Ένα ξεχωριστό αντίο στον Σεραφείμ Γούλα (Του Ηλία Προβόπουλου)

Ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν από κορωναϊό μέσα στα δυο χρόνια της πανδημίας στη χώρα μας πλησιάζει τις 24.000. Κατά μέσο όρο 1.000 άνθρωποι τον μήνα ή περίπου 33 την ημέρα. Αριθμός που αν και παραπέμπει σε πόλεμο μοιάζει να τον συνηθίσαμε, όπως κοντεύουμε πια να συνηθίσουμε και την ίδια την επιδημία αφού ο ένα κύκλο έξαρσής της σίγουρα ακολουθεί ένας άλλος και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει αυτό το γαϊτανάκι…

-Advertisement-

Έτσι μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια όλοι μας πια έχουμε να πούμε για τον θάνατο κάποιου ανθρώπου που γνωρίζαμε από τον στενό οικογενειακό ή κοινωνικό κύκλο μας πράγμα που δημιουργεί φόβους και καλλιεργεί ανησυχίες στα σπίτια, στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά. Η επιφυλακτικότητα έχει γίνει πρώτο μέλημα για την αυτοπροστασία και οι αυτοπεριορισμοί συνήθεια, ειδικά για τον κόσμο που μετρά πολλά χρόνια στην πλάτη του.

Τα πράγματα δεν διαφέρουν στα χωριά όπου κι εκεί έχουν συνηθίσει την επιδημία και οι θάνατοι δεν ξαφνιάζουν. Κάθε τόσο ακούγεται ο θάνατος του ενός ή άλλου συγχωριανού και πέρα από την θλίψη που δημιουργεί το γεγονός στους οικείους, η απώλεια πλήττει σοβαρά την κοινότητα που βλέπει να αραιώνει με γοργότερους ρυθμούς απ’ ότι συνέβαινε σε κανονικές καταστάσεις. Τούτο είναι ένα γεγονός που συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα και πολλές ορεινές κοινότητες έχουν πια σβήσει ενώ δεν υπάρχει περίπτωση αυτές να αναστηθούν καθώς για κάθε άνθρωπο που φεύγει δεν υπάρχει κάποιος να τον αντικαταστήσει και κάθε σπίτι που κλείνει, σπάνια βρίσκεται κάποιος να το ανοίξει.

Κάθε απώλεια σε αυτές τις αποψιλωμένες κοινότητες είναι σημαντική, είτε πρόκειται για κάποιον νέο ή για έναν ηλικιωμένο, πράγμα που είναι συχνότερο αφού η επιδημία πλήττει περισσότερο τους μεγαλύτερους στην ηλικία που ο τρόπος ζωής τους απηχούσε μια άλλη εποχή και η παρουσία τους στα χωριά ήταν πολύτιμη και αναντικατάστατη. Εκτός του ότι αυτοί κρατούσαν πεισματικά ανοιχτά κάποια σπίτια με τον τρόπο τους δίδασκαν πράγματα που έχουν ξεχαστεί και η φυσική παρουσία τους ήταν σημαντική για την κοινότητα. Είτε άντρες, είτε γυναίκες οι άνθρωποι αυτοί απηχούσαν στις συνήθειές τους μια άλλη εποχή για την ύπαιθρο που μέσα σε λίγες δεκαετίες έχει γίνει παρελθόν.

Τα λέω αυτά για να αποχαιρετήσω τον Σεραφείμ Γούλα (1944 – 2022) από τον Αμάραντο (Μαστρογιάννη) Καρδίτσας που από χθες αναπαύεται στο κοιμητήριο του χωριού του. Τον Σεραφείμ γνώρισα πριν από πολλά χρόνια και ήταν για μένα αλλά και για τους χωριανούς του ο μάστορας. Μάστορας με όλη την έννοια της λέξης, όπως χαρακτηρίζαμε παλιότερα τους ανθρώπους που έκοβε το μυαλό τους, έπιαναν τα χέρια τους και με ένα απλό τρόπο κατασκεύαζαν ένα σωρό πράγματα. Μάστορας και τεχνίτης ο Σεραφείμ έφτιαχνε σπίτια, είχε λύσεις για όλα τα ζητήματα που αφορούσαν μια οικοδομή αλλά εκεί που διακρίνονταν ήταν οι στέγες που όσες πέρασαν από τα χέρια του είναι αθάνατες, όπως και οι πέτρινοι τοίχοι. Την τέχνη την έμαθε κοντά στους παλιότερους τεχνίτες του χωριού και υπήρξε, μαζί με άλλους βέβαια, άξιος συνεχιστής τους ακόμα και όταν άλλαξαν τα υλικά – αυτός κατάφερνε να βάζει την σφραγίδα της παράδοσης που άρμοζε στον τόπο και στο χωριό του.

