργός. Τον εντυπωσιάζει το βαθύτερο νοιάξιμό του να κάνει κάτι που θα μείνει και μετά την κυβερνητική θητεία του για να ορίσει ομαλά, αποδοτικά και με κανονικότητα τον μεταγενέστερο ιστορικό χρόνο. Είναι αυτό το ψυχολογικό κίνητρο που ωθεί τον 35αρη πληροφορικό και πολιτικό επιστήμονα να λειτουργήσει ως άτυπος σύμβουλος του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Από την πλευρά του ο Μητσοτάκης εκτιμά το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό υπόβαθρο του Πιερρακάκη. Ταιριάζει στο τεχνοκρατικό προφίλ που προτιμά να επιλέξει για την ανάληψη κυβερνητικών θέσεων σε κρίσιμους τομείς ευθύνης. Ενας κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων από το Χάρβαρντ και το ΜΙΤ θα έπρεπε να εφευρεθεί αν δεν υπήρχε. Σε ένα ευνοϊκό ιστορικό πλαίσιο, αυτός όχι μόνο υπάρχει, αλλά και είναι ενεργά παρών στη χώρα.

Στις 9 Ιουλίου 2019 ο εξωκοινοβουλευτικός Κυριάκος Πιερρακάκης ορκίζεται υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης στην κυβέρνηση του μόλις εκλεγμένου πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Εισέρχεται ορμητικά στο κτίριο του υπουργείου στην Καλλιθέα, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και βάζει μεμιάς τις μηχανές στο φουλ. Δεν έχει προηγούμενη εμπειρία ως επικεφαλής διαχείρισης παρόμοιας θέσης. Διαθέτει, όμως, ισχυρό απόθεμα γνώσεων, μοντέρνες ιδέες, θέα στον διεθνή τεχνολογικό χώρο, κουβαλάει εμπλοκή 20 χρόνων με την πολιτική δραστηριοποίηση και, κυρίως, διακρίνεται από όρεξη για δουλειά.

Στόχος του, να ξανακερδηθεί χωρίς καθυστερήσεις ο χαμένος χρόνος και να ανακτήσει ο πολίτης την εμπιστοσύνη σε διαφανείς κυβερνητικούς μηχανισμούς που παράγουν αποτελέσματα. Τα υπόλοιπα είναι μια καρποφόρα ιστορία, η οποία φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου που έμαθε από τα πρώιμα νεανικά του χρόνια ότι «οι ιδέες είναι ένα σωρό. Η εκτέλεσή τους μετράει», μια φράση του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φρανκ Χέρμπερτ, τα βιβλία του οποίου διάβασε στο πατρικό του στα Κάτω Πατήσια.

Οδός Σαββίδου 7-9

Δεκαετία του ’90. Σε αυτή την πολύβουη και πυκνοκατοικημένη αθηναϊκή γειτονιά μεγαλώνει ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Μοναχοπαίδι του χειρουργού Στέφανου Πιερρακάκη και της δικηγόρου Παναγιώτας Στρατάκου, αμφότεροι με μανιάτικη καταγωγή από την Αρεόπολη και τις Κροκεές Λακωνίας. Το ζευγάρι ζει σε μια τυπική μεσοαστική πολυκατοικία της περιοχής επί της οδού Σαββίδου 7-9.

Εκεί κάνει τα πρώτα του βήματα στη ζωή ο μικρός τους γιος. Πηγαίνει Δημοτικό στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο της Σχολής Λάμπου. Είναι ένα ταλαντούχο παιδί που αγαπάει τις ξένες γλώσσες, τα σπορ, τα αναγνώσματα επιστημονικής φαντασίας και την τεχνολογία. Οι γονείς του τού αγοράζουν τον πρώτο του υπολογιστή στη Γ’ Δημοτικού, έναν Hyundai 286.

Παίρνει γρήγορα μπόι και είναι σχεδόν μόνιμος λόγω αναστήματος σημαιοφόρος στις μαθητικές παρελάσεις. Οταν θα αγγίξει το 1,98 μ. θα αποπειραθεί να παίξει μπάσκετ στον Σπόρτιγκ. Τρέχει με τους συνομήλικούς του στις προπονήσεις στο κλειστό γήπεδο κοντά στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Αγιο Ελευθέριο. Δεν τα καταφέρνει, έχει όμως άλλα προσόντα.

