Μαζί με την αρκούδα και τον λύκο, ο λύγκας είναι το τρίτο μεγάλο σαρκοφάγο των δασών της Ελλάδας.
Μυστηριώδες και ακριβοθώρητο, με πατούσες τεράστιες, έτοιμες να σκαρφαλώσουν να αρπάξουν τη λεία (υπήρχε ένας μύθος που λέει ότι ο λύγκας έριχνε με αυτές πέτρες για να τρομάζει τα θηράματά του), ότι έχει απομείνει στη γηραιά ήπειρο από την οικογένεια των περήφανων μεγαλο-μεσαίων αιλουροειδών.
Ένας τέτοιος λύγκας εντοπίστηκε από αναγνώστη μας προχθές τη νύχτα όταν ανηφόριζε το δρόμο από Δρούγο προς Δομοκό. Γεγονός αξιοσημείωτο μιας και οι τελευταίοι των “μοϊκανών” έχουν εντοπιστεί στη Βόρεια Ελλάδα ενώ δύο χρόνια πριν λύγκας είχε εμφανιστεί και στην περιοχή της Ελασσόνας αφήνοντας εμβρόντητους τους κατοίκους της περιοχής.
“Θα ήθελα να το δημοσιοποιήσετε, μιας και πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια συνάντηση. Ο αριθμός του συγκεκριμένου είδους έχει μειωθεί δραματικά και θα ήταν κρίμα να χαθεί ακόμη ένας εκπρόσωπος του” δηλώνει ο ίδιος στο LamiaNow, ζητώντας παράλληλα από τους αναγνώστες μας να είναι παρατηρητικοί αλλά και προστατευτικοί αν το συναντήσουν στο δρόμο τους. Ο ίδιος μάλιστα αναρωτιέται, αν στην περιοχή μας υπάρχει κάποιος φορέας ή σύλλογος που θα μπορούσε να προστατεύσει τον σπάνιο λύγκα που βρέθηκε στα μέρη μας.
Ο λύγκας είναι το τρίτο μεγάλο σαρκοφάγο των δασών της Ελλάδας, που λόγω της ιδιαίτερης οικολογίας και συμπεριφοράς του, έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στην φαντασία του λαού, καθώς είναι γνωστό σαν ένα άγριο και οξυδερκές ζώο που ελάχιστοι είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν μαζί του.
Έχει δαιμονοποιηθεί και ενοχοποιηθεί, κάτι καθόλου περίεργο επισημαίνει ο ιστότοπος tsitsosthecat.gr αφού το ίδιο συμβαίνει και με τα τα περισσότερα ζώα της άγριας πανίδας αλλά και τις αστικής. Μάλιστα παρουσιάζεται αρκετά αιμοβόρο και στοχοποιείται από σχολικά εγχειρίδια σε περασμένες δεκαετίες και όλα αυτά αν και έχει πολύ βαθιές ρίζες στην δικιά μας ιστορία, με αναφορές ακόμη και στο έπος του Διγενή Ακρίτα.
Ούτε η ομορφιά του στάθηκε ικανή να σώσει τη γούνα του απ’ το αδηφάγο και πραγματικό αιμοβόρο ον που λέγεται ‘σύγχρονος άνθρωπος’. Μέσα σε ένα αιώνα με αλαζονική βαναυσότητα εξαφανίσαμε εκατοντάδες είδη χλωρίδας και πανίδας. Μαζί με αυτά εξαφανίζεται και εξελικτικό γενετικό υλικό μιας ιστορίας εκατομμυρίων ετών. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Λύγκας που κινδυνεύει, με αποτέλεσμα στη χώρα μας να νιώθουμε τη φύση μας ακόμη πιο ορφανή.
Γιατί εξαφανίστηκε ο λύγκας;
Όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση του Αρκτούρου, ο λύγκας εξαφανίστηκε από τις πεδιάδες της Ευρώπης μετά από την καταστροφή τεράστιων πεδινών δασικών εκτάσεων, την επέκταση και εντατικοποίηση της γεωργίας και, τέλος, την αύξηση και επέκταση του πληθυσμού της υπαίθρου.
Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες, μεγάλο ρόλο έπαιξε επίσης και η εξόντωση των μικρών οπληφόρων, κυρίως του ζαρκαδιού αλλά και του αγριόγιδου, που αποτελούσαν μεγάλο μέρος της τροφής του. Αυτή του η ιδιαιτερότητα τον έκανε και πιο ευάλωτο στις όποιες αλλαγές στους πληθυσμούς των οπληφόρων.
Η έλλειψη άγριων θηραμάτων έστρεψε το ενδιαφέρον του λύγκα στα οικόσιτα ζώα (αιγοπρόβατα) που ανέβαζαν οι βοσκοί το καλοκαίρι από τα πεδινά στα ορεινά. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν η συχνή θανάτωση μεγάλου αριθμού λυγκών.
φωτογραφίες αρχείου
