Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Και στη γειτονιά μας αλλά και παγκόσμια. Αρχίζει και μοιάζει με τον Μεσοπόλεμο. Πόλωση, ένταση, ακρότητες. Τα Εθνικά Κράτη κερδίζουν έδαφος έναντι της προβληματικής διαχείρισης του Διεθνισμού από την ηγεσία της Ευρώπης.
Ο καθένας μόνος του, με δημοψηφίσματα σε Σκωτία και Καταλονία.
Ο καθένας μόνος του με την Ουγγαρία, την Πολωνία, την Ιταλία και άλλες χώρες, να απομακρύνονται από την Ενωμένη Ευρώπη.
Ο καθένας μόνος του, στην προσωπική του «αλήθεια», με την διυποκειμενικότητα της Επιστήμης να περνά σοβαρή κρίση εμπιστοσύνης, ενίοτε δικαιολογημένα αλλά και λόγω της επίθεσης των fake news.
Τα ίδια και στην Ελλάδα μας. Οι μισοί «φασίστες» και οι άλλοι μισοί «προδότες» χωρίς ενδιάμεσες καταστάσεις. Μαύρο – Άσπρο. Όλοι μας έτοιμοι για καβγά. Όλοι μας να κατέχουμε το «αλάθητο», χωρίς ανοχή στο επιχείρημα του άλλου και χωρίς ανοχή στον συνάνθρωπο.
Υπάρχουν πιο ειδικοί από εμένα να εξηγήσουν την «όλον ή ουδέν» κατάστασή μας. Τον περιορισμό των γκρίζων ζωνών ανοχής και ανεκτικότητας ανάμεσα στα άκρα. Αλλά φαίνεται ότι μια τέτοια κατάσταση μυρίζει πόλεμο. Όχι απαραίτητα με τη συμβατική του μορφή. Όχι όπως τον ξέρουμε από τις μαυρόασπρες ταινίες αλλά με εξίσου οδυνηρά αποτελέσματα, όπως άλλωστε τον βιώνουμε και στην Πατρίδα μας τόσα χρόνια τώρα.
Οι ακραίες απόψεις θα υπάρχουν πάντα μέσα στις κοινωνίες. Και συνήθως είναι μειοψηφικές, με την πλειοψηφία των Πολιτών να έχουν μετριοπαθείς και ανεκτικές στάσεις ζωής. Νομίζω ότι οι διλημματικές και πολωτικές τάσεις, δεν είναι προς το συμφέρον των Πολιτών. Όταν μας πιέζουν να διαλέξουμε ή το ένα άκρο, ή το άλλο άκρο, θα ήταν χρήσιμο να διαλέγουμε τις άπειρες ενδιάμεσες αποχρώσεις του κέντρου. Να διαλέγουμε τη συνεργασία, την υποχωρητικότητα, την ανοχή, τη συμβίωση.
Η λογική πλάνη της διχοτομίας, χωρίς περιθώρια ελιγμών, είναι εκβιαστική και τροφοδοτεί τον διχασμό και το μίσος ανάμεσα στους Πολίτες.
Συνεπώς, αν επιθυμούμε η Πατρίδα μας να παραμείνει στον χώρο του Ευρωπαϊκού και Ελληνικού Δυτικού Πολιτισμού, θα είναι χρήσιμη η ανεκτικότητα, η μετριοπάθεια, ο ευγενής διάλογος με επιχειρήματα και η κριτική στάση έναντι των διχοτομικών διλημμάτων που συνήθως έχουν ως σκοπό τους την βεβιασμένη υφαρπαγή μιας νόθας συναίνεσής μας.
Η ποικιλία, οι πολλές απόψεις, ο διάλογος, η διαφορετικότητα, η ανοχή, είναι ο πλούτος μιας κοινωνίας. Η ομοιόμορφη επιβολή των ακραίων με συντεταγμένες στρατιές, που συγκρούονται με άλλους ακραίους, θα ήταν καλό να μας προβληματίσει. Ας ομονοήσουμε στον σεβασμό της άποψης του διπλανού μας.
