Το Νησί των Ονείρων συνδέεται με την Ερέτρια με μια στενή λωρίδα γης. Και κάποτε ήταν ένας δημοφιλής επίγειος παράδεισος. Από τα τέλη του ’60, λειτουργούσαν εκεί τουριστικά καταλύματα, ντισκοτέκ και μια μικρή παραλία. Κόσμος συνέρρεε για να το θαυμάσει. Ακόμη και τώρα, κάποιοι πιστεύουν πως είναι όπως παλιά. Και όταν το επισκέπτονται φεύγουν με θλίψη, αφού οι εικόνες είναι απογοητευτικές.
Εγκατάλειψη, πλιάτσικο, εφιάλτης. Ένα νησί των κακών… ονείρων.
Από την δεκαετία του ’60, σύνθετες νομικές διαδικασίες διαμόρφωσαν ένα πολύπλοκο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, δόθηκε στον ΕΟΤ για χρήση και εκμετάλλευση για 75 χρόνια. Σκοπός ήταν να περάσει έπειτα στα χέρια του επιχειρηματία Ιωάννη Μανιατόπουλου.
Με τη μεταπολίτευση όμως και έπειτα από σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου, παραχωρείται από τον ΕΟΤ στον Δήμο Ερέτριας η δυνατότητα εκμετάλλευσης 19 στρεμμάτων του νησιού και του κινητού εξοπλισμού του μέχρι το 2043. Ο τελευταίος ενοικιαστής αποχώρησε από τις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις το 2008 και έκτοτε τα δύο κτίρια των 52 δωματίων και τα 46 bungalows ρημάζουν στο Νησί των Ονείρων.
Τον Οκτώβριο του 2012, το ζήτημα της αξιοποίησης του νησιού ξέφυγε από τη σφαίρα των ενδοδημοτικών συγκρούσεων και απασχόλησε μέχρι και διεθνή έντυπα. Ο απερχόμενος δήμαρχος Βασίλης Βελέντζας ανακοίνωσε τότε την πρόθεσή του για διενέργεια δημόσιου διαγωνισμού για την ενοικίαση του Νησιού των Ονείρων. «Το πρώτο ελληνικό νησί νοικιάζεται», ήταν ο τίτλος μιας ελληνικής εφημερίδας. «Αραβες μεγιστάνες, πάμπλουτοι Ρώσοι επενδυτές, αλλά και πασίγνωστοι Ελληνες επιχειρηματίες φέρονται να “φλερτάρουν” με την απόκτηση του πρώτου ελληνικού νησιού το οποίο βγαίνει σε δημοπρασία», έγραψε στο ρεπορτάζ του άλλο έντυπο. Λίγους μήνες αργότερα, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Los Angeles Times, ο Βελέντζας δήλωσε ότι η πορεία της δημοπρασίας θα καθόριζε «την προώθηση ή το μπλοκάρισμα άλλων, πιο φιλόδοξων επενδυτικών σχεδίων» στην Ελλάδα. «Νόμιζα ότι μέσα σε ένα εξάμηνο θα είχε τελειώσει η διαδικασία», είπε ο Βελέντζας σε πρόσφατη συνάντησή μας στο γραφείο του. «Αλλά δυστυχώς διαψεύστηκα, τα τεύχη δημοπράτησης δεν βγήκαν ποτέ».
Δύο άγονοι διαγωνισμοί και μετά πλιάτσικο
Οι πρώτοι διαγωνισμοί είχαν γίνει από την προηγούμενη δημοτική αρχή. Ωστόσο και οι δύο ήταν άγονοι, καθώς δεν εμφανίστηκαν επενδυτές. Αργότερα εξέφρασε το ενδιαφέρον του ο Αποστολόπουλος. Αν και γεννήθηκε στη Ζαχάρω Ηλείας, από τα τέσσερά του έτη ζούσε στην Ερέτρια και θυμόταν το Νησί των Ονείρων στις καλές του ημέρες.
Το σχέδιο του Αποστολόπουλου ήταν να αναγεννηθεί το νησί. Παρουσίασε, όπως λέει, την πρότασή του στον δήμαρχο και στην αντιπολίτευση. «Ηταν θετικοί και οι δύο. Το θέμα δεν ήταν πολιτικό και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν», λέει. Ηθελε να επενδύσει κοντά στα 5 εκατομμύρια ευρώ. Η επιχείρησή του στις ΗΠΑ είχε 20,38 εκατομμύρια δολάρια έσοδα το 2012, σύμφωνα με έκθεση της αμερικανικής εταιρείας λογιστών Dopkins & Company. «Στόχος μου ήταν να φτιάξω την παραλία και το μπιτς μπαρ, να αναστηλώσω το εστιατόριο και το ξενοδοχείο και να κατασκευάσω ένα θεματικό πάρκο για την αρχαία Ελλάδα», δηλώνει ο επιχειρηματίας. Τελικά το θέμα μπλέκει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και η πρόταση αποσύρεται…
Δείτε το αφιέρωμα της Καθημερινής το 2014, όπου περιγράφονται η ιστορία, οι προσπάθειες αλλά και οι εικόνες εγκατάλειψης του μικρού παράδεισου
Σήμερα, το νησί των ονείρων ζει μόνο λίγες μέρες, χάρη στις προσπάθειες ντόπιων που το αγαπούν, να το αναδείξουν έστω και λίγες μόνο μέρες με τη διοργάνωση ενός καλοκαιρινού φεστιβάλ.
Όμως η εικόνα του άλλοτε μαγευτικού τόπου, έχει μετατραπεί σε εφιάλτης. Σε μνημείο παρακμής. Οι εγκαταστάσεις έχουν ρημάξει, κλέφτες έκλεψαν ότι υπήρχε, σπασμένα καθίσματα, τζάμια και διαλυμένα έπιπλα παντού….
Η σημερινή εικόνα του νησιού των ονείρων
