Άδειο χωριό σε τόπο ξεχασμένο. Σπίτια έρημα, άδειες αυλές. Έρημη και η πλατεία, βουβή η παιδική χαρά. Και μια εκκλησία κλειδαμπαρωμένη…
Νικολίτσι Δυτικής Φθιώτιδας: Κάτοικοι….μηδέν (0)
Το Νικολίτσι ανήκει στα χωριά εκείνα που αργοσβήνουν. Στους περισσότερους έγινε γνωστό όταν ο Μητροπολίτης Φθιώτιδας Συμεών το επισκέφτηκε για να λειτουργήσει στην εκκλησιά του, για τον έναν και μοναδικό κάτοικο του. Μα δεν βρήκαμε ούτε εκείνον. Μόνο παράθυρα κλειστά στα λιγοστά σπίτια.
Τόπος πανέμορφος στην πλαγιά του Γουλινά που αποκτά ζωή μόνο τα καλοκαίρια και στις γιορτές. Υπομονετικά περιμένει ξανά τους ανθρώπους του, να ξεκλειδώσουν τις αυλόπορτες, να ανοίξουν τα παραθυρόφυλα, να μπουν οι ηλιαχτίδες να ζεστάνουν τους κρύους τοίχους.
Τα κάγκελα μιας αυλής στολισμένα με μια γιρλάντα από διακοσμητικά λουλούδια.Έτσι το άφησε η νοικοκυρά του για να το ξαναβρεί στολισμένο. Παραδίπλα τα ερείπια ενός γκρεμισμένου σπιτιού.Χαλάσματα από πέτρα και ξύλο. Ένας κύκλος που έκλεισε. Κάποτε θα έστεκε όρθιο και περήφανο. Θα μοσχομύριζε σπιτικό φαγητό, λιβάνι και βασιλικό…
Έτσι αργά και αθόρυβα πεθαίνουν τα έρημα σπίτια. Καταρρέουν δίχως να παραπονιούνται. Μα κάτω από τα συντρίμια τους κρατάνε μέσα τους όλα όσα έζησαν εκείνοι που έμειναν εκεί. Και περιμτα έρημα σπίτια. Δεν διεκδικούν, δεν παραπονιούνται. Κρατάνε μέσα τους όλα όσα έζησαν όσοι έμεναν εκεί.
Περπατάμε στα στενά σοκάκια παρατηρώντας τα άδεια γλαστράκια που προσμένουν την άνοιξη και λίγους σπόρους να ανθίσουν, να συνεχίσουν την ασταμάτητη ροή της ζωής.
Τις στιβαγμένες πλαστικές καρέκλες που περιμένουν τους ενοίκους να επιστρέψουν για να ξαναστηθούν γύρω από το τραπεζάκι. Να μαζευτούν οι συγγενείς και οι φίλοι να πιουν το καφεδάκι τους, να ακουστούν ξανά τα νέα, οι κουβέντες τους, τα τσουγκρίσματα του κρασιού στις γιορτές.
Οι κούνιες στην παιδική χαρά ανυπόμονες και αυτές να υποδεχτούν και πάλι παιδικές φωνές, παιχνίδια, χαρές, τσακωμούς. Αυτή τη γλυκιά φασαρία των μικρών παιδιών που παίζουν αχόρταγα. Και το νοτισμένο από την υγρασία παγκάκι σε αναμονή και αυτό να ζεστάνει ο καιρός, να στεγνώσει, να στριμωχτούν γύρω του οι παππούδες και οι γιαγιάδες με τις ιστορίες τους, τις παρενέσεις και τις συμβουλές…
Και εκεί που νομίζουμε πως είμαστε εντελώς μόνοι στο έρημο χωριό… να ‘σου τρία σκυλάκια να τρέχουν ξωπίσω μας κουνώντας τις ουρές. Πηδάνε επάνω μας, ζητάνε χάδια και παιχνίδια. Νοστάλγησαν και αυτά την ανθρώπινη παρουσία. Και απο κοντά έρχονται γάτες, δύο στην αρχή, ακολουθούν και άλλες μέχρι που γινόμαστε μια μεγάλη παρέα από δύο ανθρώπους, τρείς σκύλους και εννιά γατούλες που μας ακολουθούν κατά πόδας πάνω κάτω στο χωριό. Δεν μας αποχωρίζονται λεπτό.
“Άγριο πράγμα η μοναξιά” σαν να μας λένε οι τετράποδοι φίλοι μας…
- Το Νικολίτσι είναι ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας στην Περιφερειακή Ενότητα Φθιώτιδας, το οποίο βρίσκεται στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Γουλινάς σε υψόμετρο 660 μέτρα και σε απόσταση 29 χλμ. ΝΔ. από τη Μακρακώμη. Ως οικισμός αναφέρεται από την Τουρκοκρατία και μετά την απελευθέρωση επίσημα το 1835 να προσαρτάται στον τότε δήμο Ομιλαίων. Το 1913 με το ΦΕΚ 260Α – 20/12/1913 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» αποτελεί την τοπική κοινότητα Νικολιτσίου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Σπερχειάδος του Δήμου Μακρακώμης.
Δείτε εικόνες
Να πάτε στο Νεχωρι Υπατης να δείτε ερημιά. Ούτε γάτα η σκύλος.