Είναι ήδη μαθητής της Λεοντείου στα Ανω Πατήσια. Εκεί που η κλασική γαλλική παιδεία συνδυάζεται με τον διεθνή νεωτερικό προσανατολισμό. Αντλεί από την εκπαιδευτική εμπειρία του εκείνα τα στοιχεία που θα διαμορφώσουν αργότερα την ταυτότητά του ως πολίτη. Εκλέγεται πρόεδρος του Μαθητικού Συμβουλίου. Τίποτε δεν θα αλλάξει την καθημερινότητά του.

Η εφηβεία του έχει αναφορά στην ευρύτερη γειτονιά του. Για σουβλάκια με την παρέα του στην «Περικοκλάδα», για μπιλιάρδο στο «Barrage», για μπαρότσαρκα μέχρι τον «Κόμη», για χορό στο ροκ κλαμπ «Tιθόρα», πλάι στις γραμμές του Ηλεκτρικού. Και φυσικά λατρεύει τον κινηματογράφο. Πηγαίνει ανελλιπώς στο σινεμά «Οσκαρ» στην Αχαρνών, δυο βήματα από το σπίτι του.

Αλλοτε ξεμακραίνει ως την Πατησίων, στο «Ράδιο Σίτυ», στο θερινό «Ηλέκτρα», στο «Αττικα» στην πλατεία Αμερικής, στην «Αελλώ» στο ύψος της Αγ. Μελετίου. Χώρια που είναι μόνιμος πελάτης στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς του. Γραφεί κινηματογραφικές κριτικές, τις στέλνει σε διάφορα έντυπα και αυτά τις δημοσιεύουν δίχως να γνωρίζουν ότι ο συντάκτης τους είναι μόλις 15 ετών.

Δεξιές και αριστερές καταβολές

Είναι ένα ανήσυχο παιδί της εποχής του με ενδιαφέροντα που εκτείνονται από τα εξειδικευμένα περιοδικά τεχνολογίας ως την πολιτική. Η δεμένη του οικογένεια είναι βαθιά πολιτικοποιημένη, αν και διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Οι Μανιάτες παππούδες και οι γιαγιάδες του που ζουν στην Αθήνα, οι μεν στον Αγιο Παύλο οι δε στη Στρατηγού Δαγκλή στα Κάτω Πατήσια, διατηρούν ανεξίτηλο το ιδεολογικό του πρόσημο.

Αν και πολέμησαν πλάι-πλάι στην Εθνική Αντίσταση κατά της ναζιστικής κατοχής, η μια οικογένεια έγινε ΕΡΕ και η άλλη Ενωση Κέντρου, ενώ στη Μεταπολίτευση η μία συνταχθηκε με τη Νέα Δημοκρατία και η άλλη με το ΠΑΣΟΚ. Στα οικογενειακά τραπέζια τα πολιτικά πάθη φούντωναν. Οι δικοί του γονείς είναι ταγμένοι με το ΠΑΣΟΚ. Παρακολουθεί ψύχραιμα τις ενδοοικογενειακές αντιπαραθέσεις για τα πολιτικά, αλλά ταυτόχρονα τους βλέπει όλους αδελφομένους κατά τον ετήσιο παραθερισμό τους στον μανιάτικο τόπο καταγωγής τους.

Δεξιά και Αριστερά μονιάζουν τα καλοκαίρια στη σκιά του Ταΰγετου. Εξάλλου, οι γιαγιάδες του ήταν συμμαθήτριες στο σχολείο του χωριού. Ο παππούς του, ο Κυριάκος -ο Κούλης Πιερρακάκης, όπως τον έλεγαν- από την Αρεόπολη είχε μετέπειτα πρακτορείο με φορτηγά στην Αθήνα. Ο άλλος παππούς, ο Κώστας Στρατάκος, από το διπλανό Δαφνί, ήταν ο δάσκαλος των Κροκεών. Σε ενθύμιο εκείνης της παιδικότητάς του των καλοκαιριών στις Κροκέες και της αμέριστης τρυφερότητας που έδειχναν στο μοναδικό εγγόνι τους οι παππούδες του δεν έπαιρνε το μέρος κανενός στους πολικούς τσακωμούς τους – από αγάπη.

