Έπεσε ηρωικά μαχόμενος απέναντι στους τουρκικούς βομβαρδισμούς, κατά τις επικές μάχες στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Ο Θεμιστοκλής Ελευθερόπουλος, από τη Μεσοποταμία της Δυτικής Φθιώτιδας, πέρασε στην αθανασία ακριβώς 50 χρόνια πριν.
16 Αυγούστου 1974. Εκείνο το προδομένο καλοκαίρι που όλα τα έσκιαζε η φοβερά και τα πλάκωνε η σκλαβιά…
16 Αυγούστου 2024, η πατρίδα του, ο Δήμος Μακρακώμης και η Δημοτική Κοινότητα Μεσοποταμίας τον τιμούν δίνοντας το όνομα του, στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Ενα βιβλίο αφιερωμένο στον ήρωα της Μεσοποταμίας
“Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974” Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και ως «Το ΕΠΟΣ της ΕΛΔΥΚ». Το βιβλίο μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά δεν είναι. Σ’ αυτό καταγράφονται με μαρτυρίες στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ με συγκλονιστικές λεπτομέρειες οι μάχες της ΕΛΔΥΚ. Ο αναγνώστης μέσα από ολοζώντανη αφήγηση βιώνει το δράμα και την αγανάκτηση των αφηγητών για την προδοσία. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και το φωτογραφικό υλικό αναδύεται η ελληνική λεβεντιά, η οποία σφραγίζει ανεξίτηλα με αίμα το πεδίο της τιμής. Το βιβλίο, αφιερώθηκε από τον συγγραφέα του Αθανάσιο Χρυσάφη, στον Θεμιστοκλή Ελευθερόπουλο….
“Ανάμεσα στους πολλούς ήρωες παρελαύνει η μορφή του λοχία Θεμιστοκλέους Ελευθερόπουλου” γράφει μεταξύ άλλων ο συγγραφέας.
“Ο λοχίας Ελευθερόπουλος «αυτοπροαιρέτως» αποφασίζει να επιστρέψει στο στρατόπεδο όπου η δόξα του επεφύλαξε τον τίτλο της αθανασίας! Εκεί όπου «γεννιούνταν ήρωες, πέθαιναν οι Τιτάνες, εκεί χηρεύαν οι μικρές, μαυροφορούσαν μάνες»! Μάταια προσπαθούσαν οι άλλοι να τον συγκρατήσουν. Ούτε και η γλυκιά νοσταλγία της ζεστής αγκαλιάς της αρραβωνιαστικιάς του, της όμορφης δασκαλίτσας η οποία τον ανέμενε στη Λαμία για να τελέσουν τον γάμο, στάθηκε ικανή να τον μεταπείσει! Αυτός βάδισε ολόισια προς τον θάνατο μη πλήρη συνείδηση του καθήκοντος αποστομώνοντας τους λοιπούς: «και να πεθάνουμε, θα ζήσουμε για πάντα στην Ιστορία»!
Απόφοιτοι Γυμνασίου Σπερχειάδας 1970 – Η υπόσχεση των συμμαθητών του
Στην τάξη μας και ειδικότερα στο πρακτικό τμήμα που ήμαστε λιγότεροι μαθητές λειτουργούσαμε και αισθανόμασταν σαν οικογένεια. Ξεχωριστή και ιδιαίτερη θέση είχε ο Θεμιστοκλής Ελευθερόπουλος.Ήρεμος, επιμελής, καθόταν στην πρώτη θέση αριστερά , κοντά στην έδρα. Από φτωχή οικογένεια όπως ήμασταν οι περισσότεροι, είχε σαν στόχο να τελειώσει το Γυμνάσιο, να σπουδάσει και να πιάσει δουλειά για να βοηθήσει με τη σειρά του την οικογένεια. Τα κατάφερε, τέλειωσε την Ακαδημία και πήγε στρατιώτης για να ξεμπερδέψει και μ’ αυτή την υποχρέωση. Πήγε στη ΕΛΔΥΚ, στην Κύπρο και υπηρέτησε ως Λοχίας μέχρι που έγινε η Τούρκικη εισβολή, ο Αττίλας. Ο Θεμιστοκλής έγινε ενα απο τα πρώτα θύματα της Τούρκικης βαρβαρότητας
Καλέ μας φίλε, εκει που είσαι, να ξέρεις ότι οι συμμαθητές σου ποτέ δε σε ξεχάσαμε, σε κάθε συζήτηση αναφέρουμε το όνομά σου και το κάνουμε με σεβασμό.