Λένε πως για να δεις την πιο εντυπωσιακή θέα θα πρέπει να βρεθείς μέσα σε ένα αεροπλάνο. Στη Φθιώτιδα δεν χρειάζεται να μπεις, αλλά να βρεθείς …δίπλα στο αεροπλάνο!
Και κάπως έτσι ένα απόγευμα του Δεκέμβρη ξεκινήσαμε για το Καπνοχώρι για να απολαύσουμε από το «μπαλκόνι» του Αι Λιά, όλο τον κάμπο να απλώνεται στα πόδια μας! Μια βόλτα που τελικά πήρε άλλη τροπή…
Επιμέλεια: Λίλιαν Χαχοπούλου
Φωτό: Πάνος Κατσώνης
Στη διάρκεια της διαδρομής αναρωτιόμαστε αν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει περάσει από το Καπνοχώρι, μιας και η Μονή Αγάθωνος που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά είναι από τα πιο επισκέψιμα Μοναστήρια της Ελλάδας. Στο όχι και πολύ μακρινό έτος 2006 πιστοί από κάθε μέρος της χώρας ταξίδευαν για να προσκυνήσουν το σκήνωμα του γέροντα Βησσαρίωνα που μόλις είχε βρεθεί αναλλοίωτο. Δημοσιογράφοι και κανάλια από την Ελλάδα και το εξωτερικό είχαν κυριολεκτικά στρατοπεδεύσει έξω από τη Μονή μεταδίδοντας επί πολλές ημέρες εικόνες από την απίστευτη συρροή προσκυνητών…
Φτάνοντας στο Καπνοχώρι συναντάμε τον Άγγελο Φούρλα και έναν μεγάλο όμορφο σκύλο που τρέχει κατά πάνω μας και μας «αγκαλιάζει» κουνώντας χαρούμενος την ουρά του.
«Ήσυχα Μπόμπι… είναι ο σκύλος του Αρχηγού» μας λέει ο Άγγελος. Για το Καπνοχώρι, ο τίτλος του Αρχηγού θα ανήκει για πάντα, στον Παναγιώτη Φούρλα, πρώην αρχηγό του Πυροσβεστικού Σώματος. Πιστός με απέραντη αγάπη στο χωριό του και εκείνος. Όπως και ο Άγγελος. Ο μοναδικός νεαρός που κατοικεί στο χωριό το χειμώνα. «Τα αδέρφια μου το χειμώνα μένουν στη Λαμία αλλά εγώ το χωριό μου δεν το αλλάζω…» μας λέει όταν τον ρωτάμε αν μπορούμε να φωτογραφίσουμε και κάτι άλλο πέραν του αεροπλάνου.
Μας προτείνει μια βόλτα στο μύλο του Καρβέλη και τον ακολουθούμε για να βρεθούμε με λίγο ποδαρόδρομο σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, σαν αυτά που περιγράφονται στα παραμύθια. Μια βρύση και πέτρινα παγκάκια που γεμίζουν τα καλοκαίρια, περιμένουν καρτερικά τον τελειωμό της μοναξιάς του χειμώνα…
Συνεχίζοντας τον ανήφορο, σταματάμε για να χαζέψουμε το μεγαλείο της κορυφογραμμής της Οίτης, τον Πετρωτό και τον Πετροτούτσικο και μια μεγάλη σπηλιά που κανείς δεν έχει φτάσει… Ή σχεδόν κανείς…
«Παλιά ο πατέρας μου κυνηγώντας το κοπάδι που είχε σκορπίσει έφτασε ως εκεί πάνω. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε. Μετά διηγούνταν ότι του πήρε μια μέρα ολόκληρη να ανεβεί και να κατεβεί και δεν θα το ξαναέκανε ποτέ και με τίποτα στη ζωή του… Τόσο δύσκολο ήταν…»
Φτάνουμε στον μύλο. Περικυκλωμένος από πλατάνια, βελανιδιές και θεόρατα πουρνάρια. Όλα μαζί δίνουν την όψη ενός επίγειου παράδεισου.
Το βουητό του νερού από τον ξηριά ακούγεται δυνατά και εμείς απολαμβάνουμε την ομορφιά που απλόχερα χάρισε η φύση…
Όσο ο Άγγελος μας «ξεναγεί» στον μύλο του Καρβέλη, εικόνες κάνουν βόλτες στο μυαλό μας. Εικόνες με κόσμο, χωριανούς, εμπόρους, νοικοκυραίους που θα μαζεύονταν κάποτε εδώ για να αλέσουν τα στάρια τους… Τώρα ερημιά και μισογκρεμισμένοι τοίχοι…
Το σαράκι της έρευνας για την ιστορία του μύλου όμως μας τρώει. Ως από μηχανής θεός ή μάλλον… θεά η Μαρία Χριστακοπούλου από το γειτονικό Αργυροχώρι. Τόσες και τόσες ιστορίες μας έχει διηγηθεί από τα νιάτα της για τα παλιά τα χρόνια. Δεν μπορεί κάτι θα ξέρει και για αυτό… Ροδάνι πάει η γλώσσα της, ξυράφι το μυαλό της…Και η ιστορία του μύλου όπως μας τη διηγείται, μας εντυπωσιάζει, γιατί πίσω από αυτήν κρύβεται ένα πρόσωπο – θρύλος.
