Επίθεση στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα για τα όσα είπε για το άβατο των Εξαρχείων και για τις καταλήψεις εξαπέλυσαν με μήνυμά τους στο διαδίκτυο τα μέλη της αναρχικής ομάδας Ρουβίκωνας.
Μετα την εκπομπή του ALPHA στην οποία μίλησε ο υπουργός, τα μέλη του Ρουβίκωνα προειδοποιούν τον κ.Τόσκα ότι οι επιθέσεις της ΕΛ.ΑΣ. σε καταλήψεις και σε ομάδες μπορεί για αυτόν να είναι κεφάλαια στο βιογραφικό του, ωστόσο θα έρθουν περίοδοι που αυτά τα κεφάλαια θα γίνουν κατηγορητήρια.
Αναλυττικά η ανάρτηση στο Indimedia
Τώρα μένει να δούμε κι άλλο ένα επεισόδιο, αυτό της επίθεσης σε Εξάρχεια, σε καταλήψεις, σε ομάδες, σε αγωνιστές. Ένα ακόμα απαραίτητο κεφάλαιο για κάθε αξιοπρεπές καθεστωτικό βιογραφικό. Να θυμούνται μόνο ότι στα μάτια των καταπιεσμένων τέτοια βιογραφικά έρχονται περίοδοι που γίνονται κατηγορητήρια. Και έχει περάσει παράλογα πολύς καιρός από την τελευταία τέτοια περίοδο.
Για μέρες βομβαρδιζόμαστε με ένα τρομολαγνικό trailer της εκπομπής «Αυτοψία» του γνωστού δημοσιογράφου Α. Σρόιτερ στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA. Υπό τους ήχους ουρλιαχτών και με επιλεκτικές σκηνές από τελευταία βίντεο δράσεών μας, ο υπουργός δημόσιας τάξης (κατ ευφημισμό «προστασίας του πολίτη») φάνηκε να «χτυπάει το χέρι στο τραπέζι» ανακοινώνοντας το τέλος «της περιόδου διαλόγου με τις συλλογικότητες», και την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου. Θα πατάξουμε τον Ρουβίκωνα, τελευταία προειδοποίηση.
Περιμέναμε λοιπόν εχθές, 28/2 με «αγωνία» να «πρωταγωνιστήσουμε». Και πράγματι το ξεκίνημα της εκπομπής ήταν ελπιδοφόρο, γεμάτο με βίντεο από δράσεις μας.
Και επί μιάμιση ώρα, μόλις 1,5 λεπτό αφιερώθηκε σε μας, ότι ήταν στο τρέιλερ συν 5-10 φράσεις. Άνθρακες ο θησαυρός!
Κάθε καθεστωτική/δημοσιογραφική προσέγγιση στο ζήτημα της καταστολής έχει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Μέρος της είναι να πυροδοτήσει τον μεγαλύτερο δυνατό παράλογο φόβο σε ένα φανταστικό τηλεθεατή που δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι του και οφείλει να βιώνει 24/7 καθεστώς πολιορκίας. Στη συνέχεια θα γίνει η βασική καταγγελία από τον δημοσιογράφο «το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο». Ο εκάστοτε κρατικός μανδαρίνος που απαντά θα παραδεχτεί ότι υπάρχει πρόβλημα που οφείλεται σε ανεπάρκειες που εμφανίστηκαν (θαρραλέα αυτοκριτική), σε προβλήματα που κληρονόμησε (φταίει η αντιπολίτευση) ή στην δημοκρατική μεγαλοθυμία και ανεκτικότητα του (η αχαριστία του κόσμου).
