Η Τζοάννα γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση σε ποσοστό 85%. Πάσχει από γενική δυστονία, μια νευρολογική κινητική διαταραχή, η οποία χαρακτηρίζεται από συνεχείς μυϊκές συσπάσεις, που προκαλούν συνήθως συστροφή, επαναλαμβανόμενες κινήσεις ή ακόμα και ανώμαλη στάση σώματος. Της είπαν πως δεν θα μπορέσει να περπατήσει, να μιλήσει και πως θα είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Η Τζόι, όπως την φωνάζει ο φύλακάς άγγελός της, η μητέρα της, όχι μόνο διέψευσε όσους δεν πίστευαν σε εκείνη, αλλά κατάφερε να τελειώσει το Γενικό Λύκειο με 18.900 μόρια. Τώρα φοιτεί στο β’ έτος στο τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και δεν χρωστά ούτε ένα μάθημα. Χαμογελά, έχει φίλους και κάνει σχέδια για το μέλλον της!
Την συνάντησα σε μία αίθουσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μαζί με την μητέρα της και αμέσως με κέρδισε το τεράστιο χαμόγελό της και τα γεμάτα καλοσύνη μάτια της. Πήγαμε στο γραφείο μιας καθηγήτριάς της για να μιλήσουμε ήσυχα.
«Πάντα έτσι χαρούμενη είναι;», ρώτησα την μητέρα της.
«Η Τζόι μου από μικρή, παρ’ όλες τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήταν επικοινωνιακή, είχε φίλους, ήταν πεισματάρα και πάντα πετύχαινε και πετυχαίνει τους στόχους που βάζει. Είναι η ψυχή της παρέας της», μου απαντά η κυρία Κατερίνα Σολλάκου.
«Όλο αυτό ξεκίνησε από τη γέννα. Η Τζοάννα μου, βγήκε ανάποδα. Την ώρα που έβγαινε, το κεφάλι και τα πόδια έμειναν μέσα μου. Εκεί έχασε οξυγόνο και αντί να με βάλουν στο χειρουργείο, την τράβηξαν ενώ εγώ ήμουν λιπόθυμη. Το παιδί ήταν μελανιασμένο. Έπρεπε να την βάλουν σε θερμοκοιτίδα γιατί γεννήθηκε 1.800 και δεν το έκαναν. Είχε 15 μέρες ίκτερο και πολύ πυρετό.
Στο νοσοκομείο δεν μου είχαν πει πως το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα. Μόνο μετά όταν πήγαμε σπίτι, 18 στα 19 εγώ τότε, αναρωτήθηκα γιατί το κεφάλι της ακουμπούσε μονίμως στον ένα της ώμο. Δεν το σήκωνε ποτέ.
Τότε βρήκαμε έναν γιατρό από τα Γιάννενα που είχε έρθει να δουλέψει στην Αλβανία, και μας είπε τί έχει η Τζόι, που τότε ήταν 4 μηνών. Μας είπε πως αν μέναμε Αλβανία το παιδί θα έμενε καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι. Μας προέτρεψε να πάμε στην Ελλάδα ή στην Ιταλία», μου εξιστορεί η γλυκύτατη μητέρα της προσθέτοντας «Μου είχαν πει πως θα μπορούσα να την πάω σε ίδρυμα και να την βλέπω μια φορά την εβδομάδα. Όμως εγώ επέλεξα να τα πάρω όλα πάνω μου και να παλέψουμε μαζί με την κόρη μου. Να γίνουμε ένα. Έτσι και έγινε».
Όταν ήταν έξι μηνών η Τζοάννα, ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα. «Μπήκαμε για ένα μήνα στο Παίδων. Μετά πήγαμε σε ένα σπίτι στη Νίκαια που δεν είχε τίποτα. Ούτε κρεβάτι να κοιμηθούμε. Ξεκινήσαμε από το μηδέν. Βασικά κάτω από μηδέν. Ήμουν μόνη μου τότε με την Τζόι, αφού ο σύζυγός μου, πήγαινε και εκτός Αθηνών για μεροκάματα. Μόνη μου έτρεχα από τη Νίκαια στις θεραπείες, την ελληνική γλώσσα ακόμα δεν την είχα μάθει καλά. Ήταν πολύ δύσκολα τότε. Με φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, γιατρούς, πέρασαν 2-3 χρόνια.
Μετά πήγαμε σε έναν γιατρό στην Καλλιθέα που μας είπε “Τι μου το φέρατε αυτό το παιδί εδώ; Δεν πρόκειται να προχωρήσει ποτέ στη ζωή του. Ούτε καν θα περπατήσει, ούτε θα μιλήσει. Θα την έχετε πάντα σε ένα κρεβάτι”. Τότε ήθελα να εξαφανιστώ. Τρελάθηκα. Μετά όμως πείσμωσα πιο πολύ», συμπληρώνει η κυρία Κατερίνα.
Όταν η Τζόι πήγε 5 ετών ξεκίνησε κάπως να στέκεται στα πόδια της. Εξίμισι ετών άρχισε να περπατά ενώ όπως μου αποκάλυψε η μητέρα της στην πρώτη δημοτικού την πήγαινε στο σχολείο στην αγκαλιά της. «Είχα την Τζόι , είχα και την σχολική της τσάντα στην πλάτη», λέει η ίδια.
