Ενα λιτό μαρμάρινο μνημείο και μια πλατεία με το όνομα του, θα θυμίζει για πάντα στους συντοπίτες του στην Μεσσοποταμία Δυτικής Φθιώτιδας, τον ήρωα της ΕΛΔΥΚ Θεμιστοκλή Ελευθερόπουλο, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος απέναντι στους τουρκικούς βομβαρδισμούς ακριβώς 50 χρόνια πριν.
Στις 16 Αυγούστου 2024, η πατρίδα του, η Δημοτική Κοινότητα Μεσοποταμίας και ο Δήμος Μακρακώμης τον τίμησαν δίνοντας το όνομα του, στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση από τον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη πατέρα Κύριλλο Πάρη στο ηρώο της Κοινότητας και στην συνέχεια η κα. Κλεοπάτρα Ζυγούρη μίλησε με συγκίνηση και υπερηφάνεια για τον αδερφό της.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ο Δήμαρχος του Δήμου Μακρακώμης κ. Γεώργιος Χαντζής, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Μεσοποταμίας κ. Ηλίας Καψαδάμης, Αντιδήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου, καθώς και συγγενικά πρόσωπα και συγχωριανοί του Θεμιστοκλή Ελευθερόπουλου.
Ενα βιβλίο αφιερωμένο στον ήρωα της Μεσοποταμίας
“Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974” Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και ως «Το ΕΠΟΣ της ΕΛΔΥΚ». Το βιβλίο μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά δεν είναι. Σ’ αυτό καταγράφονται με μαρτυρίες στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ με συγκλονιστικές λεπτομέρειες οι μάχες της ΕΛΔΥΚ. Ο αναγνώστης μέσα από ολοζώντανη αφήγηση βιώνει το δράμα και την αγανάκτηση των αφηγητών για την προδοσία. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και το φωτογραφικό υλικό αναδύεται η ελληνική λεβεντιά, η οποία σφραγίζει ανεξίτηλα με αίμα το πεδίο της τιμής. Το βιβλίο, αφιερώθηκε από τον συγγραφέα του Αθανάσιο Χρυσάφη, στον Θεμιστοκλή Ελευθερόπουλο….
“Ανάμεσα στους πολλούς ήρωες παρελαύνει η μορφή του λοχία Θεμιστοκλέους Ελευθερόπουλου” γράφει μεταξύ άλλων ο συγγραφέας.
“Ο λοχίας Ελευθερόπουλος «αυτοπροαιρέτως» αποφασίζει να επιστρέψει στο στρατόπεδο όπου η δόξα του επεφύλαξε τον τίτλο της αθανασίας! Εκεί όπου «γεννιούνταν ήρωες, πέθαιναν οι Τιτάνες, εκεί χηρεύαν οι μικρές, μαυροφορούσαν μάνες»! Μάταια προσπαθούσαν οι άλλοι να τον συγκρατήσουν. Ούτε και η γλυκιά νοσταλγία της ζεστής αγκαλιάς της αρραβωνιαστικιάς του, της όμορφης δασκαλίτσας η οποία τον ανέμενε στη Λαμία για να τελέσουν τον γάμο, στάθηκε ικανή να τον μεταπείσει! Αυτός βάδισε ολόισια προς τον θάνατο μη πλήρη συνείδηση του καθήκοντος αποστομώνοντας τους λοιπούς: «και να πεθάνουμε, θα ζήσουμε για πάντα στην Ιστορία»!