Αυτή η ανεκτικότητα, πάντοτε σε τέτοιες εκπομπές, είναι που τελειώνει. Από δω και πέρα…
Ας θυμηθεί ο καθένας και η καθεμιά πόσες φορές έχει δει αυτή την παράσταση στις τηλεοράσεις τα τελευταία 20 χρόνια. Αφού έχουμε καπιταλισμό, ένας λόγος για αυτή την κοινοτυπία, είναι σίγουρα οι θεαματικότητες. Αυτές πιστεύουμε οδήγησαν τον Κο Σρόιτερ να μας βάλει συσκευασία στην κατασταλτική σούπα της εκπομπής του. Για τα μάτια του, δεν αμφιβάλουμε, είμαστε ένα όχημα για θεαματικότητες και like, από ότι φαίνεται ακόμα καλύτερο και από τους Τζιχαντιστές που πιστεύουμε υποτιμήθηκαν αν και προκαλούν εξαιρετικής ποιότητας φόβο. Αφού όμως έχουμε και κράτος, η συγκεκριμένη τακτική εξυπηρετεί κι άλλα πράγματα. Γιατί δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι ο Ρουβίκωνας το ζητούμενο της κρατικής καταστολής αλλά το αναρχικό κίνημα, ο κόσμος του αγώνα και οι δράσεις τους, η ίδια η κοινωνική βάση που το κουστούμι του φοβισμένου τηλεθεατή αρχίζει να της πέφτει στενό.
Ηταν όλα αυτά μέσα. Από τον αγώνα για δωρεάν συγκοινωνίες που, τι πιο λογικό, στοχεύει τις υποδομές των εισιτηρίων, το αιώνιο «άβατο των Εξαρχείων», το σταμάτημα των πλειστηριασμών, την ενοχλητικά για το κράτος επιτυχημένη διαχείριση του προσφυγικού από αλληλέγγυους και καταλήψεις, τις ίδιες τις καταλήψεις ως κέντρα παραγωγής αγώνα, πολιτικής και πολιτισμού σε τοπική βάση. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά είχαμε κι εμείς το 1,5 λεπτό που «δικαιούμαστε».
Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί είτε να δέχεται εν λευκώ τις ιδιοτελείς προπαγάνδες μεγαλοδημοσιογράφων και υπουργών ή να δει με τα ίδια του/της τα μάτια τι γίνεται στα Εξάρχεια, και τι είναι οι καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα. Μπορεί να διαβάσει τα κείμενα ή να έρθει σε επαφή με εμάς και κάθε αναρχική ομάδα. Μπορεί κάθε φορά που μπαίνει στο Μετρό να αναρωτηθεί ποιός έχει δίκιο για τα ΜΜΜ, το κράτος ή αυτοί που ζητούν ελεύθερες μετακινήσεις.
Είναι πολύ απλό, πρόσβαση υπάρχει, τα πάντα είναι δημόσια.
Το ερώτημα ποιοι είναι «δικοί μας» και ποιοι «απέναντι», ποιες πρακτικές πρεσάρουν το καθεστώς και ποιες το ξεσκονίζουν, μπορεί και πρέπει να απαντηθεί από όλους/ες. Ο αγώνας για κοινωνική απελευθέρωση έχει αντιμετωπίσει, και θα συνεχίσει να το κάνει, και απραγματοποίητες και πραγματοποιημένες απειλές από την εξουσία. Γιατί δεν είναι ποτέ ο φόβος της καταστολής η αιτία για την παθητικότητα, ούτε η έλλειψη της ο λόγος για ξεσηκωμό. Οι αιτίες είναι η πραγματικότητα που ζούμε, είναι αυτό που χωρίζει τα στρατόπεδα του κοινωνικού πολέμου, κι αυτό τα γεννά όλα.
