Με σενάρια, που για κάποιους φαίνονται ευφάνταστα ή και διασκεδαστικά, για άλλους όχι και απίθανα, προτείνει το Politico να δούμε με άλλο μάτι το 2025.
Το Politico μας συμβουλεύει με μια δόση ειρωνείας να «βλέπουμε πάντα τη φωτεινή πλευρά της ζωής» – όπως λέει το σατιρικό τραγούδι στη θρυλική τελευταία σκηνή της σταύρωσης, από την «Ζωή του Μπράιαν» των Monty Python.
Μπορεί ο κόσμος να είναι «κουμπωμένος» απέναντι στη νέα χρονιά και όχι άδικα με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, ωστόσο μπορεί κανείς, κόντρα στη γενικευμένη «καχυποψία» και απαισιοδοξία να βρει στο 2025 αρκετά καλούς λόγους για να το δει… με άλλο μάτι.
Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει το Politico, που σε άρθρο του την πρώτη μέρα του νέου χρόνου προτρέπει να κοιτάμε τη φωτεινή πλευρά της ζωής δίνοντας πέντε σενάρια που θα μπορούσαν να μας φτιάξουν τη διάθεση σε σχέση με τον καινούργιο χρόνο. Ιδού:
Τερματισμός των πολέμων
Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να αναδεικνύεται σε αυτόκλητο σερίφη του πλανήτη, δεσμεύτηκε, πάντως, στην προεκλογική εκστρατεία ότι θα «σταματήσει τους πολέμους» που μαίνονται σε όλο τον κόσμο.
Και μπορεί απλώς να το κάνει, υποστηρίζει ο συντάκτης.
Σε ορισμένες ευρωπαϊκές περιοχές, υπάρχει μυστική ανακούφιση ότι ο Τραμπ μπορεί να φέρει τον πόλεμο στο τέλος. Και κάποιοι πιστεύουν ότι είναι πιο πιθανό να αποσπάσει μια καλύτερη συμφωνία από τη Μόσχα από ό, τι εάν στην προεδρία των ΗΠΑ βρισκόταν η Κάμαλα Χάρις. Παρά τις υποσχέσεις της Δύσης να παραμείνουν δίπλα στην Ουκρανία για όσο χρόνο χρειαστεί, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο πόλεμος δεν θα κερδηθεί εάν στόχος του Κιέβου είναι να ανακτήσει όλα τα εδάφη που έχει καταλάβει η Ρωσία.
Εάν ο Τραμπ μεσολαβήσει σε μια συμφωνία που περιλαμβάνει εδαφικές απώλειες για την Ουκρανία, τότε υπάρχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι μπορεί να κατηγορηθεί για τυχόν παραχωρήσεις, αναγκάζοντας τα γεράκια Ευρώπης και Αμερικής να αναδιπλωθούν σε σχέση με τις κενές βαρύγδουπες υποσχέσεις που έδιναν ελαφρά τη καρδία.
Mέση Ανατολή
Στη Μέση Ανατολή, οι υπερεθνικιστές του Ισραήλ και οι Εβραίοι πανηγυρίζουν την επανεκλογή του Τραμπ και οι επιλογές του για την εξωτερική του πολιτική και τους αξιωματούχους εθνικής ασφάλειας τους δίνουν μεγαλύτερη φόρα. Ολα τους δείχνουν ότι ο Τραμπ θα τους δώσει ό,τι θέλουν. Σε τελική ανάλυση, ο υποψήφιός του για τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ισραήλ, Μάικ Χάκαμπι, έχει απορρίψει την ίδια ότι υπάρχει ένας λαός που ονομάζεται Παλαιστίνιοι διακηρύσσοντας ότι πρέπει να εκτοπιστούν.
Παρόλα αυτά, ο Τραμπ δεν έδωσε στον Νετανιάχου αυτό που ήθελε την τελευταία φορά που ήταν στο Οβάλ Γραφείο, δηλαδή μια επικύρωση της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης ή τουλάχιστον των ισραηλινών οικισμών. Και κάποιοι κοντά στον στενό κύκλο του Τραμπ αμφιβάλλουν ότι θα το πάρει αυτήν τη φορά. Αλλωστε, ο Τραμπ δεν ξεχνάει ότι το ολίσθημα του ισραηλινού πρωθυπουργού όταν είχε σπεύσει να συγχαρεί τον Τζο Μπάιντεν το 2020, την ώρα που ο ίδιος αμφισβητούσε το αποτέλεσμα των εκλογών.
