Το πρώτο άρθρο του έγραψε ο Μπόρις Τζόνσον στη Daily Mail και αφορά στο «θαυματουργό φάρμακο» απώλειας κιλών, το Ozempic, όπως κυκλοφορεί στην Ευρώπη.
«Το θαυματουργό φάρμακο που ήλπιζα ότι θα σταματούσε τις ”επιδρομές” μου στο ψυγείο στις 11.30 το βράδυ για τσένταρ και τσορίθο (ένας τύπος χοιρινού λουκάνικου) δεν λειτούργησε για μένα. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα μπορούσε να αλλάξει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων» είναι ο τίτλος στο πρώτο άρθρο του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας.
Όπως περιέγραψε, ο λόγος που το ξεκίνησε, είναι επειδή είδε συναδέλφους του να το παίρνουν και να έχουν θεαματικά αποτελέσματα. «Αρχικά σκέφτηκα ότι κάτι συμβαίνει όταν είδα ότι ένα συγκεκριμένο μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου είχε αλλάξει ως εκ θαύματος την εμφάνισή του. Είχε αποκτήσει νέο σαγόνι. Ο λαιμός του αναδύθηκε χωρίς προσπάθεια από το κολάρο του. Όταν σηκωνόταν από την καρέκλα του στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου, η καρέκλα αυτή δεν προσπαθούσε πλέον να προσκολληθεί με λαχτάρα στους γοφούς του. Το κατάλαβα! Είχε χάσει βάρος από την κοιλιά και τον λαιμό. Και αμέσως σκέφτηκα τον Ιούλιο Καίσαρα και την προτίμησή του στους καλοθρεμμένους συναδέλφους του. ”Ας έχω γύρω μου άντρες χοντρούς”, είχε πει ο Ρωμαίος λίγο πριν από τη δολοφονία του».
«Όπως αποδείχθηκε, ο Καίσαρας είχε δίκιο. Τότε παρατήρησα έναν άλλο συνάδελφο του οποίου η σιλουέτα συρρικνωνόταν ορατά- και άλλον έναν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι αισθήσεις μου- σαν μια αράχνη- είχαν αρχίσει να χτυπάνε. Αν ένας κατά τα άλλα υγιής μεσήλικας εμφανίζει ξαφνική απώλεια βάρους, σκέφτηκα, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές εξηγήσεις. Είτε έχει ερωτευτεί απελπιστικά, είτε πρόκειται να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία των Τόρις. Τότε ένας από αυτούς τους συναδέλφους ήρθε και μου ψιθύρισε την αλήθεια. Ότι υπήρχε μια εντελώς ξεχωριστή εξήγηση και ήταν το ”θαυματουργό φάρμακο”. “Σε σταματάει να θέλεις να φας”, μου είπε. Και έμεινα άναυδος. “Κοίταξέ με”, είπε. Είχε δίκιο: ήταν πολύ λιγότερος απ’ ό,τι θυμόμουν. Τόσο λιγότερος, μάλιστα, που έμοιαζε σχεδόν λιπόσαρκος σε σύγκριση. Ξαφνικά ενδιαφέρθηκα» πρόσθεσε.
Και συμπλήρωσε: «Θα έψαχνα να βρω τον ήρωα μέσα μου. Θα εντόπιζα αυτή τη λεπτή και δυναμική εκδοχή του Τζόνσον, που ήταν φυλακισμένος για δεκαετίες σε άσκοπο επιπλέον σωματικό βάρος, και θα τον απελευθέρωνε. ”Πες μου πώς”, είπα- και έτσι ο φίλος μου μοιράστηκε τον αριθμό ενός λαμπρού γιατρού που είχε συνταγογραφήσει αυτό το μαγικό φίλτρο. “Είσαι σίγουρος ότι δουλεύει;” είπα. Συμβουλεύτηκα τον γιατρό και μου είπε ότι ήμουν ιδανικός υποψήφιος για αυτά τα φάρμακα που καταστέλλουν την όρεξη. Λειτουργεί ως εξής, είπε: Όταν έχετε φάει ένα γεύμα, το σώμα σας παράγει μια ορμόνη που λέει στον υποθάλαμο (στη βάση του εγκεφάλου) ότι έχετε χορτάσει- έτσι σταματάτε να τρώτε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η φυσική ορμόνη κυκλοφορεί μόνο για μερικά λεπτά, και πριν το καταλάβετε, θα ξαναφάτε», εξηγώντας πως «η ορμόνη ονομάζεται σεμαγλουτίδη και η αποκλειστική ονομασία του φαρμάκου είναι Ozempic».
Σχετικά με το πώς ήταν η καθημερινότητά του όταν το άρχισε, περιέγραψε ότι «μετά από 40 χρόνια ηθικής αποτυχίας, 40 χρόνια αδυναμίας μπροστά στον πειρασμό επρόκειτο να αποκτήσω μια νέα και ανίκητη χημική δύναμη θέλησης. Θα γινόμουν ένας πρώην λαίμαργος, ένα άτομο με μέτρο, χάρη και αυτοσυγκράτηση, και όπως οι συνάδελφοί μου στο Υπουργικό Συμβούλιο θα άρχιζα να αλλάζω. Ο γιατρός έγραψε τη συνταγή και έτρεξα στο φαρμακείο και παρόλο που ειλικρινά έμεινα λίγο έκπληκτος από το κόστος, τι στο καλό, είπα στον εαυτό μου, σκέψου τα οφέλη για την υγεία.
Για εβδομάδες δούλευε. Αβίαστα, παραμέρισα τις πουτίγκες και τις δεύτερες μερίδες. Ήταν καταπληκτικό, είπα στον εαυτό μου, πόσο λίγο φαγητό χρειάζεσαι πραγματικά. Πρέπει να έχανα τέσσερα ή πέντε κιλά την εβδομάδα -ίσως και περισσότερα- όταν ξαφνικά όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Ίσως είχε να κάνει με τις συνεχείς πτήσεις ανά τον κόσμο και την αλλαγή ζώνης ώρας, αλλά άρχισα να φοβάμαι τις ενέσεις, γιατί με έκαναν να αισθάνομαι άρρωστο. Το ένα λεπτό ήμουν καλά και το επόμενο λεπτό μιλούσα με τον γιατρό για το ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω. Προς το παρόν λοιπόν, επιστρέφω στην άσκηση και τη δύναμη της θέλησης, αλλά κοιτάζω τους συναδέλφους μου – πιο αδύνατους – και ελπίζω ότι αν η επιστήμη μπορεί να το κάνει γι’ αυτούς, ίσως μια μέρα μπορεί να βοηθήσει εμένα και όλους τους άλλους».
protothema.gr
