Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο, ο Σεραφείμ και ο Κωνσταντίνος έχασαν την αδελφή τους. Ο Θοδωρής τον αγαπημένο του ξάδελφο. Ο κ. Παναγιώτης τον γιο του…
Η σελίδα θα μπορούσε να γεμίσει με ονόματα ανθρώπων, με γονείς, αδέλφια, παιδιά, συζύγους, γιαγιάδες και παππούδες. Και φίλους. Πολλούς φίλους. Η σελίδα θα μπορούσε να γεμίσει με ονόματα που θρηνούν για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που χάθηκαν σε μια στιγμή μετά την μοιραία σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη…
Ο Γιάννης Τζοβάρας από τη Στυλίδα, η Ελπίδα Χούπα από την Αταλάντη και ο Σπύρος Βούλγαρης από το Λιανοκλάδι, έφυγαν με εκείνο το δρομολόγιο για το τελευταίο της ζωής τους τα΄ξίδι. Ηταν τρία από τα 57 θύματα της εθνικής τραγωδίας, με την είδηση του θανάτου τους, να βυθίζει στο πένθος την Φθιώτιδα.
Γιάννης Τζοβάρας
Ο 55χρονος ελεγκτής της μοιραίας αμαξοστοιχίας Intercity 62 διαισθανόταν πως κάτι κακό θα συμβεί κάποια στιγμή καθώς «όταν λείπει το 1/3 από τα άτομα που χρειάζονται, δεν μπορεί ένα τρένο να είναι ασφαλές»….
Μου έλεγε: «Κάποια φορά θα γίνει ατύχημα»
Ο ξάδελφος του, Θοδωρής Τζοβάρας λίγες ώρες μετά το μαύρο μαντάτο, περιέγραφε ότι ο άτυχος Γιάννης, διαισθανόταν το κακό που θα συμβεί επειδή τίποτα δεν λειτουργούσε σωστά. Τελικά, τα λόγια του ελεγκτή αποδείχθηκαν προφητικά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο καθώς ήταν ένα από τα 57 θύματα της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στη χώρα μας.
«Δεν ήξερε πότε θα γίνει αλλά διαισθανόταν ότι κάτι θα γίνει, γιατί δεν λειτουργούσαν τα πράγματα καλά και γιατί ήταν πολύ έμπειρος», είπε αρχικά. «Έβλεπε πολλές ώρες εργασίας, πολύ λίγα άτομα, που σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να καλυφθούν όλες οι θέσεις για να είναι ασφαλές το δρομολόγιο, αυτά έβλεπε και διαισθανόταν ότι θα γίνει κάτι κακό»…
«Oταν λείπει το 1/3 από τα άτομα που χρειάζονται, δεν μπορεί ένα τρένο να είναι ασφαλές, όπως και καμία δουλειά δεν μπορεί να είναι ασφαλής. Όλα υπολειτουργούν, εγώ αυτό ξέρω. «Κάποια φορά θα γίνει κάποια ζημιά, κάτι θα γίνει, θα γίνει ατύχημα». », έλεγε ο Γιάννης Τζοβάρας λίγα μόνο 24ωρα πριν βρει τραγικό θάνατο στην μοιραία σύγκρουση των τρένων.
Ελπίδα Xούπα
“Η Ελπίδα ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωντάνια. Ήταν καλλιτέχνιδα. Ήταν δυναμική… Για τη δικαίωση της παλεύω. Όπως και όλοι οι συγγενείς των θυμάτων. Τα σκότωσαν τα παιδιά μας, τα σκότωσαν… Δεν περιμένουμε δικαίωση από την Ελλάδα, θα απευθυνθούμε στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα τους κυνηγήσουμε μέχρι τέλους, μέχρι να πατήσουν κόκκινο χιόνι αν χρειαστεί…” δήλωνε ο Χρήστος Χούπας λίγες ημέρες νωρίτερα στον LamiaPolis.
Σπύρος Βούλγαρης
Ο 35χρονος Σπύρος από το Λιανοκλάδι, ήταν μηχανοδηγός της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Έμενε στην Αθήνα και είχε περάσει το τριήμερο της Αποκριάς στο Λιανοκλάδι, παρέα με συγγενείς και φίλους. Εκείνη τη μοιραία μέρα, ο πατέρας του τον πήγε μέχρι τον σταθμό Λιανοκλαδίου. Ο Σπύρος επιβιβάστηκε στο τρένο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Εκεί, θα αναλάμβανε να οδηγήσει την εμπορική αμαξοστοιχία προς την Αθήνα.
«Μιλήσαμε στο τηλέφωνο στις 21:00 και μου είπε ότι αναχωρούσε για την Αθήνα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησα με το παιδί μου… Είδαμε με τη γυναίκα μου στην τηλεόραση το δυστύχημα και αμέσως τηλεφώνησα στον γιο μου. Όταν είδα ότι οι κλήσεις μου δεν πραγματοποιούνται είπα ότι ο γιος μου έχει “τελειώσει ήδη”»
«Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω ότι ο γιος μου σκοτώθηκε. Η σύζυγος μου έκλαιγε και προσπαθούσαμε να μάθουμε κάτι για τον γιο μας. Δεν μας πήρε κανένας τηλέφωνο να μας ενημερώσει. Φύγαμε με την σύζυγό μου να πάμε στο σημείο του δυστυχήματος χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας. Ήρθαμε κατευθείαν στο νοσοκομείο, όπου γινόταν ο κακός χαμός από ανθρώπους που έκλαιγαν» περιγράφει ο πατέρας του Σπύρου Βούλγαρη που έφυγε εκείνη τη νύχτα για το τελευταίο της ζωής του ταξίδι.
Ένας χρόνος μετά, δεν ξεχνάμε τους νεκρούς….
