Aποκαλύπτουν όμως το απόλυτο χάος που επικράτησε, αλλά και την έλλειψη συντονισμού που οδήγησε στον θάνατο δεκάδες συνανθρώπους μας.
Στον αντίποδα οι κατασκηνώσεις στην περιοχή που λειτούργησαν συντονισμένα και με μια άρτια επιχείρηση απεγκλώβισαν όλα τα παιδάκια που φιλοξενούσαν εκεί. Γιατί; Γιατί πριν από τις κρίσιμες ώρες είχε προηγηθεί η προετοιμασία ο σχεδιασμός και η περιλάλητη πρόληψη.
Από τη μια στο Κόκκινο Λιμανάκι μετράμε δεκάδες νεκρούς και από την άλλη έχουμε 620 παιδάκια 6-12 ετών που δεν έπαθαν ούτε γρατζουνιά.
Στις 16:45 η Χριστίνα Βασιλείου, υπεύθυνη της κατασκήνωσης βλέπει στο βάθος πυκνούς καπνούς. Ο ουρανός κοκκινίζει και αμέσως καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Συγκεντρώνει τα 620 παιδιά στο γήπεδο που υπάρχει μέσα στην κατασκήνωση ώστε να τα μετρήσει και να σιγουρευτεί πως δε λείπει κανένα.
Την ίδια στιγμή παίρνει τηλέφωνο έναν φίλο της πυροσβέστη και του περιγράφει τις εικόνες που βλέπει.
Εκείνος της απαντά αμέσως: «Αν ήμουν στη θέση σου, θα έπαιρνα τα παιδιά και θα έφυγα τρέχοντας».
Και αυτό έκανε η Χριστίνα Βασιλείου. Μόνο που δεν έφυγαν τρέχοντας αλλά με απόλυτη οργάνωση. Έβαλε τα παιδιά σε δυάδες, με δυο ομαδάρχες ανά 18 παιδιά ώστε να τα προσέχουν.
Πίσω ακολουθούσε ασθενοφόρο αλλά και οι γιατροί που υπήρχαν στην κατασκήνωση. Έδωσαν στα παιδιά πετσέτες και μάσκες, τους είπαν τι πρέπει να κάνουν και μόλις έφτασαν σε ασφαλές σημείο τα έβαλαν να καθίσουν οκλαδόν και να στήσουν περιμετρικά την ομάδα των υπευθύνων της κατασκήνωσης ώστε να μην ξεφύγει κανέναν παιδί.
Παράλληλα τα απασχολούν, τους κάνουν αθλοπαιδείες και τους λένε να πουν τραγουδάκια ώστε να ηρεμήσουν καθώς κάποια είχαν δει τις φλόγες και είχαν φοβηθεί.
Την ίδια ώρα είπαν στα παιδιά πως έτσι και δείτε να πλησιάζει η φωτιά θα πάτε προς τη θάλασσα, θα βρέξετε πετσέτες και θα τις έχετε κοντά στα πρόσωπά σας.
Με το που έπεσε το σκοτάδι και η περιοχή δεν είχε ρεύμα, άναψαν τα φώτα του ασθενοφόρου, έλεγξαν πάλι τα παιδιά και τους μιλούσαν συνέχεια ώστε να τα έχουν σε ηρεμία.
Έτσι σώθηκαν 620 παιδιά.