Ο Νίκος Καρβέλης λοιπόν, ιδιοκτήτης του μύλου, ήταν ο «πατέρας» του Άρη Βελουχιώτη. Γερο Τσεκούρα τον έλεγαν, από το τσεκούρι που δεν έλειπε από το χέρι του.
“Φορούσε φουστανέλλα, κάλτσες, καλτσοδέτες με φούντες, τσαρούχια με φούντες και φέσι κόκκινο. Είχε και ωραία γενειάδα. Αυτός ήταν ο σημαιοφόρος της ομάδος του Άρη. Ο Άρης τον έλεγε «Πατέρα» κι εκείνος τον προσφωνούσε «Παιδί μου, Άρη». Κράταγε τη σημαία την ελληνική, και στον ιστό της είχε Σταυρό μπρούτζινο που λαμποκοπούσε. …” περιγράφει στα απομνημονεύματα του ο παπά Ανυπόμονος. Η σημαία που κράταγε ο γερο-Τσεκούρας είχε και γράμματα επάνω που έλεγαν: «Ελευθερία ή Θάνατος»!»…
Ο γερο-Τσεκούρας από το Καπνοχώρι ή Νίκος Καρβέλης στο κανονικό του όνομα έγινε με δυσκολία δεκτός στην αρχή από τον Βελουχιώτη λόγω της ηλικίας του, κοντά στα 70. Όμως παρά τα χρόνια του άντεξε μέχρι τέλους. Έγινε αντάρτης όταν οι Ιταλοί εκτέλεσαν τους γαμπρούς του, που κατέδωσαν έλληνες προδότες. Ο ίδιος έλεγε: «Δυο φαμελιές μου χάλασαν οι κερατάδες… Όταν τους φτάσω 100, θα γυρίσω κι εγώ στο σπίτι μου»….
Δεν ξέρουμε αν η ανατριχίλα που νιώθουμε περπατώντας στα μέρη που πάτησε ο γέρο Καρβέλης είναι από το κρύο ή από την ιστορία που έχει ποτίσει ετούτα τα χώματα…
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας συναντάμε τον κύριο Θύμιο. Βγήκε να κόψει λίγα κλαριά για προσανάμματα στο τζάκι. Χαμογελαστός μας επιτρέπει να τον φωτογραφίσουμε και ταυτόχρονα ανταλλάσσουμε λίγες κουβέντες. “Προτίμησα να μείνω στο χωριό γιατί στην Αθήνα η καραντίνα δεν αντέχεται. Εδώ είμαστε μέσα στη φύση και στον καθαρό αέρα, ούτε η απασχόληση, ούτε η βόλτα μας λείπει….”
Η μέρα φεύγει και σιγά σιγά και κατηφορίζουμε για να προλάβουμε να ανέβουμε και στον προφήτη Ηλία. Εκεί δίπλα στο αεροπλάνο. Στο σημείο με την πανοραμική θέα που κόβει την ανάσα…
Το εκκλησάκι περιποιημένο περιμένει κι αυτό να καλοκαιριάσει για να ανηφορίσουν παρέες να γεμίσουν τα παγκάκια του. Να ακουστούν πάλι κουβέντες, γέλια και χαρές… Προς το παρόν άδεια τα σκαλάκια του. Ένα ένα τα ανεβαίνουμε και όσο πιο ψηλά στεκόμαστε, μας δίνουν την αίσθηση πως λίγο αν τεντωθούμε και απλώσουμε τα χέρια, θα ακουμπήσουμε στα σύννεφα.
Έρημο και το αεροπλάνο, που μόλις πιάσει η άνοιξη θα υποδεχτεί ξανά πιτσιρικάδες αλλά και «μεγάλα παιδιά» που σταματούν να το θαυμάσουν, να το περιεργαστούν και να φωτογραφηθούν στο πλάι του…
” Ποιος γνώρισε της Οίτης τον παράδεισο και δε μαγεύτηκε και δε γοητεύτηκε από την ομορφιά της και δε θαύμασε τη μεγαλοπρέπεια της ανατολής του ήλιου και την ευπρέπεια που ντύνεται στη δύση του και δεν της έγινε θαυμαστής και νοσταλγός!” Πόσο αληθινά τα λόγια του λαογράφου Ζάχου Ξυροτύρη….
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα, την επόμενη φορά που θα ανηφορίσετε για την Μονή Αγάθωνος και για φωτογραφίες στο αεροπλάνο, να μπείτε στο χωριό, να ανηφορίστε στο δρομάκι πάνω από την εκκλησία, να περπατήστε και να αφεθείτε στη μαγεία της φύσης και της ιστορίας…Της ιστορίας του τόπου μας που είναι γραμμένη με αίμα και πόνο αλλά και με νίκες και θριάμβους!
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ 
Σα να βρισκόμαστε εκεί!… Απίθανα ωραία ανάρτηση.
Φανταστικά μέρη. Υπέροχα χωριά. Συγχαρητήρια για τις φωτογραφίες σας.
ΥΠΕΡΟΧΑ ΤΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΣΕ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ!!ΕΛΑΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΥ -Π.ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΘΕΑ Κ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!!