Φθιώτιδα : “Χριστούγεννα στο χωριό”! Ένα μίνι ντοκιμαντέρ από το lamianow (Βίντεο & Φωτό)

Χειμώνιασε και οι δρόμοι της πόλης φόρεσαν τα γιορτινά τους. Στολίστηκαν οι βιτρίνες στο κλίμα της γιορτής. Κόσμος στις πλατείες, στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα. Άνθρωποι βιαστικοί. Τρέχουν να διεκπεραιώσουν υποχρεώσεις, να αγοράσουν δώρα…

-Advertisement-

Χριστούγεννα. Και όμως… Στα πρόσωπα των περαστικών δεν ζωγραφίζονται χαμόγελα. Δεν λάμπουν τα μάτια τους από χαρά.

Επιμέλεια-Ρεπορτάζ: Λίλιαν Χαχοπούλου
Κάμερα-Μοντάζ-Φωτό : Πάνος Κατσώνης

Τι λείπει τελικά από τη ζωή μας και δεν μπορούμε να αφεθούμε στη μαγεία των γιορτών;

-Δείτε το ντοκιμαντέρ στην κορυφή της σελίδας

Κάπως έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Να θυμηθούμε το άρωμα του χωριού, του αναμμένου τζακιού, την γεμάτη αγάπη αγκαλιά της γιαγιάς, τις ιστορίες του παππού. Χριστούγεννα στο χωριό. Με παραμύθια, παιχνίδι, κάλαντα, φιλέματα, ξεγνοιασιά και κόκκινες μύτες από τις βόλτες στο κρύο.

Προορισμός Περιβόλι Δυτικής Φθιώτιδας.

Λίγο πριν τη γέφυρα του Ίναχου το μικρό χωριό αριθμεί μόλις 20 μόνιμους κατοίκους. Στην πλειοψηφία τους μοναχικοί ηλικιωμένοι. Μας υποδέχεται η Ρίτσα Τζώρτζου η νεαρή πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας. Έξω από το κοινοτικό γραφείο ένα δεντράκι με στολίδια αποτελεί τον μοναδικό σχεδόν διάκοσμο του χωριού. Όμως τι χρειάζονται τα στολίδια όταν η φύση έχει δημιουργήσει ένα τόσο όμορφο σκηνικό από δέντρα και νερά;

Μας οδηγεί στο ένα από τα δύο μαγαζάκια του χωριού. Άπαντες συγκεντρωμένοι για να γιορτάσουν όλοι μαζί, απλά, λιτά, ανθρώπινα, μα τόσο ζεστά την παραμονή των Χριστουγέννων.

20 κάτοικοι, μια οικογένεια. Μαζεμένοι στα τραπεζάκια ανάμεσα στο τζάκι και την ξυλόσομπα, με χαμόγελα ζεστά και μάτια που λάμπουν από χαρά.

Φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια το χωριό δεν θα έχει και πολλούς επισκέπτες. Παραδομένοι στην προσμονή και την υπομονή μέχρι να ξανασμίξουν και να σφιχταγκαλιάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, οι ηλικιωμένοι..

Ως μοναδικοί επισκέπτες είχαμε τη χαρά να εισπράξουμε όλη τους τη ζεστασιά, να αφεθούμε στις ιστορίες τους, στις αναμνήσεις τους που ξεδιπλώνονται και πότε προκαλούν συγκίνηση, πότε γέλια και χαρά. Τσιπουράκια και εδέσματα πάνε και έρχονται. Θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια. Τα νιάτα τους. Τη φτώχεια. Θυμούνται και νοσταλγούν παλιές εποχές, δύσκολες μέσα στην ανέχεια αλλά όμορφες γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν ευτυχείς με μικρά πράγματα. Με τις παιδικές φωνές που έψαλαν τα κάλαντα, τους κουραμπιέδες από γλίνα, το πολυπόθητο χοιρινό που γιάτρευε τη πείνα τους και ένα παιχνίδι καμωμένο από την κύστη του. Με ένα στραγάλι μέσα γίνονταν μπάλα και ήταν καλύτερο και από΄τα δώρα του σημερινού Αι Βασίλη.

Πιάνουν το τραγούδι, μέχρι τα κάλαντα ακούστηκαν φέτος στο χωριό. Εκεί στο μικρό μαγαζάκι με το αναμμένο τζάκι και τις φιλόξενες καρδιές των ανθρώπων.

Γιορτές είναι οι άνθρωποι τελικά. Χριστούγεννα είναι τα παιδιά. Αυτά τα άτακτα χαρούμενα πλάσματα που κρύβονται ακόμα και μέσα στις ψυχές των παππούδων. Και με την πρώτη ευκαιρία, ξεπηδούν και χαίρονται και κάνουν τον κόσμο ομορφότερο…

Κύλησαν ώρες εκεί, δίπλα στο τζάκι. Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, χειροκροτήσαμε όλοι μαζί. Για την γλυκιά σκέψη της Ρίτσας να μην αφήσει κανέναν μόνο στις γιορτές  και για τις γλυκές στιγμές που ζήσαμε παραμονή Χριστουγέννων μακριά από τη βουή της πόλης. Στην αγκαλιά της φύσης και των ανθρώπων της.

Είναι καιρός να θυμηθούμε ξανά τα χωριά μας. Τους λιγοστούς, «ερημίτες» σχεδόν κατοίκους τους που είναι πάντα εκεί. Πρόθυμοι να μας διδάξουν πως  η ζωή ομορφαίνει με απλά πράγματα. Με ένα χαμόγελο, ένα τραγούδι, μια ιστορία, μια ανάμνηση, μια ζεστή καρδιά! Και κάπως έτσι ανθίζει η αγάπη, η χαρά, η ελπίδα, η συγκίνηση, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη, το φως!

Δείτε και εικόνες