Γεννήθηκε και ζει σε ένα μικρό χωριό της Υπάτης. Μόλις πάτησε τα 15 της χρόνια και αφού τελείωσε με άριστους βαθμούς το Γυμνάσιο, τώρα ετοιμάζεται για την Α’ Λυκείου. Αυτή είναι η Άννα Γουργιώτη και όπως θα διαπιστώσετε, είναι ένα χαρισματικό παιδί…
To ταλέντο της στην ζωγραφική είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Πρόσφατα μάλιστα κατάφερε να σκαρφαλώσει στην 14η θέση του Πανελληνίου Διαγωνισμού Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών Βοργίας, όπου συμμετείχαν 580 παιδιά.
-Advertisement-
Η Αννα δεν διδάχθηκε ποτέ τη ζωγραφική. Δεν επισκέφθηκε ποτέ Πινακοθήκες και εκθέσεις. Ίσως αν είχε γεννηθεί σε μια άλλη χώρα με διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, το ταλέντο της να είχε εντοπισθεί και να είχε καλλιεργηθεί. Όμως στην Ελλάδα, το σχολείο πορεύεται πάντα μέχρι σήμερα στο ίδιο μοτίβο. Κατεύθυνση – Υλη – Πανελλαδικές. Οι ξεχωριστές δεξιότητες των μαθητών, μπαίνουν στο συρτάρι και αντί να εξελιχθούν, περιμένουν την αποφοίτηση από το Λύκειο…
«Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από πολύ μικρή. Στο χωριό κυρίως το χειμώνα δεν υπήρχαν παιδιά για να παίξω. Βρήκα διέξοδο ζωγραφίζοντας, Τα μπλοκ, τα μολύβια, οι μπογιές έγιναν οι φίλοι μου και η συντροφιά μου. Έτσι περνούσα τον χρόνο μου. Γεμίζοντας κόλλες χαρτιού με σχέδια και χρώματα. Νομίζω και συναισθήματα…» λέει η ίδια στο Lamianow.
- Advertisement -
«Οι μόνοι που αναγνώρισαν την κλήση μου στην ζωγραφική, ήταν οι γονείς μου. Αν και οι ίδιοι, ασχολούνται κυρίως με αγροτικές εργασίες και δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη, αναγνώρισαν από την αρχή την κλήση μου και με παρότρυναν να συνεχίσω. Τώρα, μετά τον διαγωνισμό, άρχισαν περισσότεροι άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς, να βλέπουν τα σχέδια μου και να μου λένε πως πρέπει να καλλιεργήσω το ταλέντο μου…»
=Advertisement=
-Advertisement-
«Θα ήθελα πολύ να μάθω όσο γίνεται περισσότερα πράγματα. Στο Γυμνάσιο διδαχτήκαμε Ιστορία της Τέχνης. Έγινε το αγαπημένο μου μάθημα. Από τότε άρχισα να ψάχνω στο internet περισσότερες γνώσεις. Με γοήτευσε η Αναγέννηση. Μαγεύτηκα. Κόλλησα μαζί της. Εμπνεύστηκα.Προσπάθησα να τη μελετήσω, όσο μπορεί να γίνει αυτό βέβαια μέσα από ένα τάμπλετ… Συνεχίζω να ψάχνω. Να αναζητώ πληροφορίες. Θέλω να πάθω τα πάντα. Τις τάσεις, τα ρεύματα της τέχνης, τους μεγάλους ζωγράφους….»
«Το Youtube έγινε κατά κάποιο τρόπο ο «δάσκαλος» μου. Άρχισα να ψάχνω βιντεάκια, που με βοήθησαν πολύ στο να εξελίξω τον τρόπο που ζωγραφίζω. Παρακολουθώ όσο περισσότερα μπορώ για να γίνω καλύτερη…»
«Το όνειρο μου είναι τελειώνοντας το Λύκειο να περάσω στην Σχολή Καλών Τεχνών. Να επισκεφθώ εκθέσεις ζωγραφικής, Πινακοθήκες. Να δω πολλές συλλογές έργων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και κάποτε να γίνω και εγώ μια ξεχωριστή ζωγράφος!»
Το μικρό χωριό της Υπάτης είναι το Αργυροχώρι!!! Και δεν νομίζω ότι είναι πολύ μικρό, αφού τα τελευταία 15 χρόνια, σε επίπεδο πολιτιστικών εκδηλώσεων, θεωρώ ότι έχει ξεπεράσει ακόμη και πολύ μεγάλες πόλεις…
Λαμια και Τέχνη είναι έννοιες ασυμβίβαστες.Ο Δήμος θα έπρεπε να βοηθήσει αυτό το παιδι,με κάθε τρόπο.Αλλα μας αρκεί να βλέπουμε σαν μπουνταλαδες,την πολη μας να παραμένει μια οπισθοδρομική γυφτουπολη.
Έναν ατέλειωτο Γολγοθά ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια ένας αστυνομικός στη Θεσσαλονίκη που, όπως καταγγέλλει, είδε τη ζωή του να καταρρέει όταν ενημερώθηκε με... καθυστέρηση ενός...
Η Αννα δεν διδάχθηκε ποτέ τη ζωγραφική. Δεν επισκέφθηκε ποτέ Πινακοθήκες και εκθέσεις. Ίσως αν είχε γεννηθεί σε μια άλλη χώρα με διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, το ταλέντο της να είχε εντοπισθεί και να είχε καλλιεργηθεί. Όμως στην Ελλάδα, το σχολείο πορεύεται πάντα μέχρι σήμερα στο ίδιο μοτίβο. Κατεύθυνση – Υλη – Πανελλαδικές. Οι ξεχωριστές δεξιότητες των μαθητών, μπαίνουν στο συρτάρι και αντί να εξελιχθούν, περιμένουν την αποφοίτηση από το Λύκειο…
Το μικρό χωριό της Υπάτης είναι το Αργυροχώρι!!! Και δεν νομίζω ότι είναι πολύ μικρό, αφού τα τελευταία 15 χρόνια, σε επίπεδο πολιτιστικών εκδηλώσεων, θεωρώ ότι έχει ξεπεράσει ακόμη και πολύ μεγάλες πόλεις…
Τι γλυκό πλάσμα !!! Μπραβο σου κοριτσάκι μου! Με εφόδια το πίσμα σου και όπλο το ταλέντο σου θα πας μπροστά ! Σου ευχομαι απο καρδιας οτι καλύτερο !!!
Λαμια και Τέχνη είναι έννοιες ασυμβίβαστες.Ο Δήμος θα έπρεπε να βοηθήσει αυτό το παιδι,με κάθε τρόπο.Αλλα μας αρκεί να βλέπουμε σαν μπουνταλαδες,την πολη μας να παραμένει μια οπισθοδρομική γυφτουπολη.
ΤΑ ΕΓΡΑΨΕΣ ΑΡΙΣΤΑ ΙΩΑΝΝΑ!