Είναι σειρά μας να πούμε «το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο». Όχι από την εικονική πραγματικότητα του «εγκλήματος» και «του μπάχαλου». Αλλά από μισθούς και συντάξεις που μειώνονται, από υγεία που καταρρέει. Κάθε πρόνοια εξατμίζεται μέσα στην ατέλειωτη θρασύτητα του καπιταλισμού. Σπίτια φτωχών που βγαίνουν στο σφυρί, εργάτες που πεθαίνουν στο δρόμο από ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας και απάνθρωπες απαιτήσεις αφεντικών. Ο Ρουβίκωνας συνεχίζει με προσήλωση την πορεία του παρεμβαίνοντας με τους όρους και τους τρόπους που κρίνει σε κάθε συγκυρία ικανούς να ανοίγουν ρήγματα. Κάθε άλλο παρά αδιαφορούμε για την καταστολή, η κουτσή ελευθερία στις σημερινές συνθήκες για εμάς είναι τόσο πολύτιμη που ούτε να το φανταστεί μπορεί η εξουσία, και κάνουμε ότι μπορούμε για να την διατηρήσουμε. Αλλά ακόμα πιο πολύτιμη είναι η κοινωνική απελευθέρωση, το αίτημα για ισότητα και αληθινή ελευθερία, η ενεργός ένταξη σε έναν αγώνα που δεν επέλεξε ο κόσμος της εργασίας αλλά που υποχρεούται να δώσει και να κερδίσει. Το ποιας κυβέρνησης υπουργός είναι ο Τόσκας, το τι υποσχέθηκε, τι παραμύθι πούλησε αυτή η κυβέρνηση της αριστεράς και το τι τελικά έκανε, τα λέει όλα.
Τώρα μένει να δούμε κι άλλο ένα επεισόδιο, αυτό της επίθεσης σε Εξάρχεια, σε καταλήψεις, σε ομάδες, σε αγωνιστές. Ένα ακόμα απαραίτητο κεφάλαιο για κάθε αξιοπρεπές καθεστωτικό βιογραφικό. Να θυμούνται μόνο ότι στα μάτια των καταπιεσμένων τέτοια βιογραφικά έρχονται περίοδοι που γίνονται κατηγορητήρια. Και έχει περάσει παράλογα πολύς καιρός από την τελευταία τέτοια περίοδο.
Υ.Γ. Αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες της άλλης πλευράς να φτιάξει μια ιστορία τόσο ωραία που να μπορεί να τραβήξει το βλέμμα από την πραγματικότητα. Το να επικαλείται το κράτος και οι κολαούζοι του τους αναρχικούς για «ατιμωρησία» το έχουμε συνηθίσει και το θυμόμαστε συχνά σε δικαστήρια, πίσω από κάγκελα, στη ΓΑΔΑ, ή πεσμένοι σε πεζοδρόμια με μια διμοιρία να δέρνει από πάνω. Θα το έπαιζε κι ο Τόσκας αυτό το παιχνίδι ήταν βέβαιο. Αλλά κάπου χάθηκε η μπάλα.
Ακούσαμε τον υπουργό να ανακοινώνει στον εντυπωσιασμένο δημοσιογράφο ότι για την επίθεσή μας στα διόδια της Κορίνθου καταδικαστήκαμε με μόλις 3 μήνες ποινή. Να θυμίσουμε ότι μιλάμε για μια επίθεση που αφορούσε όχι μόνο το θέμα των διοδίων που ταΐζουν το πιο εμβληματικό ελληνικό κεφάλαιο, τον παρασιτικό κατασκευαστικό κλάδο, αλλά και τόσες χαμένες ζωές σε έναν οδικό άξονα υπόδειγμα λεηλασίας δημόσιων πόρων. Αποτύχαμε να διαφύγουμε και μας έπιασαν.
Και καταδικαστήκαμε σε πάνω από 4 χρόνια ποινές ο καθένας, 2 οχήματα μελών μας κατασχέθηκαν, ενώ η εισαγγελέας θεώρησε μικρές αυτές τις ποινές και άσκησε έφεση. Νομίζουμε ότι και ο κος Τόσκας μπορεί να μάθει και ο κος Σρόιτερ έχει την δημοσιογραφική δεινότητα να το επιβεβαιώσει. Σε κάθε περίπτωση τους προτείνουμε όταν προπαγανδίζουν να αποφεύγουν να μιλάνε με συγκεκριμένα νούμερα, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να εκτεθούν όπως έγινε τώρα.