Οι διαφωνίες τους τον κρατούσαν, παιδί ακόμη, παρά το ύψος του, ανοιχτό απέναντι στις διαχωριστικές πολιτικές γραμμές που εκείνοι οξυμένα έθεταν. Βαθμιαία θα συνειδητοποιούσε ότι εκείνη η παλιά πολιτική γεωγραφία με τα τείχη κατάταξης που όρθωνε δεν ανταποκρινόταν στα σύγχρονα διακυβεύματα. Ηταν, όμως, εκείνα τα φεγγάρια πολύ νωρίς για να επανατοποθετήσει τις έννοιες «Αριστερά», «Δεξιά» και «Κέντρο» μέσα στην ιστορική ροή.

Πληροφορική στην ΑΣΟΕΕ

Εκείνα τα χρόνια οι γονείς του διαθέτουν παιδαγωγικό και κοινωνικό ήθος. Δεν εκβιάζουν καταστάσεις, δεν τον πιέζουν να ακολουθήσει το διακεκριμένο επάγγελμα κανενός εκ των δύο. Του προσφέρουν αυτονομία επιλογής στις σπουδές του. Κρίνουν ότι έχει τα φόντα και τον νου να διαπρέψει σε ό,τι αυτός αυτόβουλα διαλέξει. Εισάγεται χαλαρά, τέταρτος στη σειρά των επιτυχόντων, στο Τμήμα Πληροφορικής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, πρώην ΑΣΟΕΕ. Μετακομίζει από την οικογενειακή εστία σε δικό του διαμέρισμα, στην ίδια όμως πολυκατοικία.

Εχει ήδη προσανατολιστεί πολιτικά προς το ΠΑΣΟΚ, όχι τόσο εξαιτίας του «πράσινου» περιβάλλοντος της οικογένειάς του, αλλά λόγω δικής του πεποίθησης. Σε ηλικία μόλις 16 χρόνων έχει γραφτεί στο Κίνημα και είναι ο μικρότερος αντιπρόσωπος στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2001. Προσχωρεί στην ΠΑΣΠ της σχολής του, αλλά διατηρεί σχετική αυτονομία με τις διεργασίες της φοιτητικής παράταξης στα υπόγεια του πανεπιστημιακού ιδρύματος.

Χάρβαρντ και ΜΙΤ

Με το που παίρνει το πτυχίο του ανοίγεται μπροστά του ο δρόμος για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική. Τον Σεπτέμβριο του 2005 αναχωρεί για τη Βοστόνη. Στο αεροπορικό του ταξίδι με προορισμό τις βορειοανατολικές ακτές των ΗΠΑ στριφογυρίζει με απορία στα χέρια του ένας κλειστός φάκελος που του έχει δώσει ένας συγγενής του στο αεροδρόμιο. Τον έχει παροτρύνει να τον ανοίξει στη μέση της διαδρομής του πάνω από τον Ατλαντικό. Μέσα έχει μια φωτογραφία από την Αρεόπολη του 1934. Στο σκληρό πέτρινο τοπίο ποζάρουν αμήχανα ο παππούς του με τα τρία του αδέλφια, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, μαζί με τη μάνα τους.

Τα παιδιά είναι αδύνατα και ξυπόλυτα, το φόντο ξερό, πληγωμένο και αθεράπευτα φτωχό. Αποτελεί μια υπενθύμιση στην επιστημονική εκκίνηση του νεαρού φοιτητή της ρίζας, της καταγωγής και της παράδοσης αναφορικά με το «από πού ξεκινήσαμε». Το ενσταντανέ θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη του στα τέσσερα χρόνια που θα περάσει στις όχθες του ποταμού Τσαρλς της Μασαχουσέτης ανάμεσα στο Χάρβαρντ και το ΜΙΤ. Εκεί θα προσγειώσει το ιπτάμενο «εγώ» του, καθώς σε αυτά τα ιδρύματα θα αναμειχθεί με συμφοιτητές του μάλλον εξυπνότερους από τον ίδιο. Δεν έχει περιθώριο για καυχησιές και κομπορρημοσύνες. Αφοσιώνεται στην επιστημονική έρευνά του και διευρύνει την οπτική του για τον κόσμο. Δυο βήματα από την αίθουσα των μαθημάτων του διατηρεί γραφείο ο Νόαμ Τσόμσκι.

