Αποζημίωση – μαμούθ σε Έλληνα μάγειρα ο οποίος μετά από ατύχημα που είχε σε πλοίο, κατέληξε παράλυτος και σε κώμα σε ψυχιατρείο της Αφρικής βιώνοντας σκηνές που μοιάζουν βγαλμένες από το εξπρές του μεσονυκτίου. Αποκομμένος από τους δικούς του ανθρώπους, ο 48χρονος μάγειρας παρέμεινε για δεκατέσσερις ολόκληρες ημέρες κλεισμένος στο αφρικανικό ψυχιατρείο όπου οι γιατροί τον “πότιζαν” με ισχυρές δόσεις αντιψυχωσικών φαρμάκων. Μετά από δικαστική διαμάχη που κράτησε οκτώ ολόκληρα χρόνια, ο μάγειρας τελικά δικαιώθηκε κερδίζοντας αγωγή που αγγίζει το 1,3 εκατομμύρια ευρώ. «Το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο με την 1000/2018 έβαλε τη σφραγίδα του σε μια απόφαση σταθμό για τα ελληνικά νομολογιακά δεδομένα. Η ελληνική νομολογία μας είχε δυστυχώς συνηθίσει σε αποκαρδιωτικά ποσά αποζημιώσεων σε περιπτώσεις τραυματισμού από εργατικά, ναυτεργατικά και τροχαία ατυχήματα. Πλέον όμως δημιουργείται ένα προηγούμενο με θετικό πρόσημο για το μέλλον αυτών των περιπτώσεων που δίνει ελπίδα. Ο κόσμος θα πρέπει να έχει πίστη στον Ελληνα δικαστή. Η απόφαση του Αρείου Πάγου αποτελεί δικαίωση για χιλιάδες τραυματισμένους που αποθαρρύνθηκαν ή συμβιβάστηκαν με το σύστημα” τονίζει στο protothema.gr ο δικηγόρος του κ. Γιάννης Μαρακάκης.
“Αϊ στο διάολο με την κ…σκαλά, πάει κι ο δεύτερος μάγειρας!”
Το σκηνικό του τρόμου για τον Έλληνα μάγειρα άρχισε να ξεδιπλώνεται στις 7 Οκτωβρίου του 2010. Δεν είχε καν συμπληρώσει 24 ώρες στο πλοίο που είχε αποπλεύσει από το Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρική όταν επιχείρησε να κατέβει μια σκάλα για να μεταβεί στο αμπάρι και να φορτώσει στο μεταλλικό καλάθι που κρατούσε υλικά για την κουζίνα. Χωρίς όπως ο ίδιος υποστηρίζει στην αγωγή του κάποιος να του έχει επιστήσει την προσοχή για την επικινδυνότητα της συγκεκριμένης σκάλας και το κυριότερο να του έχει χορηγήσει τα απαραίτητα αντιολισθητικά υποδήματα, ο μάγειρας χάνει την ισορροπία του και λόγω της ολισθηρότητας και της υγρασίας, πέφτει από τη σκάλα και τραυματίζεται στη σπονδυλική στήλη. “Αφού το κορμί μου σύρθηκε με βιαιότητα στην απότομη κάθετη κλίμακα χτυπώντας σε όλα τα σκαλιά προσγειώθηκα στο υπόγειο αποθηκευτικό χώρο με αποτέλεσμα να τραυματιστώ σοβαρά στην πλάτη, τη σπονδυλική στήλη και στο κεφάλι μου” αναφέρει στην αγωγή του και στις επόμενες γραμμές προσθέτει “Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Σοκαρίστηκα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα άκρα μου. Είχε μουδιάσει το κορμί μου και ένιωθα ότι καιγόταν. Οι φωνές και τα βογγητά μου ακούσθηκαν και αμέσως προσέτρεξαν σε βοήθεια ο ένας βοηθός θαλαμηπόλου ο οποίος φώναζε απευθυνόμενος στον καπετάνιο: Captain!Captain!Captain!”. Μόλις ο (σ.σ αναφέρεται σε όνομα αξιωματικού) με αντίκρισε κείμενο στο πάτωμα του καταστρώματος εμφανώς δυσαρεστημένος φώναξε “Αϊ στο διάολο με την κ…σκαλά, πάει κι ο δεύτερος μάγειρας!”. Δευτερόλεπτα αργότερα καταφθάνοντας ο καπετάνιος ρώτησε τον ύπαρχο κοιτάζοντας προς εμένα “Γιατί δεν φοράει τα παπούτσια του;” δίχως βεβαίως να λάβει απάντηση αφού η αλήθεια είναι οτι δεν τα φορούσα διότι ποτέ δεν μου παραδόθηκαν. Ούτε καν ζήτησαν τα νούμερα μου. Ο πλοίαρχος αντέδρασε εκνευρισμένα διότι σε διάστημα μόλις 40 ημερών σε ένα ολοκαίνουργιο δεξαμενόπλοιο είχαν συμβεί δύο απανωτά ατυχήματα και μάλιστα στο ίδιο ακριβώς σημείο ήτοι στην απότομη κάθετη κλίμακα που συνδέει το μαγειρείο με τον αποθηκευτικό χώρο. Τον προηγούμενο μήνα ο Έλληνας μάγειρας του πλοίου την 2.9.2010 είχε χτυπήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πέφτοντας από το προτελευταίο σκαλί του αποθηκευτικού χώρου του μαγειρείου με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στο χέρι”.
