Συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τη Νάνσυ Φαφούτη παραχώρησε ο Διονύσης Σχοινάς, που μίλησε για το πιο τρελό περιστατικό που του έχει συμβεί με θαυμάστριά του.
Και οι δύο είχατε ανέκαθεν φανατικό κοινό. Έχετε ζήσει ακραία σκηνικά θαυμασμού ή πάντα σας έβλεπαν ως ζευγάρι;
Σε προσωπικό επίπεδο, ειδικά τη δεκαετία του ’90 που τα πράγματα ήταν αλλιώς, είχαμε περάσει διάφορα. Όπως και κάθε καλλιτέχνης που είχε επιτυχία εκείνη την εποχή. Το χειρότερο που μου έχει συμβεί ήταν όταν ήρθε μια κοπέλα και έγραψε το όνομά μου στο χέρι της με ξυράφι. Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο τους γονείς της.
Θυμάμαι επίσης σε μια συναυλία της Καίτης στις Σέρρες που αλλάζαμε μέσα σε ένα φορτηγό και όταν τελείωσε η συναυλία ήρθε ο κόσμος και κουνούσε το φορτηγό πέρα δώθε. Ήταν πολύ τρομακτικό.
Ποιο ήταν το τελευταίο τατουάζ που έκανες;
Το τελευταίο το χτύπησα για τον αδερφό μου.
Ο θάνατός του σου άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή;
Δεν το συζητώ. Όταν συμβαίνει στους άλλους, εκτός σπιτιού, δεν ξέρεις πώς είναι. Είναι σαν να μην έχεις γεννήσει, σαν να μην έχεις πάει φαντάρος. Όταν η εξέλιξη δεν είναι φυσιολογική, εκεί λες «πλάκα μου κάνεις». Μου δίνεις τόσα χρόνια ζωής, τόσα χρόνια επιβίωσης, ευτυχίας για να μου τα πάρεις πίσω σε ένα λεπτό και να δώσεις τόσο πόνο; Αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι γεννιόμαστε για να πάμε εκεί, ότι βαδίζουμε προς τα εκεί.
Αμφισβήτησες τον Θεό;
Φυσικά. Είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις εκείνη τη στιγμή. Αμφισβητείς αν υπάρχει Θεός και δικαιοσύνη.
Και πώς το αποδέχεσαι τελικά;
Άλλος το ξεπερνάει με χάπια, άλλος αποζητάει τη μοναξιά, άλλος έχει ανάγκη τους φίλους και την οικογένειά του. Εγώ έπρεπε να γίνω ομπρέλα για την οικογένειά μου, να αφήσω πίσω τον πόνο μου, για να απαλύνω των άλλων. Σου βγαίνει μια δύναμη που δεν πιστεύεις ποτέ ότι έχεις. Μετά από κάτι τέτοιο, λόγω της οικογένειας, των γονιών και του παιδιού γίνεσαι Σαμψών, γίνεσαι γίγαντας. Ο αδερφός μου δεν ήταν αδερφός μου. Ήταν η γκόμενά μου. Η Καίτη έχει πει: «Δεν είμαι εγώ η αδερφή ψυχή του Διονύση, ο αδερφός του είναι».