Από τα αμφιθέατρα παρελαύνουν προσωπικότητες από τον Μπιλ και τη Χίλαρι Κλίντον μέχρι τον Μπόνο των U2. Ακούγοντάς τους αναγνωρίζει ότι η περίφημη «ελληνική ιδιαιτερότητα» αποτελεί άλλοθι για να μην προχωρήσουν αυτονόητες αλλαγές στη χώρα. Τον πιάνει σχεδόν το παράπονο, καθώς μέρα τη μέρα διαπίστωνε ότι η Ελλάδα διαθέτει διασπαρμένο το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό για να της χαρίσει μια ευκαιρία ουσιαστικής απαλλαγής από τις παρωχημένες αγκυλώσεις που την καταδυναστεύουν.

Το καλοκαίρι του 2006 θα δουλέψει για ένα διάστημα στο think tank «Center for American Progress», που το είχε ιδρύσει ο Ελληνοαμερικανός Τζον Ποντέστα. Στους κόλπους του θα πρωτοεντρυφήσει στις αμερικανικές δεξαμενές σκέψης και θα αποκτήσει ωφέλιμες γνώσεις για κατοπινές εφαρμογές.

Στην ενεργό πολιτική

Το 2009 επιστρέφει στην Αθήνα κρατώντας ανά χείρας το Mάστερ σε Δίκαιο και Οικονομία από το Χάρβαρντ και το αντίστοιχο σε Τεχνολογία και Πολιτική από το MIT. Διαθέτει ένα περιζήτητο επιστημονικό βιογραφικό. Η Αννα Διαμαντοπούλου σπεύδει να τον αξιοποιήσει ως σύμβουλο. Τον φέρνει το 2010 στο υπουργείο Παιδείας.

Του αναθέτει -ενώ ο ίδιος παραιτείται από τον μισθό του- τη διεύθυνση του Ινστιτούτου Νεολαίας, ενός οργανισμού που υλοποιεί ευρωπαϊκά προγράμματα για την ενθάρρυνση της νεανικής επιχειρηματικότητας. Η θητεία του δεν κρατεί πολύ, αλλά για τον ίδιο συνιστά κάτι σαν μεταπτυχιακό από μόνο του στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης.

Στον επόμενο τόνο, διατηρώντας δεσμούς με τον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος συγκροτεί τη μονάδα παραγωγής πολιτικής του Κινήματος τον εξουσιοδοτεί να αναλάβει επικεφαλής και συντονιστής της. Δεν είναι καν 29 ετών. Δεν ανήκει στη στενή κομματική επετηρίδα, ούτε είναι αναπόσπαστα συναρθρωμένος με το βαθύ κομματικό κατεστημένο. Παρ’ όλα αυτά και στο 9ο Συντακτικό Συνέδριο του κόμματος τον Μάρτιο του 2013 εκλέγεται στο Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος.

Παραμερίζοντας προσβλημένα στελέχη της παλιάς φρουράς και σηματοδοτώντας μια επιζητούμενη ανανέωση στο κόμμα. Μπαίνει στη «ρουτίνα» της Χαριλάου Τρικούπη χωρίς να είναι επαγγελματικό στέλεχος.

Παράλληλα με την κομματική ευθύνη για τον επιούσιο, αναλαμβάνει διευθυντής Σπουδών και διδάσκει στο ιδιωτικό ινστιτούτο Athens Information Technology. Η πολιτική για τον ίδιο δεν είναι επάγγελμα πλήρους απασχόλησης. Ούτε ασκείται καιροσκοπικά για ατομικά οφέλη. Εχει συλλάβει από νωρίς στα διαβάσματα του «Foundation» του Ασίμοφ τον κίνδυνο της στασιμότητας. Εχει επίγνωση ότι «στη ζωή, σε αντίθεση με το σκάκι, το παιχνίδι συνεχίζεται και μετά το ματ».

Στο προσωπικό του μονοπάτι από το 2010 έχει συνδεθεί με τα χνάρια του έρωτα. Μετακομίζει στις Αχαρνές, το πασίγνωστο Μενίδι, τόπο καταγωγής της συντρόφου του, πτυχιούχου πολιτικού μηχανικού του ΕΜΠ Δήμητρας Μουστακάτου, η οποία διατηρεί τεχνικό γραφείο στην περιοχή. Θα παντρευτούν στα μέσα της ίδιας δεκαετίας, θα στήσουν το νοικοκυριό τους στην ίδια περιοχή και θα αποκτήσουν τρία παιδιά, τον 9χρονο σήμερα Στέφανο και τις 7,5χρονες δίδυμες κόρες τους Παναγιώτα και Κατερίνα.

