Με επίσκεψη στο ορεινό Παλαιοχώρι της Δυτικής Φθιώτιδας θα ξεκινήσει το Λειτουργικό και Ποιμαντικό του πρόγραμμα ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης κκ Συμεών. Το πρωί της Τετάρτης (1-6) θα τελέσει Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Αγιασμό επί τη αρχή της Ινδίκτου στην παλαιά Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Παλαιοχωρίου καθώς και Αρχιερατικό Μνημόσυνο για τους μοναχούς και τις μοναχές που εκδιώχθηκαν από την Βαυαροκρατία με την βίαιη διάλυση των Μοναστηρίων.
Το βράδυ αύριο, θα παρακολουθήσει την προβολή της ταινίας «Ο άνθρωπος του Θεού» (Man of God).στον Κινηματογράφο «ΓΑΛΑΞΙΑΣ» Πλ. Ελευθερίας Λαμία.
Πρόκειται για την πιο πολυσυζητημένη ταινία των τελευταίων ημερών αφού αναφέρεται στη ζωή του Αγίου Νεκταρίου.
Όπως αναφέρει στην κριτική του ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης, η ταινία της οποίας το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Yelena Popovic είναι κατά 98% στα αγγλικά και είναι μία απολύτως πιστή στα γεγονότα. Διαθέτει υψηλή αισθητική, η οποία τη βοηθάει να αποκτήσει μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα πιο πολύ απ’ ότι την βοηθάει – ας πούμε – το σενάριο, το οποίο είναι πολύ προσεκτικό στην ιστορική ακρίβεια, τόσο που κάποιες στιγμές εμποδίζει την ταινία να απογειωθεί. Όμως, η εξαιρετική φωτογραφία του Παναγιώτη Βασιλάκη, τα σκηνικά του Σπύρου Λάσκαρη, το μοντάζ του Λάμπη Χαραλαμπίδη και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα δεν δίνουν απλώς στυλ στην ταινία, αλλά είναι και όπλα για να μπορέσει να διηγηθεί η ιστορία ενός Αγίου, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό στα μάτια ενός πολύ πιστού, αλλά και στα μάτια ενός άθεου.
Έχουν επιλεγεί εξαιρετικές τοποθεσίες, πολλές από αυτές αυθεντικές, αυθεντικές στα γεγονότα. Οι φωτισμοί, ειδικά στους κλειστούς χώρους, είναι θαυμάσιοι και η σκηνοθεσία ακολουθεί μία συγκρατημένα μοντέρνα γραμμή, μια γραμμή που δίνει μεγάλη σημασία στον ηθοποιό και στη βοήθεια που του παρέχει να ερμηνεύσει σωστά τον ρόλο του. Έτσι κι αλλιώς η ταινία εκεί βασίζεται. Μιας και κακά τα ψέματα είναι ένα πρόσωπο που τη διατρέχει από την αρχή έως και το τέλος της…
Να πούμε πως η ταινία αντικειμενικά μοιάζει σαν κλασικά εικονογραφημένα με ένα υψηλό επίπεδο αισθητικής. Είναι σίγουρο πως θα ήθελε να είναι μια ταινία του Tarkovsky, αν και προσωπικά θεωρώ πως σε αυτό το είδος ταινίας ο Carl Dreyer είναι η απόλυτη κορυφή που ενδεχομένως θα ήθελε η σκηνοθέτης να ακουμπήσει η ταινία..
Ο Άρης Σερβετάλης είναι η ταινία
Και μετά εμφανίζεται στην οθόνη ο Άρης Σερβετάλης στον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου. Κι εκεί η ταινία δεν είναι απλώς ότι απογειώνεται, είναι ότι αν ο θεατής είναι άθεος ή δεν πιστεύει γενικώς βρίσκεται μπροστά σε μία τεραστίων διαστάσεων ερμηνεία. Αν, από την άλλη, είναι πιστός τότε η ταινία αγιάζει με όλη τη σημασία της λέξης. Με πυκνά γένια και μαλλιά ενός ιερωμένου, ο Άρης Σερβετάλης ξεκινά κι επί 100 περίπου λεπτά, λεπτό προς λεπτό, οδηγεί τον ρόλο του προς την αγιοσύνη. Κάθε ματιά του, κάθε έκφρασή του, κάθε κίνησή του, κάθε κουβέντα που βγαίνει απ’ το στόμα του, σε συνταράζουν σαν θεατή. Δεν ερμηνεύει απλώς έναν ρόλο, ούτε καν αυτό που έλεγαν παλιά γίνεται ο ρόλος του, είναι κάτι πιο πάνω και πιο βαθύ.
Στην ουσία ο Άρης Σερβετάλης παίρνει από το χέρι την ταινία, η οποία διαθέτει ένα πλάτος αλλά ελάχιστα βάθος, και την οδηγεί στα πιο βαθιά κι ουσιαστικά μονοπάτια του μυαλού και της καρδιάς, δηλαδή στην πίστη. Δεν ξεπέφτει ούτε για μισό δευτερόλεπτο σε φτηνά κόλπα, δε γίνεται καθόλου ούτε αντιδραστικός, ούτε παλιομοδίτης, ούτε κιτς, η ερμηνεία του είναι τόσο απλή, που γίνεται συνταρακτική. Μία μικρή ματιά του αρκεί για να σου ξυπνήσει όλο τον συναισθηματικό σου κόσμο.
Ο Άρης Σερβετάλης ως Άγιος Νεκτάριος ΕΙΝΑΙ η ταινία και βέβαια δεν είναι κακό αυτό, μιας και η ταινία για τον Άγιο Νεκτάριο είναι, κι αυτός ο Άγιος Νεκτάριος είναι. Ο Preisner, ο σπουδαίος αυτός μουσικός του σινεμά που έχει γράψει μία θαυμάσια μουσική γι’ αυτή την ταινία, έγραψε κάπου πως την ταινία τη βάζει δίπλα στον Andrey Rublyov. Σαν ταινία δεν ξέρω αλλά η ερμηνεία του Σερβετάλη είναι επιπέδου ενός Αγίου…
«Δε ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον σταυρό σου»
