Με ένα γλυκό χαμόγελο και με όλη την αισιοδοξία της ζωγραφισμένη στα μάτια της, η μικρή Σπυριδούλα, μπήκε πριν μία περίπου ώρα στο χειρουργείο, προκειμένου να υποβληθεί σε εξειδικευμένη επέμβαση που θα της χαρίσει, ζωή.
Η Σπυριδούλα και η οικογένεια της, η μαμά Δάφνη Κατσάρα και ο μπαμπάς Θοδωρής Μάρας, ευχαριστούν όλους εκείνους που βοήθησαν στην τεράστια προσπάθεια τους, να συγκεντρωθεί το ποσό των 200.000 ευρώ, ώστε να μεταβούν στην Γερμανία για να αντιμετωπιστεί η πάθηση της μικρής.
Η μάχη της 9χρονης με τον καρκίνο, συγκίνησε το πανελλήνιο με εκατοντάδες ανθρώπους να δίνουν λίγα ή περισσότερα χρήματα αλλά όλη τους την αγάπη, για την μικρή ηρωίδα. Το θαύμα της συγκέντρωσης του υπέρογκου ποσού, ήρθε με την βοήθεια επιχειρηματία που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Ο ίδιος, δήλωσε συγκλονισμένος με την προσπάθεια της οικογένειας και συμπλήρωσε έγκαιρα το ποσό που υπολείπονταν, ανοίγοντας τον δρόμο για την νοσηλεία της Σπυριδούλας σε εξειδικευμένο κέντρο της Γερμανίας, όπου μπορούσε να γίνει το συγκεκριμένο χειρουργείο αποκατάστασης.
Να θυμίσουμε ότι το κοριτσάκι είχε διαγνωστεί με οστεοσάρκωμα άνω δεξιού μηριαίου και ήδη έχει υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και σε τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις.
Καλή επιτυχία Σπυριδούλα!
Η ιστορία της Σπυριδούλας όπως είχε δημοσιευτεί από το LamiaNow στις 30/06/2019
Σε κοιτάζει διαπεραστικά με δυο μάτια γελαστά, που κρύβουν μέσα τους τη ζωντάνια όλου του κόσμου. Με ένα βλέμμα γεμάτο φλόγα και θέληση για βόλτες, παιχνίδι, σκανταλιές. Είναι μόλις 11 χρονών. Είναι μια μικρή ηρωίδα…
Είναι η Σπυριδούλα που το 2015 διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Και από τότε παλεύει, ελπίζει, δεν το βάζει κάτω.
Είναι το κορίτσι που βλέποντας, το αγοράκι που νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο να κλαίει χάνοντας τα μαλλιά του, σηκώθηκε πήρε τη μηχανή και έκοψε μόνη της τα μακριά ακόμη μαλλιά της, για να του δώσει θάρρος. Για να μη νιώσει διαφορετικός. Είναι εκείνο το λεπτό πλασματάκι που όταν της ανακοίνωσαν ότι ίσως χάσει το πόδι της και αναγκαστεί να φοράει τεχνητό μέλος, δεν φαντάστηκε ούτε μια στιγμή τον εαυτό της σαν «ανάπηρο» αλλά σαν σούπερ ήρωα. Εντάξει λοιπόν. Θα γίνω Ρόμποκοπ τους είπε. Έτσι απλά!
Δείτε στο παρακάτω βίντεο τι μας λέει η μητέρα της Σπυριδούλας και πως μπορούμε να βοηθήσουμε
Μα που βρίσκει τόσο κουράγιο;
Δίπλα στην Σπυριδούλα η μαμά Δάφνη και ο μπαμπάς Θοδωρής. Γνωρίστηκαν στη Μαλεσίνα, παντρεύτηκαν το 2003 και λίγους μήνες μετά το γάμο, ήρθε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Ο Ευθύμης. Ένα χρόνο αργότερα η Ραφαέλλα, το 2007 η Σπυριδούλα και το 2010 ο μικρός τους Αλέξανδρος. Ένα σπίτι γεμάτο παιδικές φωνές και πολλή αγάπη. Μέχρι που ο μικρός τους Αλέξανδρος διαπιστώνεται πως πάσχει από δρεπανοκυτταρική αναιμία. Ακολουθούν τρία χρόνια πήγαινε έλα μια φορά την εβδομάδα για μεταγγίσεις αίματος στο Αγία Σοφία στην Αθήνα και ταυτόχρονα, απεγνωσμένες προσπάθειες για συμβατό δότη. Όλα όμως ανατρέπονται και ο μικρούλης σβήνει. Φεύγει από τη ζωή. Ένα αγγελούδι μόλις τεσσάρων ετών.
Ένα μήνα μετά το ετήσιο μνημόσυνο του Αλέξανδρου η ζωή ξαναδείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Η Σπυριδούλα πάσχει από σπάνια μορφή καρκίνου…
«Δεν έχουμε πια δάκρυα…»
Ο Θοδωρής Μάρας και η Δάφνη Κατσάρα, μπορεί να έχουν ραγισμένες καρδιές, μα δεν έπαψαν να δίνουν μάχες. Μάχες άνισες και εξοντωτικές, που όμως τις κερδίζουν μία μια. Εξιστορούν στιγμές από τη νοσηλεία του Αλέξανδρου, της Σπυριδούλας και άλλων παιδιών που αντιμετωπίζουν την ασθένεια. Διηγούνται τις αγωνίες, το τρέξιμο, τα εμπόδια… «Δεν έχουμε πια δάκρυα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε ευάλωτοι. Δεν γίνεται να πέσουμε. Και αν αυτό στιγμιαία συμβεί, μαζεύουμε τα κομμάτια μας και ξανασηκωνόμαστε για να αγωνιστούμε. Για την Σπυριδούλα μας. Για κάθε παιδί που περνάει τα ίδια με το δικό μας. Έχουμε γίνει όλοι πια μια οικογένεια….»