Ο πατέρας του σπιτικού αποφεύγει να μιλάει για τα προσωπικά του, προφυλάσσει τα μέλη της οικογένειάς του από τα φώτα της δημοσιότητας, συνηθίζει να λέει ότι «για την οικογένειά του διεκδικεί την κανονικότητα». Οπως ακριβώς και ο ίδιος είναι ένας μετριοπαθής κανονικός άνθρωπος. Που επιμένει να ζει στο Μενίδι, αν και εκλέγεται στην Α’ Αθήνας. Που συνεχίζει να βγάζει με σεμνότητα, χωρίς συνοδευτική προστασία, το λευκό λαμπραντόρ του, τον Βίτο, για βόλτα στα ριζά της Πάρνηθας, που εξακολουθεί να καλοδέχεται φίλους στην ταβέρνα του «Κιτσαρώνα» στην κεντρική πλατεία για γαστριμαργική απόλαυση με παϊδάκια, συκώτι στη σχάρα και ψητό ζυγούρι.

Παραμένει ο μετρημένος άνθρωπος που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να συναισθανθεί τη συντριπτική τρομάρα που τον καταβαράθρωσε όταν βρισκόταν στις Βρυξέλλες και ξέσπασε η φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Η σύζυγοό του, η μητέρα της και τα τρία μικρά παιδιά του φιλοξενούνταν σε φιλικό σπίτι εκείνη την ολέθρια μέρα του Ιουλίου του 2018 με την εκατόμβη των απανθρακωμένων θυμάτων. Μάταια προσπαθούσε απελπισμένος να επικοινωνήσει μαζί τους, βλέποντας στις ειδήσεις τη μοιραία καταστροφή.

Η οικογένειά του μπήκε απεγνωσμένα στη θάλασσα, έβαλε τα μωρά πάνω σε έναν βράχο και πέρασαν ώρες μέχρι να τους προσεγγίσει σωτήρια μια βάρκα του Λιμενικού. Ούτε γι’ αυτό δεν μίλησε ποτέ δημοσίως ο αξιοπρεπής Πιερρακάκης, διαφυλάσσοντας με ασυνήθιστη ευπρέπεια τα του οίκου του. Εστω και αν ανασύρει έναν λυγμό διηγούμενος σε στενό φιλικό κύκλο την τραυματική θύμηση εκείνου του μακάβριου γεγονότος. Είναι μια στάση ζωής. Μπορεί να είναι ασυνήθιστα έως σχολαστικά θαρραλέος, αποκρούοντας το πολιτικάντικο μότο ότι «ο πιο εύκολος τρόπος για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να αρνηθείς ότι υπάρχει».

Στην πραγματικότητα αυτό που συνοδεύει τη ζωή και την ενέργειά του προέρχεται από μία και μόνο λέξη γραμμένη στο μουσείο της Λεόντειου Σχολής στην οποία μαθήτευσε. Απλώς «humilité», δηλαδή «ταπεινότητα». Σε αυτήν που πιστεύει ότι πρέπει να αφορά συνολικά όλα τα δημόσια πρόσωπα. Και πρωτίστως τον εαυτό του. Αρετή που ίσως του φανεί χρήσιμη στις προσεχείς συνεδριάσεις του Eurogroup.

Στιγμές

Η εφηβεία του έχει αναφορά στην ευρύτερη γειτονιά του. Για μπιλιάρδο στο «Barrage», για μπαρότσαρκα στον «Κόμη», για χορό στο «Tιθόρα». Και για σινεμά στο «Οσκαρ», στο «Ράδιο Σίτυ», στο θερινό «Ηλέκτρα», στο «Αττικα», στην «Αελλώ». Γράφει κινηματογραφικές κριτικές για διάφορα έντυπα και είναι μόλις 15 ετών

Βρισκόταν στις Βρυξέλλες όταν ξέσπασε η φονική πυρκαγιά στο Μάτι… Η οικογένειά του μπήκε απεγνωσμένα στη θάλασσα, έβαλε τα μωρά πάνω σε έναν βράχο και πέρασαν ώρες μέχρι να τους προσεγγίσει σωτήρια μια βάρκα του Λιμενικού

πηγη protothema