”Άν το κυπαρίσσι αυτό ξεραθή απο την κορυφή του, η Πατρίδα θα ελευθερωθή, άν ξεραθή απο κάτω, δέν θα ελευθερωθή”.
Το κυπαρίσσι, ένα από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια, ανακηρύχτηκε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς απο το Υπουργείο Πολιτισμού.
Της Ζελενίτσας (Πρασιά) το κυπαρίσσι, είναι , και στις μέρες μας, στη ζωή!
Οι διαστάσεις του, χωρίς υπερβολή, είναι τεράστιες. Η διάμετρός του αγγίζει τα δύο μέτρα (1,94 μέτρα), δεν το αγκαλιάζουν τρεις ψηλοί άνδρες, αφού η περίμετρός του ξεπερνάει τα έξι μέτρα (6,08 μέτρα), το ύψος του είναι πολλές δεκάδες μέτρα και η φήμη του ξεπέρασε της Ζελενίτσας και της Ευρυτανίας μας τα όρια τα στενά!
Για το κυπαρίσσι της Ζελενίτσας λέγονται πολλά.
Απάνω του, πλάστηκαν ιστορίες τέτοιες που άντεξαν στο χρόνο. Η μια γενιά τις φέρνει και η άλλη τις πηγαίνει. Μέσα στα δασιά κλαριά του κρύφτηκαν, ζητώντας προστασία, καλοί και κακοί, νοικοκυραίοι και φτωχοί, σκλάβοι και κατακτητές, κλέφτες και αρματολοί (κάποια φορά σαράντα όλοι μαζί)…!
Κι αυτό –αγέρωχο, είναι στην άκρη του χωριού και χαίρεται τη ζωή. Τη χαίρεται και την απολαμβάνει περισσότερο από 1.500 χρόνια! Υπολογίζεται, ότι κουβαλάει στην «πλάτη» του τόσα χρόνια, γιατί το φύτεμά του χάνεται στο διάβα των καιρών, οι ρίζες του στα βάθη της γης, ενώ οι κορφές του αγγίζουν τα σύννεφα».
Πάνω απο 25 χρόνια πέρασαν που ο αείμνηστος ιερέας Σπυρίδων Γεωργαλής απ’τα Λεπιανά είχε γράψει ένα εξαιρετικό ποίημα για το ιστορικό “Κυπαρίσσι της Πρασιάς” ,στα ορεινά Άγραφα, όπου και άνηκε στην ποιητική του συλλογή «Πνευματικός Θησαυρός».
Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για τέτοιους σπουδαίους ανθρώπους που προσπαθούσαν με ιδία μέσα την ανάδειξη των ιστορικών μνημείων και της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας,είναι να προβάλλουμε τα συγγράμματά τους.
Διαβάστε παρακάτω το ποίημα που είχε γράψει ο αείμνηστος ιερέας Σπυρίδων Γεωργαλής που παρόλο που δεν είναι πια στη ζωή, τα συγγράμματά του όμως θα μας συντροφεύουν αιωνίως
— Έχω δυο λόγια να σας πω, δύο να σας
μιλήσω
γιατί πολύ σας αγαπώ, διαθήκη θα τ’
αφήσω .
— Σ’ ένα χωριό που φαίνεται το Μαύρο
κυπαρίσσι
σε πράσινη πλαγιά, δίπλα σε μία βρύση.
— Καμάρι είναι της Πρασιάς, τη λεν και
Ζελενίτσα
όπου φυλάγουν πρόβατα, οι βλάχοι με την
γκλίτσα
— Ξένοι διαβάτες που περνούν, τους
πιάνει η τρομάρα
τα αγριοβούνια τα ψηλά τα βλέπουν σαν
κατάρα .
— Ο Πάτερ Κοσμάς τα ευλόγησε μ’ αυτό το
κυπαρίσσι,
ορόσημο το έβαλε τους Τούρκους να
ξορκίσει.
— Τα λόγια που του χάρισε, στα φύλλα
είναι πλεγμένα
σωστή η προφητεία του και είναι
δοξασμένα.
— Αν ξεραθεί απ’ την κορφή αυτό το
κυπαρίσσι
τότε ο Τούρκος θα χαθεί και γρήγορα θα
σβήσει.
— Αν ξεραθεί απ’ τηρίζα του, εμένα να
θυμάστε
οι Τούρκοι δε θα φύγουνε και
σκλαβωμένοι θα’ στε.
— Ευθύς τα λόγια πιάστηκαν, ψηλά στο
κυπαρίσσι
η λυγερή του η κορφή δε θέλει για να
ανθήσει.
— Ξεράθηκαν οι κλώνοι του, από την
κορφή στη μέση
τα λόγια του Πάτερ Κοσμά, τα έβαλε σε
θέση.
— Τη λευτεριά στους Έλληνες την έκαμε
χαΐρι
τα καρυοφύλλια ανάψανε, ωσάν σε
πανηγύρι.
— Το κυπαρίσσι στέκεται, ολόρθο
ευλογημένο
στέκεται ολομόναχο και είναι
ξεχασμένο.
— Σήμερα όποιος περνά δεν δίνει
σημασία
ούτε Σταυρό στη ρίζα του, ούτε και
εκκλησία
— Για να θυμίζει του Κοσμά, αυτή την
προφητεία
σ’ όλη την Ελλάδα μας και στην
Απεραντία.
Κίνηση Πολιτών Πρασιάς Ευρυτανίας
