Τα αποκαλυπτήρια έγιναν, το ελληνικό #metoo πήρε τον δρόμο του, αλλά χρειάζονται πολλά, με επιμονή και υπομονή, για να μη λάμψει στον ουρανό της προσοχής μας σαν εντυπωσιακό μεν, φευγαλέο δε, πυροτέχνημα.
Η σεξουαλική παρενόχληση και το ξαδερφάκι της, το mobbing, η βίαιη υποτίμηση δηλαδή των γυναικών μέσα απο τη γυναικεία τους υπόσταση, πέτυχε μια μικρή πρώτη «αναγνώριση». Κατάφερε να αρθρωθεί, να γίνει αποδεκτή ως υπαρκτό και τεράστιο ζήτημα. Ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος για να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται με τη σοβαρότητα που αξίζει στο πρόβλημα. Με τα αυτιά και τα μάτια της κοινωνίας ανοιχτά και τη δυνατότητα σε κάθε μία που το υφίσταται να το αναγνωρίζει, να το λέει δυνατά, και τελικά να το αποτρέπει στη γέννησή του.
Είναι μακρύς ο δρόμος για να κατακτήσουμε την αυτόματη αντίδραση κάθε άνδρα που το βλέπει να συμβαίνει γύρω του και όχι με την υποδόρια παραδοχή πως όποια το υφίσταται κάπου φταίει, και τα κρυφόγελα χαράς, αφού το θύμα είναι συχνά ένας ανταγωνιστής στον χώρο δουλειάς και εν πάση περιπτώσει ας μπει «στη θέση της», «ας κάτσει στ’ αυγά της».
Ο δρόμος ειναι μακρύς για να καταφέρουμε να χτυπάμε την πόρτα πίσω μας όταν μας συμβαίνει, για να μη μας κλείνουν τις πόρτες επειδή δεν υποκύψαμε σε αυτούς που έχουν εξουσία. Ο δρόμος ειναι μακρύς για να πάψουμε να φοβόμαστε, να ντρεπόμαστε, να γεμίζουμε ενοχές. Ο δρόμος ειναι μακρύς για να μη θυσιάσουμε ή τη θηλυκότητά μας ή την επαγγελματική μας εξέλιξη σε αυτό το ανάρμοστο ισοζύγιο που κάποιοι θεωρούν πως υφίσταται. Αλλα τώρα πια ειναι και ανοιχτός…
Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr,