Εάν ο ισραηλινός πρωθυπουργός περιμένει μια εύκολη νίκη, «νομίζω ότι θα απογοητευτεί και θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την προσέγγισή του, γιατί ο Τραμπ θέλει να τερματίσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή σχεδόν όσο και στην Ουκρανία», είπε ένας ρεπουμπλικανός διαμεσολαβητής, επισημαίνει το Politico που προχωράει και στην πρόβλεψη ότι οι Παλαιστίνιοι παίρνουν ένα κομμάτι από τη Δυτική Όχθη και μια κατεστραμμένη Γάζα για το κράτος τους και η Ουκρανία χάνει το 20% του εδάφους της.
Αντίο Pax Americana
«Η Αμερική επέστρεψε, η διατλαντική συμμαχία επέστρεψε», είπε ο Τζο Μπάιντεν στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου λίγες εβδομάδες μετά την εκλογή του – προς τεράστια ανακούφιση των συμμάχων της Ουάσιγκτον, που εξακολουθούν να υποφέρουν από τις παρατεταμένες επιπτώσεις του μετατραυματικού στρες μετά τον Τραμπ.
Και πράγματι, οι διατλαντικές σχέσεις ήταν πιο ομαλές και πιο ευγενικές. Ήταν όμως τόσο καλή η επιστροφή στην κανονικότητα; ‘Η μήπως στηριζόταν σε ξένες πλάτες και είναι πλέον καιρός η Ευρώπη να σταθεί στα πόδια της, αναρωτιέται ο συντάκτης. Υποστηρίζει ότι οι προεδρικοί θεατρινισμοί του Τραμπ και οι απειλές για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και επιβολή δασμών αποτελούν ευκαιρία να σταματήσουν οι Ευρωπαίοι να επιμερίζουν το βάρος της άμυνάς τους και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.
Η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο μπορεί να είναι αυτό που θα ταρακουνήσει την Ευρώπη, ακόμη και αν τα ζητήματα στα οποία καλείται να βρει κοινή γλώσσα είνα αυτά που τους «χωρίζουν»: ασφάλεια, άμυνα, μετανάστευση και δημοσιονομική πολιτική.
Και μπορεί στο πλαίσιο μιας τέτοιας διαδικασίας να τροφοδοτούνται πράγματι ο λαϊκισμός και ο πολιτικός κατακερματισμός, αλλά θα πρέπει να παραμείνουμε σίγουροι ότι θα υπάρξει πλήρης συνεννόηση μεταξύ της φον ντερ Λάιεν και των ηγετών των χωρών μελών της ΕΕ.
Προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή
Το σενάριο ότι το 2025 ο κόσμος θα το πάρει απόφαση ότι ο στόχος του net zero για το κλίμα είναι ουτοπικός. Με άλλα λόγια, χτίστε περισσότερο, φάτε κρέας, και κάντε περισσότερο shopping therapy με fast fashion, προτείνει ως τρίτο ευφάνταστο σενάριο… για ένα αισιόδοξο νέο έτος το Politico.
Η COP 29, αν μη τι άλλο, ήταν μια τεράστια επιτυχία όσον αφορά την εισαγωγή μιας απαραίτητης υγιούς δόσης ρεαλισμού. Οι στόχοι για τον μετριασμό του κλίματος δεν επιτυγχάνονται ποτέ και γιατί στο καλό θα πρέπει κάποιος να αγοράσει ένα EV και να διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί μερικές εκατοντάδες μίλια μακριά από έναν σταθμό φόρτισης! Ο ηγέτης του Αζερμπαϊτζάν που fιλοξένησε τη διοργάνωση έχει δίκιο — τα ορυκτά καύσιμα είναι δώρο από τον Θεό. Εντάξει, μερικά νησιά με χαμηλό υψόμετρο θα βουλιάξουν — αλλά κανείς δεν μπορεί να τα βρει στον χάρτη ακόμη και τώρα, γράφει ο συντάκτης του Politico με μια δόση βιτριολικού χιούμορ.
Τραμπ, Μασκ και Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή (MAD)
Δεν είστε ακόμα πεπεισμένοι ότι η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη από το 2024; Η Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή που είναι αναπόφευκτη μεταξύ του Τραμπ και του Έλον Μασκ θα πρέπει να είναι ένα μεγαλειώδες θέαμα. Δύο σεφ σε μια κουζίνα δεν λειτουργούν ποτέ καλά, όπως ούτε δύο πρόεδροι στο Οβάλ Γραφείο…
Ο Μασκ θα υποστηρίξει ότι η προεκλογική συνεισφορά του ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων του εξασφαλίζει κάτι περισσότερο από απλώς το νεοσύστατο Department of Government Efficiency.