Υπόσχομαι στους δυο γονείς να κάνω ότι μπορώ ώστε η έκκληση για να συγκεντρωθούν τα χρήματα για το χειρουργείο της Σπυριδούλας να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται και ζητώ να σταματήσουμε την κουβέντα μας γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν είμαι τόσο δυνατή…
Άλλωστε μια ανάρτηση του Θοδωρή, τα λέει όλα.
“Έρημε πατέρα του ογκολογικού… κανείς δε μιλάει για σένα, κανένας δε σε γνώρισε… δε σε θυμούνται γιατί δεν πέρασες ώρες ατελείωτες δίπλα στο άρρωστο παιδί σου και δίπλα στη γυναίκα σου… έπρεπε να κρατήσεις τη δουλειά σου και το σπίτι σου, τα άλλα σου παιδιά, να ξεπληρώσεις τα χρέη σας…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να τρέξεις με τις εξετάσεις παραμάσχαλα, να πάρεις και μια άλλη γνώμη, να στείλεις και έξω μήπως υπάρχει κάτι… έμαθες τα νοσοκομεία τις Αθήνας, τους γιατρούς, τις πτέρυγες και τους διαδρόμους με ένα κινητό στο ένα χέρι και ένα φάκελο στο άλλο…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να μαζέψεις ένα κάρο εξετάσεις και δικαιολογητικά, να περάσεις από εκατό γραφεία για να μαζέψεις υπογραφές και γνωματεύσεις, έπρεπε να περάσεις από επιτροπές και να κρατήσεις την ψυχραιμία σου με τις ηλιθιότητες που άκουγες…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να μπεις στο αμάξι και να μετακινηθείς στους τρελούς ελληνικούς δρόμους, να μάθεις όλα τα δρομάκια και τις παρακάμψεις για να μη χαθεί χρόνος… έπρεπε να ταξιδέψεις μέρα ή νύχτα, με χιονιά ή με καύσωνα και να φτάσεις στην ώρα σου… να προσέξεις μη σκοτώσεις και μη σκοτωθείς… κι όταν έφτανες κοίταζες το ρολόι και δε θυμόσουν καθόλου τι συνάντησες στο δρόμο σου… αρκούσε που έφτασες…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να μάθεις όλες τις πόρτες, όλους τους διαδρόμους αυτού το κτιρίου, να κάνεις σλάλομ με το αμαξίδιο ή με το κρεβάτι και να λες και βλακείες για να γελάει το παιδί σου… να μη σκέφτεται την αξονική ή τη μαγνητική που πάει να κάνει και που τόσο το φοβίζει, να μη σκέφτεται τις βελόνες που θα του μπήξουν στα χεράκια του…
ή μήπως να μην σκέφτεσαι κι εσύ;
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να δουλέψεις και να προσέξεις… να μην πάθεις κάτι και να μη σκοτώσεις κανένα συνάδερφο από λάθος σου… έπρεπε να κόψεις το λαιμό σου για να βρεις χρήματα για την εξέταση, έπρεπε να βρεις τρόπο να γίνει στην ώρα της και όχι όταν υπήρχε διαθέσιμη ημερομηνία… έπρεπε να φύγεις για έξω και ας μην ήξερες πως…έπρεπε να βρεις τον τρόπο… έπρεπε να κάνεις και κουμάντο και γι αυτούς που θα έμεναν πίσω… και για σας όταν θα γυρίζατε… γιατί όλα θα πήγαιναν καλά…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, σε ξέχασαν όλοι γιατί δεν άντεχες να βλέπεις τις βελόνες να τρυπάνε το παιδί σου, δεν άντεχες να αλλάζεις γάζες στο hickman και στις πληγές που είχε το σώμα του… και η ψυχή του… δεν άντεχες να βλέπεις πόσο το είχαν πετσοκόψει… κι ας χαμογελούσε… και όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά έπρεπε να βρεις τη δύναμη να
προετοιμάσεις αυτούς που ήταν πίσω… ότι το τέλος πλησιάζει…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, τώρα μαζεύεις τα κομμάτια σου αλλά κάποια χάθηκαν… κοιτάς πίσω και αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο λάθος… το ξέρεις ότι απάντηση δε θα πάρεις και κάνεις υπομονή… περιφέρεσαι σαν φάντασμα και κάνεις τον καραγκιόζη… δε μιλάς, δε γελάς, δε νοιώθεις τίποτα… όλα τελείωσαν μαζί με το παιδί σου… σε ξέχασαν αλλά υπήρχες… όχι στο προσκεφάλι του όπως η μάνα αλλά λίγο παραπέρα… βοηθητικός… όμως πάντα εκεί…
Έρημε πατέρα… κράτα γερά, έχεις ανήφορο ακόμα…
Ένας μπαμπάς του ογκολογικού…”
