Λατινική Αμερική, γνωστή για το πάθος τον ανθρώπων της σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Από τις μαζικές κοινωνικές εκδηλώσεις, τις πορείες την περίοδο του καρναβαλιού, τα κατάμεστα γήπεδα με τα υψηλά decibel ιαχών μέχρι τις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις που έγιναν ιστορικά το «κακό σπυρί» σε δικτάτορες και απολυταρχικά καθεστώτα.
Το ποδόσφαιρό ήταν και είναι προνομιακό πεδίο άσκησης πολιτικής αλλά και πραγμάτωσης μαζικών αντιδράσεων -ακόμα και βίαιων- με πρωτεργάτες τους οργανωμένους οπαδούς των ομάδων. Η οργάνωση σε ομάδες και μετέπειτα σε κλαμπ οπαδών ήταν η βενζίνη που μπήκε στη μηχανή για να κινηθεί ένα τεράστιο όχημα που μετεξελίχθηκε σε κίνημα στην Αργεντινή αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τις χρονικές αποστάσεις φυσικά που απαιτούσαν οι εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.
Η φτώχεια και η εξαθλίωση έκανε την οργάνωση σε κλαμπ οπαδών στην Αργεντινή ένα μεγάλο «πρέπει» μέσα σε δύσκολα χρόνια. Οι διαβόητοι πλέον «Barras Bravas» ήταν η πραγμάτωση μιας έμπνευσης που είχαν κάποιοι οπαδοί-αγωνιστές στην Αργεντινή πριν από περίπου πέντε δεκαετίες. Και ήταν αυτή η έμπνευση της κοινωνικοπολιτικής έκφρασης και προσφοράς στα κοινά. Πλέον, οι Barras έχουν εξελιχθεί από Bravas σε πραγματικούς μπράβους του ποδοσφαίρου της Αργεντινής που κάνουν «κουμάντο» ακόμα και στις ομάδες τους και είναι υπαίτιοι για τις περισσότερες από τις θανατηφόρες συγκρούσεις στα γήπεδα της χώρας.
Η παρουσία των Bravas στις κερκίδες πριν τις δολοφονίες και τα «νυχτοκάματα»
Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής την ηγεσία είχαν στρατιωτικά καθεστώτα, η δράση των οργανωμένων «Barras Bravas», ήταν αξιοσημείωτη και σε πολλές περιπτώσεις ιδιαίτερα ενοχλητική για την κάθε χούντα.
Τα τραγούδια τους «έβγαζαν στη σέντρα» τα φασιστικά καθεστώτα, τα οποία έβριζαν τους στρατιωτικούς και τις πολιτικές ελέγχου και καταστολής που ακολουθούσαν δείχνοντας το δρόμο προς το λαό ώστε να αντισταθεί.
Αρκετές φορές μάλιστα έξω από τα γήπεδα περίμενε το ιππικό και η αστυνομία για να τιμωρήσει τους αντικαθεστωτικούς οπαδούς λόγω των όσων είχαν φωνάξει κατά τη διάρκεια των αγώνων. Ένα από τα πιο «θερμά» και πολιτικοποιημένα Σαββατοκύριακα της Αργεντινής σε δρόμους και γήπεδα, ήταν αυτό στις 14 και 15 Οκτωβρίου του 1967. Στις 9 του ίδιου μήνα είχε ανακοινωθεί επίσημα η δολοφονία του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα.
Η περσόνα του «Τσε» ήταν πρωτοπόρα για τους περισσότερους Barras Bravas της εποχής, κυρίως εκείνων που είχαν αριστερές καταβολές. Οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς, της Ιντεπεντιέντε, της Ράσιγκ Κλουμπ, της Φεροκαρίλ και της Τσακαρίτα φώναζαν ρυθμικά το όνομά του στις κερκίδες και οι συγκρούσεις δεν άργησαν να έρθουν, με αποτέλεσμα να υπάρξει διακοπή πέντε αγώνων. Οι ταραχές στα γήπεδα εκείνες τις ημέρες έδωσε ένα πολύ ηχηρό μήνυμα στη χούντα του στρατηγού Ονγκανία.
Οι «ματωμένες Κυριακές» των σκληροπυρηνικών και η μάχη για τον έλεγχο των δρόμων
Πλέον τα οργανωμένα κλαμπ οπαδών δεν περιορίζονται στο να δίνουν το δυναμικό παρών σε κάθε αγώνα της ομάδας αλλά αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με τον κόσμο της νύχτας και κάποιες από τις πιο διαβόητες συμμορίες του πλανήτη. Τα ονόματα των αρχηγών τους ή ηγετικών τους στελεχών, έχουν συνδεθεί με υποθέσεις διακίνησης ναρκωτικών και ξεκαθαρίσματος φονικών λογαριασμών εκ μέρους των καρτέλ που υπηρετούν. Επίσης εκμεταλλευόμενοι την υψηλή επιρροή που έχουν σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού, βρίσκονται στο payroll και πολιτικών προσώπων κάνοντάς τους διάφορα «θελήματα». Σαν ανταπόδοση για αυτά τα θελήματα όχι μόνο δεν διώκονται, αλλά προβαίνουν ανοιχτά σε απειλές και εκφοβισμούς αντιπάλων και στόχων που τους έχουν υποδείξει οι εργοδότες τους.