Η Τζόι έγινε αμέσως αγαπητή από τα άλλα παιδάκια στο σχολείο. «Την δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τα μικρά. Οι γονείς όμως, πίστευαν πως είχε κάτι κολλητικό και δεν άφηναν τα παιδιά τους να την πλησιάζουν. Τότε έπαθα κατάθλιψη και κλείστηκα για 2 βδομάδες μέσα στο σπίτι. Με πήρε τηλέφωνο η διευθύντρια του σχολείου η οποία με εμψύχωσε και με έκανε να πιστέψω και πάλι σε μένα και στην Τζοάννα. Κάπως έτσι αρχίσαμε πάλι να πηγαίνουμε στο σχολείο, στο 14ο Δημοτικό Σχολείο Νίκαιας. Σιγά σιγά όλα πήγαν καλύτερα», σημειώνει.
H φωτογραφία είναι της Καμαρινής Μωραγιάννη, φοιτήτριάς του ΟΠΑ και μέλους της φωτογραφικής ομάδας του πανεπιστημίου
Η Τζόι όλα αυτά τα χρόνια, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στη σχολή της τώρα, στα αγγλικά που μαθαίνει, στις φυσικοθεραπείες της… είναι παντού με την μαμά της. Είναι ένα. Για το λόγο αυτό η κυρία Κατερίνα με τα γεμάτα δύναμη μάτια, όταν μιλά για την κόρη της, μιλά στο α’ πληθυντικό πρόσωπο. Χρησιμοποιεί το «εμείς» π.χ. πήγαμε σχολείο και τώρα πάμε πανεπιστήμιο. Εκείνη της έγραφε πάντα το μάθημα που είχε να διαβάσει με μεγάλα γράμματα για να μπορέσει να το μάθει. Εκείνη της έγραφε τις ερωτήσεις, εκείνη και τις απαντήσεις που της υπαγόρευε η Τζοάννα που όλα αυτά τα χρόνια ήταν εξαιρετική μαθήτρια.
«Τα παιδιά μάθαιναν από την Τζοάννα. Οι καθηγητές την εξέταζαν προφορικά και επειδή τα ήξερε όλα, τα παιδιά άκουγαν και αντέγραφαν! Τότε άρχισαν να την εξετάζουν στο γραφείο καθηγητών», λέει η μαμά της στο star.gr.
H φωτογραφία είναι της Καμαρινής Μωραγιάννη, φοιτήτριάς του ΟΠΑ και μέλους της φωτογραφικής ομάδας του πανεπιστημίου
«Κάποια στιγμή σταμάτησα να δίνω εγώ δύναμη στην Τζοάννα και άρχισε να δίνει η Τζοάννα δύναμη σε μένα καθώς και συμβουλές», αναφέρει η κυρία Κατερίνα η οποία δακρύζει από χαρά όταν θυμάται την ημέρα που έμαθαν πως η Τζόι πέρασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς μάλιστα να πηγαίνει φροντιστήριο. «Έκλαιγα. Ουρλιάζαμε και οι δύο σαν τρελές», αναφέρει η μαμά της ενώ η Τζόι πετάγεται και μου λέει «Εγώ δεν έκλαιγα. Εγώ χαμογελούσα»! Τότε η μητέρα της την αγκάλιασε με στοργή.
Όσο για το πώς την δέχτηκαν οι καθηγητές της και οι συμφοιτητές της στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών; «Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Είναι απίστευτοι και οι προσπάθειές τους για να με βοηθήσουν είναι τρομερές και δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκινούμουν τόσο πολύ. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Αν δεν τους είχα στο πλευρό μου, δεν νομίζω να είχα καταφέρει όλα αυτά», τονίζει η Τζόι.
Η μητέρα της με την σειρά της αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς παιδιών με αναπηρία.
«Ο γονείς που έχουν παιδιά με τέτοια προβλήματα και είναι στο πλευρό τους συνεχώς, γιατί να μην παίρνουν επιδόματα; Γιατί να μην πληρώνονται από το κράτος; Τι παραπάνω κάνει ένα βοηθητικό προσωπικό στα παιδιά αυτά; Αυτό το σπουδαίο έργο που έχω κάνει δεν θα μπορούσε να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Εγώ δεν μπορούσα να δουλεύω για να έχω εισόδημα λόγω της Τζόι και ο σύζυγός μου είναι άνεργος , αφού η οικοδομή έχει “πέσει”. Τα τελευταία χρόνια ζούμε μόνο με το επίδομα που παίρνει η μικρή. Με αυτά τρώμε, μετακινούμαστε, πηγαίνουμε για τις θεραπείες… τα πάντα! Το κράτος πρέπει επιτέλους να κάνει κάτι», τονίζει.
Η Τζόι στο τέλος της συνέντευξης μου λέει «Μαρία, θέλω να γράψεις κάτι πολύ σημαντικό. Θέλω να πω στα παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιο μικρό ή κάποιο μεγάλο πρόβλημα υγείας, να μην το βάζουν κάτω! Να μην χάνουν το χαμόγελό τους! Να μην θεωρούν πως είναι κατώτεροι από τους άλλους. Να μην ντρέπονται για αυτό που είναι αλλά να είναι περήφανοι και να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο. Να παλεύουν, να πιστεύουν στον εαυτό τους και να μην τους ενδιαφέρουν ούτε αυτά που λένε οι γονείς τους από φόβο ίσως. Να εξελίσσονται! Επίσης θα ήθελα να σημειώσω ότι εγώ ήμουν τυχερή που είχα και έχω την μητέρα μου στο πλευρό μου. Όμως τι θα κάνουν τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα αυτή και έχουν κάποιου είδους αναπηρία. Κάτι πρέπει να γίνει και για αυτά! Α! Και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε σαν εμένα!»
Πηγή: www.madata.gr/
