Υπάρχουν στη ζωή παραδείγματα προς μίμηση. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας που αν σταθούμε τυχεροί και τους γνωρίσουμε, παίρνουμε κάτι από τη δύναμη τους…
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου. Στην πλατεία της Υπάτης δεν πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα! Όλη η πόλη μια γιορτή. Ο μαραθώνιος «Ηρακλής», που διοργανώνει για 16η χρονιά η «ΤΡΑΧΙΝΑ» βρίσκεται σε εξέλιξη. Μουσικές από τα μεγάφωνα, μια γιγαντοοθόνη μεταφέρει εικόνες από τους δρομείς που αγωνίζονται στις κορυφές της Οίτης για να ολοκληρώσουν τον δικό τους άθλο, άνθρωποι κάθε ηλικίας χειροκροτούν όσους τερματίζουν, εθελοντές τους υποδέχονται για τους φορέσουν το μετάλλιο και να τους συγχαρούν από τα βάθη της καρδιάς τους…
Μαραθωνοδρόμος… λόγω σύνταξης!
Είναι η ώρα που σιγά σιγά ένας ένας, ολοκληρώνουν την προσπάθεια τους οι δρομείς της διαδρομής «Ελλέβορος». 16,2 χιλιόμετρα. Ο ημιμαραθώνιος με την ονομασία «Helleborus Half Marathon» ξεκίνησε από το 2012 και βασίστηκε στην ιδέα του Στέλιου Συλεούνη. Ο Στέλιος την πρότεινε σαν μια πολύ όμορφη διαδρομή που θα μπορούσε να καλύψει τους αθλητές που ήθελαν να τρέξουν μια μέση απόσταση στο μαγικό βουνό της Οίτης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η συγκεκριμένη διαδρομή πήρε το όνομά της από το φυτό «Ελλέβορος» που χρησιμοποιούσαν οι μάγισσες της περιοχής για να φτιάχνουν το «φίλτρο της αγάπης»
Βρισκόμαστε στην αψίδα του τερματισμού, δεν σταματάμε να χειροκροτούμε και να επευφημούμε τους αθλητές στα τελευταία βήματα της νίκης τους. Μα κάποιοι από αυτούς τους δρομείς, δεν κερδίζουν μόνο τα συγχαρητήρια μας αλλά και τον απεριόριστο θαυμασμό μας. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που αν τους συναντήσεις μια τυχαία άσχετη στιγμή «δεν τους το’ χεις…» Και όμως. Η δύναμη της ψυχής τους αναπληρώνει το σφρίγος της νεότητας και υπερκαλύπτει τη ζωντάνια δύο ποδιών που ανήκουν σε συναθλητές με τα μισά και ακόμα λιγότερα από τα χρόνια τους…
Ήταν μία από τις πολλές δυνατές στιγμές που ζήσαμε στη διάρκεια του φετινού «Ηρακλή», η εικόνα του 74χρονου Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου να τερματίζει τον αγώνα του, να φορά το μετάλλιο του και να ψάχνει κάπου να ξαποστάσει. Με πόδια κουρασμένα αλλά βλέμμα σπινθηροβόλο, χορτασμένο από τις εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς που προσφέρει η διαδρομή στα βάθη της Οίτης και την ικανοποίηση άλλης μιας κερδισμένης μάχης με τον ίδιο του τον εαυτό…
Από οδηγός πολιτικών προσώπων… δρομέας στα βουνά!
«Γεννήθηκα στις 3 Φεβρουαρίου του 1948. Γεννήθηκα στη Μυρτιά Αγρινίου αλλά έζησα σχεδόν μια ζωή στη «ζούγκλα» της Αθήνας. Ημουν οδηγός πολιτικών προσώπων, έκανα οικογένεια και από πιτσιρικάς αγαπούσα το ποδόσφαιρο. Έπαιζα μπάλα στα τσικό του Παναθηναικού, στον Βύζαντα Μεγάρων και σε ερασιτεχνικές ομάδες. Όταν πήρα σύνταξη, αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να μετακομίσουμε στο χωριό καταγωγής της, στο Καταφύγιο Καρδίτσας. Θα μου έκανε καλό η φύση και σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω στον πνεύμονα.
Παρακινήθηκα και από το γιο μου και ξεκίνησα το περπάτημα. Είναι σκέτη μαγεία να βαδίζεις χιλιόμετρα μέσα στη φύση. Το καθημερινό μου δρομολόγιο από το 2005 που πήγα στο χωριό ξεκινάει από το Καταφύγιο ως τη Λίμνη Πλαστήρα περπατώντας και επιστροφή… τρέχοντας.
Γράφτηκα και στην ομάδα δρομέων των Γιαννιτσών και η «καριέρα» μου ξεκίνησε το 2006, απροπόνητος πήρα μέρος στον αγώνα «Μονοπάτι Παρνασσού» στην Αμφίκλεια. Μια χαρά τα κατάφερα…»
«Στον Ηρακλή συμμετέχω από την πρώτη διοργάνωση και δεν έλειψα παρά μια φορά, όταν είχε χτυπήσει ο Ιανός και λόγω των καταστροφών δεν μπορούσα να μετακινηθώ για την Υπάτη. Είμαι φανατικός της Οίτης. Μαγεμένος από τη φύση της και λάτρης της διοργάνωσης που κάθε χρόνο μας εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο…» μας λέει ο κ. Κωνσταντίνος παροτρύνοντας όλους εμάς που βρίσκουμε λόγους για να μην το τολμούμε, να φορέσουμε τα αθλητικά μας παπούτσια και να πάρουμε τα βουνά! ‘Όλα γίνονται, αρκεί να το πιστέψετε…» μας λέει όταν τον αποχαιρετούμε, αφήνοντας τον –επιτέλους- να ξεκουραστεί. (Αφού προηγουμένως κλείσαμε ραντεβού του χρόνου στον 17ο Μαραθώνιο «Ηρακλής» στη γραμμή τερματισμού…)