Στις 10 Νοεμβρίου 2009, ο Ρόμπερτ Ένκε αποχαιρέτησε τη σύζυγό του και την δέκα μηνών υιοθετημένη κόρη τους.
Στις 10 Νοεμβρίου 2009, ο Ρόμπερτ Ένκε αποχαιρέτησε τη σύζυγό του και την δέκα μηνών υιοθετημένη κόρη τους. Ένα φιλί στο στόμα στην Τερέζα, ένα στο μέτωπο της Λέιλα. Τους είπε ότι πηγαίνει στην προπόνηση. Είπε ψέματα. Και έφυγε…
Δεν είχε προπόνηση το Ανόβερο εκείνη την ημέρα. Ο Ένκε μπήκε στο αυτοκίνητό του και επί οκτώ ώρες γυρνούσε στους δρόμους. Πήρε τηλέφωνο στο τοπικό νοσοκομείο για να ακυρώσει το ραντεβού με τον ψυχολόγο που τον παρακολουθούσε. Είπε πως ήταν καλύτερα. Δεν ήταν. Χαμένος ήταν.
Οι ώρες περνούσαν, έφτασε απόγευμα, είχε ήδη πέσει το σκοτάδι. Σταμάτησε τη μαύρη Μερσέντες όταν βρέθηκε σε μια σιδηροδρομική διάβαση. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο, άφησε στο κάθισμα του συνοδηγού το πορτοφόλι του και το κινητό τηλέφωνό του, το οποίο είχε απενεργοποιήσει ώρες πριν. Πέρασε τις κατεβασμένες μπάρες και στάθηκε στις ράγες. Στο βάθος ακουγόταν η μηχανή του τρένου. Πλησίαζε… Αυτά ήταν τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής του…
Ο Ρόμπερτ Ένκε αυτοκτόνησε. Ήταν 32 χρόνων, ήταν βυθισμένος στην κατάθλιψη, δεν έβρισκε διέξοδο, δεν έβρισκε λόγο για να ζει.
Ο Ρόμπερτ Ένκε είχε πεθάνει, στην ψυχή, τρία χρόνια νωρίτερα, όταν έχασε το 2006 την δίχρονη κόρη του, η οποία γεννήθηκε με δυσπλασία στην καρδιά. Το κορμάκι της Λάρα δεν άντεξε τις συνεχείς επεμβάσεις και τα βαριά φάρμακα, ο πατέρας της δεν άντεξε τον χαμό της.
Δεν είχε σημασία αν κέρδιζε τίτλους, πρωταθλήματα και κύπελλα, αν θα ήταν ο βασικός τερματοφύλακας της Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, αν θα είχε λεφτά και δόξα.
Δίπλα στο πορτοφόλι του βρέθηκε και ένα ιδιόχειρο σημείωμα. Μεταξύ άλλων, ζητούσε συγγνώμη από την οικογένεια του και το ιατρικό προσωπικό που τον φρόντιζε, για την εσκεμμένη παραπλάνηση τους, επειδή τους κορόιδευε ότι ήταν καλύτερα. «Ήταν απαραίτητο να συνεχίσω τον σχεδιασμό της αυτοχειρίας μου» έγραψε
Ήδη από το 2002 ο Ένκε είχε αρχίσει να αντιμετωπίζει την κατάθλιψη. Ήταν στη Μπαρτσελόνα, αλλά ένιωθε άχρηστος, πίστευε ότι δεν τον καταλάβαιναν και δεν του έδιναν ευκαιρίες. Toν Σεπτέμβριο του 2002 κλήθηκε να υπεραπσιτεί την εστία των Καταλανών σε ένα παιχνίδι Κυπέλλου κόντρα στην Νοβέλδα, ομάδα τρίτης κατηγορίας. Η Μπαρτσελόνα θα ηττηθεί με 3-2, ο Φρανκ Ντε Μπουρ θα γίνει τόσο έξαλλος μαζί του που θα αρχίσει να του ουρλιάζει από το κέντρο του γηπέδου.