Υπολογίζεται πως από τη στιγμή που πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες συγκρούσεις μέσα και έξω από γήπεδα στην Αργεντινή και κυρίως από τα χρόνια που οι πρώτοι Barras ξεκίνησαν να υπάρχουν, 300 άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους σε υποθέσεις ανθρωποκτονιών έμμεσα ή άμεσα εμπλεκόμενες με την αργεντίνικη οπαδική σκηνή. Χωρίς να υπολογίζονται οι δολοφονίες που έχουν πραγματοποιηθεί σε ξεκαθαρίσματα εντός των συνδέσμων για την κυριαρχία και τα κέρδη από τις παράνομες δραστηριότητες.
Σε πολλές ομάδες, οι οπαδοί κάνουν στην ουσία κουμάντο. Μπαίνουν στο γήπεδο όποτε θέλουν, στα αποδυτήρια για να απειλήσουν παίκτες, στις εγκαταστάσεις, πετούν με εισιτήρια πρώτης θέσης για να δουν την ομάδα, πουλάνε «προστασία» από τις εξέδρες μέχρι και σε πολιτικούς, έχουν «μπουτίκ», πουλάνε εισιτήρια, νοικιάζουν χώρο στο γήπεδο για να ανέβουν πανό, διώχνουν ανθρώπους που προσπαθούν να τους πουν όχι, ασκώντας επί της ουσίας διοίκηση στο σωματείο που «ανιδιοτελώς» αγαπούν.
Οι περιπτώσεις του Ράφα Ντι Ζέο και του «φούρναρη» Ντιέγκο Οτσόα
Τα χρήματα που βγάζουν οι Barras από τις παρακείμενες των κερκίδων δραστηριότητες είναι τόσα που τους επιτρέπουν να πηγαίνουν μέχρι και κρουαζιέρες. Στην περιοχή του Σαν Μαρτίν ένας τοπικός πολιτικός παράγοντας κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποιούσε τους Barras για να εισπράττει ο δήμος χρήματα από τους οδηγούς στα δημόσια πάρκινγκ. Οι φήμες λένε ότι περίπου 200 τέτοια άτομα ήταν στο δημόσιο payroll του Σαν Μαρτίν, σε ένα παράλληλο σύστημα ελέγχου, κυρίως τις νυχτερινές ώρες, γύρω από τις περιοχές με κλαμπ.
H εξουσία και η δόξα που πήραν πολλά από τα «κεφάλια» των Barras Bravas ήταν αρκετά για να τους οδηγήσουν πολλές φορές στα χέρια της αστυνομίας ή πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Ο Ντιέγκο Οτσόα ή αλλιώς ο «Φούρναρης» ήταν κοντά στα 30 του όταν άρχισε να παίρνει το πάνω χέρι στα εσωτερικά της La Peste Blanca, του κύριου συνδέσμου της Νιούελς Ολντ Μπόιζ. Οδήγησε τον, μέχρι εκείνη την στιγμή αρχηγό του γκρουπ, «Καμίνο» στην έξοδο όταν ξεκίνησε να έχει μεγάλη επιρροή στους πιτσιρικάδες του συνδέσμου. Τους δελέαζε με χρήματα, ναρκωτικά και πάρτι όπου «όλα μπορούσαν να γίνουν και τα παιδιά να ξεσκάσουν».
Από τη στιγμή που ο Οτσόα πήρε τα ηνία στο οπαδικό γκρούπ της Νιούελς έφτιαξε την δομή στα πρότυπα της μαφίας. Υπήρχε η ομάδα κρούσης η οποία ήταν επιφορτισμένη με την «καταστολή» της οποιαδήποτε, αντίθετης με την ηγεσία φωνής, εντός του πετάλου της Νιούελς ενώ υπήρχαν και οι Sicarios ή οι εκτελεστές οι οποίοι έκαναν τη βρώμικη δουλειά τον πυροβολισμών και των δολοφονιών στους δρόμους. Επισήμως ο Οτσόα έχει κατηγορηθεί για 3 ανθρωποκτονίες.
Η περίπτωση του Ράφα Ντι Ζέο είναι και αυτή «εξέχουσα» στην αργεντίνικη οπαδική ιστορία. Ηγετικό στέλεχος της «La 12», των Barras της Μπόκα Τζούνιορς. Ο Ντι Ζέο είναι ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών για επεισόδια σε ένα φιλικό με την Τσακαρίτα και εξέτισε την ποινή του.
Για το διάστημα που έλειπε, ο ντι Ζέο άφησε την «12» στα χέρια του Μάουρο Μαρτίν. Όταν βγήκε από τη φυλακή όμως, ο Μαρτίν δεν ήθελε να αφήσει την αρχηγία. Ένας εσωτερικός εμφύλιος ξέσπασε με νεκρούς και τραυματίες ανάμεσα στους φανατικούς της Μπόκα, ο Ντι Ζέο κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην απόπειρα δολοφονίας ενός από τα «πρωτοπαλίκαρα» του Μαρτίν αλλά τελικά απαλλάχθηκε.
Από το 2015 η Μπόκα αποφάσισε να κάνει δεκτούς πίσω στο γήπεδο τους Ντι Ζέο και Μαρτίν.