Μαζί πήγαμε πριν από πολλά χρόνια να δούμε το ωραίο γεφύρι του Γλαβά, στον δυνατό ομώνυμο χείμαρρο που χωρίζει τις εξοχές του Αμαράντου στα δυο και διεκόλυνε την επικοινωνία του χωριού με τον κάμπο κατά τους χειμερινούς μήνες. Το γεφύρι, έργο των παλιών μαστόρων του Αμαράντου είχε εγκαταλειφθεί και έχριζε επείγουσας φροντίδας να μην καταρρεύσει. Ο Σεραφείμ που θυμόνταν τον τρόπο που έχτιζαν οι παλιότεροι, τόσο στην επεξεργασία της πέτρας, στην τοποθέτηση και άρμωσή της στον τοίχο, στα χαρμάνια, στα κλειδιά του τοίχου και του τόξου. Ο ίδιος δεν μπορούσε να αναλάβει ένα τέτοιο έργο, με τις συμβουλές του και την διακριτική επιτήρησή του όμως, μια ομάδα τεχνιτών κατάφερε να σώσει το γεφύρι και έτσι το καμαρώνουμε σήμερα. Ο Σεραφείμ ήταν πολύ ικανοποιημένος από την φροντίδα που δέχθηκε το γεφύρι και συχνά – πυκνά πήγαινε και το έβλεπε. Ο ίδιος ήταν που έδωσε σήμα πως ο «Ιανός» που έπληξε πέρσι την περιοχή ξέθαψε τα θεμέλιά του και χρήζει άμεσης επέμβασης γιατί αλλιώς θα καταρρεύσει.   

Ο Σεραφείμ Γούλας στο τόξο του γεφυριού του Γλαβά

Πέρα από μάστορας ο Σεραφείμ ήταν ένας άνθρωπος που μέσα στην ημέρα του έκανε ένα σωρό πράγματα, στο σπίτι και στα χωράφια του τα οποία όσο κρατούσαν οι δυνάμεις του τα φρόντιζε υποδειγματικά. Εκεί όπως που διακρίνονταν ήταν η μελισσοκομία, τέχνη που συνεχίζει ο γιός του και το κυνήγι. Ο Σεραφείμ ήταν ένας πολύ καλός κυνηγός, τέχνη που είχε μάθει από τους παλιούς στις εξοχές που μεγάλωσε και την ακολουθούσε πιστά. Μέχρι και ένα όπλο με σωλήνες νερού μπορούσε να φτιάξει. Όπως πάλι με απλά υλικά έφτιαχνε και ένα σωρό άλλα πράγματα, χρήσιμα για τη ζωή της υπαίθρου. Το πλέον εντυπωσιακό ήταν ότι είχε φτιάξει ένα ζευγάρι χιονοπέδιλα να μπορεί να κινείται όταν έχει πολύ χιόνι!

Ο Σεραφείμ Γούλας δείχνει στον Αντώνη Παπαδάκο τα χιονοπέδιλα που είχε φτιάξει.  

Ο Σεραφείμ Γούλας θα μας λείψει, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος σαν αυτόν που ήξερε και μπορούσε να μας διδάξει πράγματα χρήσιμα για την επιβίωση του κόσμου σε μια άλλη εποχή που την χαρακτήριζε η απλότητα και μέσω αυτής για όλα βρίσκονταν μια λύση. Ο Σεραφείμ  και κάθε άλλος άνθρωπος της γενιάς του θα έφευγε κάποια στιγμή απ’ αυτόν τον κόσμο και θα νιώθαμε ευλογημένοι αν είχαμε προλάβει να μάθουμε πράγματα απ’ αυτόν. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό και την ευθύνη που έχουμε, η επιδημία επισπεύδει την αποψίλωση των κοινοτήτων και οι απώλειες σημειώνονται ως αναντικατάστατες…

Κεντρική Φωτογραφία: Ο Σεραφείμ Γούλας εξετάζει το τοίχο του Γεφυριού του Γλαβά.

πηγή: Nextdeal.gr