Η τραγωδία στην Τουρκία επανέφερε στη συλλογική μνήμη εικόνες από τη διπλωματία των σεισμών του 1999, όταν Αθήνα και Άγκυρα ξεκίνησαν μια διαδικασία προσέγγισης με αφετηρία τον καταστροφικό σεισμό της Κωνσταντινούπολης και έπειτα αυτόν της Πάρνηθας
Ηεικόνα της χθεσινής επίσκεψης Δένδια και ο θερμός εναγκαλισμός του με τον Τσαβούσογλου ήταν από μόνη της πανίσχυρη. Αποδεικνύει πως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο όλα τα υπόλοιπα έπονται, ότι η μοίρα όλων μας σε αυτή την πλευρά του κόσμου είναι κοινή, πως στο τέλος της ημέρας οι Τούρκοι είναι οι γείτονές μας και εμείς θα τρέξουμε να βοηθήσουμε σε μια φυσική καταστροφή, όταν αντίστοιχα σε μια δική μας δύσκολη στιγμή θα αποτανθούμε για στήριξη. Και η φράση του Τσαβούσογλου, πως «δεν χρειαζόμαστε ένα σεισμό για να φτιάξουμε τις σχέσεις μας», ήταν νομίζω η δήλωση της ημέρας, που διαβάζεται και σαν αυτοκριτική για τον τρόπο με τον οποίο η τουρκική ηγεσία κινήθηκε τα προηγούμενα χρόνια στο δρόμο της πόλωσης, της εργαλειοποίησης της ιστορίας και των γεωπολιτικών συσχετισμών για να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα και να δηλητηριάσει τις σχέσεις των δυο λαών.
Η τραγωδία στην Τουρκία επανέφερε στη συλλογική μνήμη εικόνες από τη διπλωματία των σεισμών του 1999, όταν Αθήνα και Άγκυρα ξεκίνησαν μια διαδικασία προσέγγισης με αφετηρία τον καταστροφικό σεισμό της Κωνσταντινούπολης και έπειτα αυτόν της Πάρνηθας. Τότε βέβαια ούτε οι γεωπολιτικές συνθήκες ήταν ίδιες, αφού ο κόσμος ζούσε τον ενθουσιασμό που δημιουργούσε η ευημερία της δεκαετίας του ’90, ο πόλεμος στα Βαλκάνια είχε τελειώσει και η Τουρκία επεδίωκε την είσοδό της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και βέβαια η γειτονική χώρα δεν ζούσε την απόλυτη φρενίτιδα του Προέδρου Ερντογάν, ούτε τον μεγαλοϊδεατισμό του για το ρόλο της χώρας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Άρα είχαμε να κάνουμε με μια πραγματικά καλή συγκυρία την εποχή εκείνη, όπου τόσο οι ηγεσίες όσο και οι διεθνείς εξελίξεις ήταν ευνοϊκές.
Είναι τα δραματικά γεγονότα στην Τουρκία μια ευκαιρία για ένα restart; Πολύ αμφιβάλλω εάν θα οδηγηθούμε πίσω στο 1999. Η ευκαιρία αυτή χάθηκε, οι επιδιώξεις των χωρών είναι πλέον διαφορετικές και ο κόσμος που ζούμε άλλαξε δραματικά. Ισως όμως ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας στο διάλογο, ίσως επανασυνδέσει κάποια κανάλια επικοινωνίας από ανώτατο μέχρι το χαμηλότερο επίπεδο, ώστε οι δυο χώρες να μην παρακολουθούν ένα καθημερινό κρεσέντο επιθετικότητας, λεκτικής έντασης και εχθρότητας, αλλά να μπουν σε ένα πεδίο κανονικότητας όπου οι διαφωνίες παραμένουν και εκτονώνονται μέσα από τις διμερείς επαφές και τα διεθνή φόρα. Ισως η συγκυρία των εκλογών στις δυο χώρες σε συνδυασμό με τα τραγικά γεγονότα του σεισμού να ανοίγει μια χαραμάδα αισιοδοξίας για την επανέναρξη επαφών – άλλωστε εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν το λες και λίγο.
reader.gr