Αφρικανικό εξπρές του μεσονυκτίου
Όλα όσα ακολούθησαν μετά τον σοβαρό τραυματισμό του 48χρονου μάγειρα ήταν ανατριχιαστικά.. Όπως περιγράφει στην αγωγή του “Μέσα σε μια ώρα περίπου μεταφέρθηκα στο τοπικό νοσοκομείο Entabeni Hospital”, όπου έπεσα σε κώμα για τέσσερις ημέρες. Εξήλθα ύστερα από 14 ημέρες στις 21.10.2010 και επαναπατρίστηκα στις 22.10.2010. Εκεί πέρασα 14 εφιαλτικές ημέρες αφού οι εναγόμενες αντί να με προστατέψουν καλλιέργησαν με τις ενέργειες και τις παραλείψεις τους στους ιατρούς την πεποίθηση ότι δεν έχω υποστεί ορθοπεδική βλάβη από πτώση αλλά οτι είμαι περιστατικό που χρήζει ιατρική παρακολούθηση και θεραπεία. Ο εφιάλτης που ξεκίνησε για μένα όταν συνήλθα από το κώμα και βρέθηκα παράλυτος σε ‘ενα κρεβάτι όχι ορθοπεδικής κλινικής, ούτε νευροχειρουργικής όπως θα έπρεπε για την περίπτωση μου αλλά ψυχιατρικής κλινικής. Παραμένει δε μέχρι και σήμερα άγνωστο για ποιο λόγο νοσηλεύτηκα στην ψυχιατρική κλινική δίχως αφενός να υπάρχει προηγούμενο σχετικό ιατρικό ιστορικό, γεγονός που δεν αμφισβητείται από τις εναγόμενες, δίχως αφετέρου να εμφανίσω συμπτώματα που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τον εγκλεισμό μου στην ψυχιατρική πτέρυγα στην οποία παρέμεινα αποκλεισμένος για διάστημα 14 ημερών, λαμβάνοντας μεγάλες ποσότητες ισχυρών αντιψυχωσικών φαρμάκων”. Στις επόμενες γραμμές αναφέρει “Βρισκόμουν σε μια ξένη χώρα παράλυτος από τη μέση και κάτω, με δυσκολία κινούσα το αριστερό μου χέρι, παντελώς αβοήθητος δίχως να γνωρίζω την αγγλική γλώσσα και σε καταστολή από τα δηλητήρια που μου χορηγούσαν ως δήθεν ψυχιατρικό περιστατικό. Ούτε με τη γυναίκα μου μπορούσα να επικοινωνήσω… […]. Οι εναγόμενες με απέκλεισαν ως αβοήθητο σε μια ξένη χώρα παράλυτο με φοβερούς πόνους να προσπαθώ απεγνωσμένα να συνέλθω και να ζητήσω πιο επίμονα την επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους όμως και αυτό ήταν αδύνατο αφού τα φάρμακα που μου χορηγούσαν με κρατούσαν σε καταστολή με μειωμένη συνείδηση. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου και παρά την αναίτια χορήγηση ψυχοφαρμάκων ενθυμούμαι χαρακτηριστικά ότι με επιοσκέφθηκε τουλάχιστον τρεις φορές ένα άγνωστο σε εμένα άτομο πιθανόν όπως συνήγαγα αργότερα εκπρόσωπος της ασφαλιστικής εταιρείας ο οποίος μονολογούσε προβληματισμένος ότι ήμουν αρκετά νέος και αν αποδεικνυόταν ότι παρέλυσαν τα πόδια μου από το ατύχημα θα ελάμβανα μεγάλη αποζημίωση. Ωστόσο παρά την απελπιστική εικόνα μου είχα τις αισθήσεις μου και αντιλαμβανόμουν πλήρως τα όσα ανέφερε”.
