Όμορφα μέρη, γραφικά χωριά, που όλο λιγοστεύουν από ανθρώπους. Μέρη που όλοι έχουμε ακουστά αλλά ίσως ποτέ δεν θα επισκεφθούμε . Ποτέ αν δεν μάθουμε για αυτά, δεν θα αποτελέσουν προορισμό στα ταξίδια μας, χάνοντας την ευκαιρία να γεμίσουν τα μάτια μας από τη γοητεία της φύσης και η ψυχή μας από τη γαλήνη των ανθρώπων που τα κατοικούν.
Κάπως έτσι αποφασίσαμε και εμείς, σαν νομάδες να ταξιδέψουμε στα χωριά της Φθιώτιδας. Χωριά που έχουμε ακούσει αλλά δεν έχουμε δει. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό αφήνοντας το ένστικτο να μας οδηγήσει κάθε φορά και κάπου αλλού.
Επιμέλεια: Λίλιαν Χαχοπούλου
Φωτό : Πάνος Κατσώνης
Από τη Σπερχειάδα στρίβουμε προς Καλλιθέα και ακολουθούμε τον ανηφορικό δρόμο που μας οδηγεί σε υψόμετρο 753 μέτρων, απολαμβάνοντας ένα υπέροχο τοπίο ολοστόλιστο με πλατάνια, έλατα, βελανιδιές και καστανιές.
«Καλώς ήρθατε στο Δίλοφο» μας καλωσορίζει μια ταμπέλα και δύο σκύλοι που στέκονται στα πόδια της.
Αφήνουμε το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο του χωριού και περπατάμε προς την πέτρινη πλατεία που έχει στρωθεί με τα καφετιά φύλλα των μεγάλων πλατανιών.
Μπροστά μας στέκει επιβλητικά η πέτρινη εκκλησιά του χωριού, ο Άγιος Νικόλαος. Ένα ψηφιδωτό στολίζει την είσοδο του.
Μια μαρμάρινη πλάκα μνημονεί τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στην πατρίδα το 1912-1913. Δίπλα και ένα ηρώο για να τους αποδίδονται οι τιμές που τους πρέπουν.
Το Δίλοφο ή Μπρούφλιανη, είναι χωριό με ιστορία στο πέρασμα των χρόνων. Ορμητήριο των ανταρτών. Λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, στις αρχές του 1945, ο Χουλιάρας συνάντησε τον Βελουχιώτη και άλλους καπετάνιους στην Μπρούφλιανη Φθιώτιδας…
Εκεί ακούγονταν ο Άρης να λέει συχνά «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα…»
Φωτογραφίζουμε το παλιό πέτρινο Δημοτικό Σχολείο με μια αίσθηση ότι όπου να ‘ναι θα ξεπροβάλλει η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά με τους μαθητές της… Είναι που ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας ήταν από τη Μπρούφλιανη;
Ο Γιώργος Αρβανίτης που από το Δίλοφο Φθιώτιδας έφτασε στη Φίνος Φιλμ και στα Ευρωπαϊκά πλατό με τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Και όταν τον ρώτησαν πως ταίριαξαν με τον μεγάλο σκηνοθέτη είπε «Ηξερα ποια Ελλάδα ήθελε να δείξει. Τη θυμάμαι ακόμη καλά αυτή την Ελλάδα, από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό. Έβγαινε και τότε ο ήλιος, εγώ όμως δεν θυμάμαι ούτε μία ηλιόλουστη μέρα».
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας απολαμβάνοντας κάθε μας βήμα. Είναι η μυρωδιά του δάσους που ανακατεύεται με τη μυρωδιά των ξύλων που καίγονται στα τζάκια των λιγοστών σπιτιών που κατοικούνται το χειμώνα.
Ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε –παρά λίγο δηλαδή γιατί έτρεχε σαν σφεντόνα- ήταν ένας πιτσιρικάς φορτωμένος τη σχολική του τσάντα…
Την απόλυτη ηρεμία σπάει το γαύγισμα ενός σκυλάκου που κάνει αισθητή την παρουσία του. Μόνο στην θέα της φωτογραφικής μηχανής σταματά για να ποζάρει…
Σε μια αυλή συναντάμε την κυρία Ειρήνη. Την καλημερίζουμε και ντρεπόμαστε λιγάκι που χωμένοι ολόκληροι στα ζεστά μπουφάν μας, τη βλέπουμε να μας υποδέχεται με το κοντομάνικο στο κρύο. Λίγο μετά μας αιφνιδιάζει για μία ακόμη φορά…
“Ευχαριστούμε που ήρθατε να δείξετε στον κόσμο το χωριό μας. Ελπίζω να το δω στο Facebook…”
Στην άλλη άκρη του χωριού «πέφτουμε» επάνω στον κύριο Κώστα. Χήρεψε δυο χρόνια πριν και από τότε εγκαταστάθηκε σχεδόν μόνιμα στο χωριό. Βρήκε ηρεμία και παρηγοριά στην αγκαλιά της φύσης και του καθαρού αέρα. Και οι γατούλες του, δεν τον αφήνουν ποτέ μόνο…
17 όλοι κι όλοι άνθρωποι περνούν το χειμώνα τους στο Δίλοφο. Ένα παιδί, μία έφηβη, ένας νεαρός, οι γονείς τους και οι υπόλοιποι μεγαλύτερης ηλικίας.
«Φύλακες» στον τόπο που γεννήθηκαν και βλέπουν να αδειάζει κάθε τέλος του καλοκαιριού. Νοσταλγούν τα ανταμώματα με τα παιδιά τους και τους συγγενείς που «μετανάστευσαν» στα αστικά κέντρα για σπουδές και δουλειά.
Αλλά και εκείνοι που λείπουν νοσταλγούν το χωριό τους. Και το αγαπούν πολύ. Φαίνεται άλλωστε από τα σπίτια που αν και κλειστά είναι περιποιημένα. Έτοιμα ανά πάσα στιγμή –θεού θέλοντος και lockdown επιτρέποντας, να τους υποδεχθούν ξανά.
Πολύ ωραίο ρεπορτάζ χωρίς το όνομα του ρεπόρτερ, αλλά και χωρίς να αναφέρετε ποιος έχει τραβήξει τις υπέροχες φωτογραφίες για να δούμε κι εμείς που δεν το ξέρουμε το Δίλοφο και να παρακινηθούμε να πάμε.
Καλημέρα σας. Ευχαριστούμε για την επισήμανση! Επιμέλεια: Λίλιαν Χαχοπούλου, Φωτό: Πάνος Κατσώνης
Μπράβο σε αυτό ν που έκανε την αναφορά για το όμορφο Δίλοφο.
Εχω παει περασα καλά
Και ευχάριστος ξανά παω!!!
Αγαπημενο μου χωριο ΔΙΛΟΦΟ!!!!!!!
Το λένε και “μπαλκόνι της Φθιώτιδας”. Βρίσκεται σε έναν από τους λόφους του Γουλινά αμφιθεατρικά προς την κοιλάδα του Σπερχειού. Από την πλατεία του χωριού μπορεί να δει κανείς τον κόλπο του Μαλιακού, τη Λαμία κι άλλα 35 χωριά. Έχει μοναδική θέα προς τα Βαρδούσια, τη Γκιώνα, την Οίτη, την οροσειρά της Όθρυος και το Βελούχι. Πλημμυρισμένο στο πράσινο (βελανιδιές και έλατα), το καλοκαίρι όταν η θερμοκρασία στον κάμπο “χτυπάει” 37-40 βαθμούς, στο Δίλοφο σπανίως ξεπερνάει τους 30. Η “Βοσκοπούλα” το γραφικό ταβερνάκι του χωριού προσφέρει τα πάντα… Από τη Λαμία απέχει μόλις μισή ώρα…
Αγαπημένο μου χωριό…
Aν υπαρχει παραδεισος…καπως ετσι θα ειναι…….το διλοφο ειναι αξεπεραστο….
Πολυ ωραιο αφιερωμα!