Το… μοτέρ της μεσαίας γραμμής της ΑΕΚ πήρε μπροστά και μαζί με αυτό τέθηκε σε λειτουργία όλη η «κιτρινόμαυρη» μηχανή, η οποία μάλιστα εναντίον του Λεβαδειακού δούλεψε στο φουλ επί 90 λεπτά. Ο κανονικός Αντρέ Σιμόες- περί ου ο λόγος- ήταν καθοριστικός παράγοντας για να δούμε μία κανονική ΑΕΚ. Ο συνδετικός κρίκος άμυνας και επίθεσης θύμισε τον περσινό καλό εαυτό του, που ήταν σημείο αναφοράς για την ομάδα του και είχε χαρακτηριστεί MVP της περασμένης αγωνιστικής σεζόν.
Πανταχού παρών, πάτησε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, ήταν άψογος στα ανασταλτικά του καθήκοντα, όποτε χρειάστηκε, και έκανε τον… πλέι μέικερ, οργανώνοντας από πίσω το παιχνίδι. Ως επιβράβευση της εξαιρετικής δουλειάς του στο γήπεδο ήρθε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της ΑΕΚ (και μάλιστα εντυπωσιακό με τακουνάκι, παρά το ότι δεν φημίζεται για την άρτια τεχνική του κατάρτιση), ενώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι είχε και αρκετές τελικές προσπάθειες στο ενεργητικό του.
Το πορτογαλικό… εργαλείο έπαιξε μόνος του ως κόφτης μπροστά από τα στόπερ και διέπρεψε. Χρειαζόταν και ο ίδιος ένα τέλειο παιχνίδι για να ανέβει ψυχολογικά, διότι ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τον τραυματισμό του, ο οποίος τον είχε υποχρεώσει σε χαμηλές πτήσεις. Ο φετινός Σιμόες δεν είχε καμία σχέση -ως και πριν από το ματς με τους Βοιωτούς- με τον άσο που έκοβε και έραβε στα χαφ και κατάπινε χιλιόμετρα. Ολα αυτά μέχρι το περασμένο Σάββατο που επέστρεψε δριμύτερος.
Πλέον ο Ζοσέ Μοράις μπορεί να στηριχθεί πάνω του, είτε σε σύστημα 4-1-4-1 είτε σε 4-3-3, ακόμα και στο 4-4-2 με ρόμβο, αναθέτοντάς του πάντοτε τον ρόλο του ανασταλτικού χαφ μπροστά από τα στόπερ. Ο γνωστός Σιμόες δεν χρειάζεται καν δίπλα του δεύτερο αμυντικό μέσο, ειδικά όταν η ΑΕΚ αντιμετωπίζει αντιπάλους που κλείνονται στην άμυνα. Η δική του παρουσία δίνει την ευκαιρία στον προπονητή του να χρησιμοποιεί περισσότερους επιθετικογενείς παίκτες. Αρκεί, όπως προαναφέραμε, να τον αφήσουν… ήσυχο οι ενοχλήσεις. Σε κάθε περίπτωση, είχε λείψει από την Ενωση ο πραγματικός Σιμόες, που απέδειξε πως αποτελεί το βαρόμετρο για αυτήν. Πέραν τούτου, έδειξε πως έχει καλή χημεία και με τη δυάδα των Γαλανόπουλου – Γιόχανσον, όπως είχε και με τους Γιόχανσον – Μάνταλο.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ & ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