Ο Ένκε τον κοίταξε, χαμήλωσε το βλέμμα και δεν είπε τίποτα. Ο Ολλανδός του απέδωσε δημόσια, μιλώντας στους δημοσιογράφους, την ευθύνη για την ήττα. «Τον έριξαν στον λάκκο με τα λιοντάρια» θα πει μετά το θάνατό του Ένκε ο Βίκτορ Βαλδές.
Με μια σύζυγο που τον λάτρευε στο πλευρό του, ακολουθώντας τις συμβουλές ενός ειδικού ψυχίατρου, με τη μεταγραφή στο Ανόβερο και κυρίως με τη γέννηση της Λάρα το 2004, ο Ένκε έκανε προσπάθεια να βγάλει από μέσα του το φάντασμα που τον στοίχειωνε. Οι ψυχολόγοι του Ανόβερου τον ρωτούσαν συχνά πως ένιωθε. Απαντούσε πως είναι καλά. Ήταν καλά, ήταν η κόρη του το κίνητρο για να ζει.
Ο θάνατός της ήταν η αρχή του δικού του τέλους. Βυθίστηκε και πάλι στην κατάθλιψη, ήρθε αντιμέτωπος με το κενό.
Γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1977 και άρχισε την καριέρα του στην Ιένα. Αγωνίστηκε σε Γκλάντμπαχ, Μπενφίκα, Μπαρτσελόνα, Φενέρμπαχτσε και Τενερίφη, προτού ενταχθεί στο δυναμικό του Ανόβερου το 2004. Το 2007 κλήθηκε στην εθνική ομάδας της Γερμανίας.
«Προσπάθησα να είμαι εκεί για εκείνον και του εξήγησα ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τα πάντα. Υπάρχουν πολλά όμορφα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι μάταιη. Είχαμε τη Λάρα, και μετά την Λέιλα. Πάντα ήθελα να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει. Δεν ήθελε να πει τίποτα επειδή φοβόταν. Τρόμαζε στην ιδέα ότι θα έχανε και την Λέιλα» είπε μετά τον θάνατό του η Τερέζα.
«Ήμουν κεντρικός αμυντικός, ήταν τερματοφύλακας, κυριολεκτικά στεκόταν πίσω μου. Με ενθάρρυνε, αναδείκνυε τις ικανότητές μου, τις οποίες ορισμένες φορές ένας ανασφαλής 19χρονος δεν μπορεί να καταλάβει μόνος του. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να το τονίσουμε, όχι για να αποθεώσουμε με κάποιον τρόπο τον Ρόμπερτ, αλλά για να κάνουμε σαφές ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη δεν είναι σε καμία περίπτωση αδύναμοι.
Η κατάθλιψη μπορεί να χτυπήσει ακόμη και τους πιο δυνατούς ανθρώπους, όπως τον Ρόμπερτ, επειδή, όπως ο καρκίνος, είναι καθαρά μια αρρώστια. Γιατί δεν μου είπε ποτέ για την κατάθλιψή του; Ήμασταν φίλοι, οι οποίοι θα έπρεπε να λένε τα πάντα ο ένας στον άλλον. Έμαθα όμως ότι αυτή η συμπεριφορά συγκαταλέγεται στην κλινική φύση της κατάθλιψης. Όταν οι άνθρωποι πραγματικά υποφέρουν από αυτή, συνήθως προσπαθούν να το κρύψουν.
Η μνήμη του Ρόμπερτ με βοηθάει ακόμα και σήμερα. Από στιγμή σε στιγμή, οι αναμνήσεις μου μαζί του έρχονται ξανά στο μυαλό μου. Τότε νιώθω ξανά, πέρα από τον πόνο, την ευτυχία εκείνων των στιγμών» θα γράψει το 2017 ο καλός φίλος του, Περ Μερτεσάκερ.
Ο Ένκε πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 2009. Άφησε πίσω την Τερέζα και την Λέιλα. Πήγε να αναζητήσει τη Λάρα, τάφηκε δίπλα της. Πήγε να αναζητήσει τη λύτρωσή του… Δεν επέλεξε την αυτοκτονία. Απλά ένιωθε ότι ο πόνος που είχε μέσα του ήταν πιο βαρύς από τον τρόπο που είχε για να τον αντιμετωπίσει.
πηγή: SDNA