Υπάρχει ήδη τριβή μεταξύ του Μασκ και των συμβούλων του Τραμπ με αναφορές για μια διαμάχη μεταξύ του δισεκατομμυριούχου της Tesla και του Μπόρις Επστάιν – του δικηγόρου που συντόνιζε τη νομική υπεράσπιση του Τραμπ στις ποινικές υποθέσεις του. Ο Επστάιν επιβλέπει τις επιλογές του υπουργικού συμβουλίου και κατά τη διάρκεια ενός δείπνου στο κλαμπ Mar-a-Lago, οι δυο τους συγκρούστηκαν δυνατά, με τον Μασκ να αμφισβητεί ορισμένες από τις επιλογές και να κατηγορεί τον επί χρόνια σύμβουλο του Τραμπ για διαρροές στον Τύπο.
Στη συνέχεια, ο Μασκ επιχείρησε να πιέσει δημοσίως τον Τραμπ -με ανάρτησή του στο X- για την οικονομική πολιτική και τις επιλογές του υπουργικού συμβουλίου, επαινώντας έναν ξένο ηγέτη για τη μείωση των δασμών, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σχεδιάζει ο Τραμπ, και για να προωθήσει αυτό που νόμιζε ότι θα έπρεπε να είναι το υπουργείο Οικονομικών. Οι πιστοί του Τραμπ εκτιμούν ότι η σύγκρουση δεν μπορεί να διαρκέσει μεταξύ των ξεροκέφαλων ανδρών, υποστηρίζοντας ότι θα έρθει μια στιγμή που ο Μασκ θα ξεπεράσει τα όρια. Όταν τελικά συμβεί η έκρηξη, μέσω των αντίπαλων κοινωνικών δικτύων που ελέγχουν οι μεγάλοι άνδρες — τουλάχιστον θα είναι πιο εντυπωσιακό κι από μια φιέστα για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, είναι η αισιόδοξη… πινελιά του Politico.
Θαυμαστός καινούργιος κόσμος AI
Οι Κασσάνδρες ανησυχούν για το πώς η τεχνητή νοημοσύνη θα είναι ένα ακόμη όπλο στα χέρια εκείνων που μπορούν να χειραγωγούν και να παραπληροφορούν με deepfakes. Άλλοι ανησυχούν ότι οι δημοκρατίες θα χάσουν τη μάχη με την τεχνητή νοημοσύνη και άλλες αναδυόμενες τεχνολογίες, οι οποίες «έχουν γίνει κρίσιμες για τον παγκόσμιο ανταγωνισμό μεταξύ του ελεύθερου κόσμου και των κακόβουλων αυταρχικών αντιπάλων μας», σύμφωνα με τον στρατηγό Νικ Κάρτερ, πρώην αρχηγό εθνικής άμυνας της Βρετανίας και τη Robyn Scott, CEO του Αpolitical.
Ο Χένρι Κίσινγκερ και άλλοι φοβήθηκαν ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα ενισχύσει μη κρατικούς παράγοντες και εταιρείες, όπως αυτές που ελέγχονται από τον Μασκ και τον Μπέζος ή θα ανατρέψει «την παλαιά ισορροπία δυνάμεων για μια νέα, αχαρτογράφητη ανισορροπία».
Ζοφερή πρόβλεψη. Αλλά, το ευφάνταστο άρθρο του Politico προτρέπει να παραμείνουμε αισιόδοξοι για την τεχνητή νοημοσύνη και να αγκαλιάσουμε το σενάριο του Κίσινγκερ για εταιρείες που σχηματίζουν συμμαχίες για να εδραιώσουν την ήδη μεγάλη δύναμή τους. «Αυτές οι εταιρικές συμμαχίες ενδέχεται να αναλάβουν παραδοσιακές λειτουργίες έθνους-κράτους, αν και αντί να επιδιώκουν να ορίσουν και να επεκτείνουν περιορισμένες περιοχές, θα καλλιεργούσαν διάχυτα ψηφιακά δίκτυα ως τομείς τους».
Ο Μασκ, φυσικά, έχει ήδη εμφυτεύσει σε δύο ασθενείς μια διεπαφή εγκεφάλου-υπολογιστή Neuralink, η οποία έχει σχεδιαστεί για να τους επιτρέπει να ελέγχουν έναν υπολογιστή ή μια φορητή συσκευή όπου κι αν πάνε. Υπήρξαν προβλήματα οδοντοφυΐας και δυσλειτουργίες, προφανώς. Αλλά μπορούμε να ανυπομονούμε για την ημέρα που δεν χρειάζεται να φωνάξουμε στην Alexa του Μπέζος και αντ ‘αυτού απλώς να σκεφτούμε: Ήρθε η ώρα να σβήσουμε τα φώτα
