Μία διαφορετική ημέρα από τις συνηθισμένες ξημέρωσε αυτή την εβδομάδα καθώς πριν ακόμη ανατείλει ο ήλιος βρισκόμασταν καθ’ οδόν για τον Όλυμπο και συγκεκριμένα τα “Πριόνια” από όπου θα ξεκινούσε και η πεζοπορική μας διαδρομή. Ο ενθουσιασμός για αυτό το ιδιαίτερο διήμερο ήταν εμφανής, καθώς οι ομορφιές που επιφυλάσσουν στους πεζοπόρους τα μονοπάτια του Ολύμπου είναι μοναδικές.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την ανάβαση μας από τη θέση “Πριόνια” (υψ. 1100μ.) με κατεύθυνση προς το Οροπέδιο των Μουσών μέσω του Γομαρόσταλου, την πιο σύντομη και πανέμορφη διαδρομή μεν (7,4 χλμτρ.- περίπου 5κ30ώρες) αλλά απότομη και απαιτητική δε, ειδικότερα όσο αυξάνεται το υψόμετρο. Για καλή μας τύχη οι καιρικές συνθήκες στάθηκαν σύμμαχος κατά της διάρκεια της ανάβασης, χαρίζοντας μας ιδιαίτερες εικόνες οι οποίες δεν άφηναν την κούραση να κυριαρχήσει, αντιθέτως έδιναν φτερά στα πόδια για τη συνέχεια.
Του Γιώργου Καλκανίδη – Ανταπόκριση, Λάρισα
Έπειτα από αρκετή ανηφόρα πλησιάζαμε σιγά σιγά στον προορισμό μας, το καταφύγιο Γιώσος Αποστολίδης(2697μ.) όπου θα διανυκτερεύαμε, πριν όμως από αυτό είχε μείνει το πιο ιδιαίτερο κομμάτι της διαδρομής μας, η κόψη του γομαρόσταλου. Ένα πέρασμα που χρειάζεται συγκέντρωση και προσοχή παρόλο που έχουν προστεθεί συρματόσχοινα στις πέτρες για την ασφαλέστερη μετάβαση, μιας και χρειάζεται ένα ήπιο σκαρφάλωμα το οποίο προσωπικά ξεχώρισα ως το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής.
Αφού λοιπόν φτάσαμε και τακτοποιηθήκαμε στο καταφύγιο, απολαύσαμε μία πλούσια μακαρονάδα που συνιστάται έπειτα από πεζοπορίες και ξεκινήσαμε να οργανώνουμε την επόμενη μέρα για το πως θα προσεγγίσουμε την κορυφή και ποιόν δρόμο θα επιλέξουμε για την επιστροφή στα πριόνια. Ο ήλιος έξω μόλις είχε δύσει και εμείς μετά από λίγο βρισκόμασταν μέσα στους υπνόσακους με το μυαλό όμως να βρίσκεται έξω και συγκεκριμένα στην κορυφή.
Το επόμενο πρωί, το Βουνό των Θεών, που δεν αποκαλείται άδικα έτσι, μας επιφύλασσε μία περίεργη έκπληξη που δεν περιμέναμε. Κατά τη διάρκεια της νύχτας υπήρξε μία ελαφριά χιονόπτωση η οποία σε συνδυασμό με το κρύο και τα σύννεφα που είχαν περικλύσει το Στεφάνι, δημιουργούσαν ένα σκηνικό που μέχρι τότε, προσωπικά είχα δει μόνο σε ταινίες η φωτογραφίες άλλων πεζοπόρων.
Το γεγονός αυτό βέβαια παρόλο που μας έκανα να ακυρώσουμε την προσέγγιση της κορυφής για λόγους ασφαλείας, μας γέμισε με πανέμορφες εικόνες που χαράχθηκαν μέσα μας, χαρίζοντας ένα πλατύ χαμόγελο σε όλους, μιας και μόνο ευγνώμων μπορεί να είναι κάποιος που βιώνει το μεγαλείο της φύσης και των βουνών. Το χαμόγελο αυτό μας συνόδευσε σε όλη τη διάρκεια της κατάβασης, η οποία πραγματοποιήθηκε από διαφορετικό κομμάτι, αυτό της Πετρόστρουγκας το οποίο περνάει και από το αντίστοιχο καταφύγιο. Μία διαδρομή μεγαλύτερη και πιο βατή σε σχέση μ αυτή της ανάβασης καθώς θα καταλήγαμε στη θέση Γκορτσιά(πιο χαμηλά από τα Πριόνια),διάρκειας 7 ωρών κατά μέσο όρο και περίπου 14 χιλιομέτρων.
*Μεγάλη μου χαρά που μοιράστηκα αυτή την εμπειρία με τον Δημήτρη,την Ευαγγελία και τον Κώστα και ελπίζω να ξανά ανταμωσουμε γεροι σε κάποιο βουνό.
