Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου “Το παιδί είναι ξεγραμμένο. Ελπίζουμε μόνο σε ένα θαύμα”!».
Σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή συνέντευξη που δίνει στο Down Town και τη Φανή Πλατσατούρα, ο Χρήστος Μάστορας μιλάει για όλα… την καταγωγή του και τη μάχη που έδωσε με τη λευχαιμία.
Ο Χρήστος Μάστορας σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Φανή Πλατσατούρα, για το τεύχος του Down Town που κυκλοφορεί αύριο Πέμπτη, εξομολογείται: «Είμαι περήφανος Έλληνας Βορειοηπειρώτης».
«Κατάγομαι από μία ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Η καταγωγή μου, συγκεκριμένα, είναι από το Βοδίνο Δρόπολης. Είναι ένα χωριό της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, ακριβώς πάνω στα σύνορα. Έζησα εκεί μέχρι τα 3,5 χρόνια μου, που πέρασα μάλιστα μια σοβαρή παιδική ασθένεια και μετά ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα.
Αντιμετώπιζα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα λευκά και τα ερυθρά μου αιμοσφαίρια. Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Βασικά, όταν ήμουν δύο ετών, ανακαλύψαμε ότι δεν είχα καθόλου ερυθρά αιμοσφαίρια. Άρχισαν να μου κάνουν μεταγγίσεις αίματος, είχα ένα είδος λευχαιμίας. Γύρισαν λοιπόν οι γιατροί και είπαν στους γονείς μου «Το παιδί είναι ξεγραμμένο. Ελπίζουμε μόνο σε ένα θαύμα».
Εκείνα τα χρόνια ζούσε σε ένα διπλανό χωριό από το δικό μας ένας genius και λίγο παλαβός γιατρός, ο Αχιλλέας. Ήταν πολύ γνωστός στους κατοίκους εκεί γιατί θεράπευε διάφορες ασθένειες. Ο πατέρας μου έψαξε να τον βρει και να ζητήσει τη βοήθειά του. Να φανταστείς, κοιμήθηκε δύο μέρες σε αχυρώνα μέχρι να καταφέρει να τον εντοπίσει. Ο Αχιλλέας, λοιπόν, είδε τις εξετάσεις μου, έδωσε στους γονείς μου να πίνω κρυφά μέσα στο νοσοκομείο ένα φαρμακευτικό σκεύασμα από βότανα που έφτιαξε ο ίδιος και κάπως έτσι έγινε το θαύμα. Σε λίγες μόλις εβδομάδες κοκκίνησε ξανά το πρόσωπό μου. Οι γιατροί στο νοσοκομείο έκαναν λόγο για θαύμα. Οι ίδιοι είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν τους είπαμε βέβαια ποτέ γι’ αυτά τα βότανα που έπαιρνα κρυφά. Όταν πια έγινα τελείως καλά, ήρθαμε στην Αθήνα. Ήταν τη δεκαετία του ’90».
