Σήμερα, 8 μήνες μετά το μοιραίο συμβάν, η Μίνα Αρναούτη εξομολογείται ότι η ζωή της άλλαξε μέσα σε λίγα λεπτά.
«Είναι αυτό που λένε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Η ζωή μου διαλύθηκε κυριολεκτικά. Γύρισα πίσω στη Μυτιλήνη απ’ όπου είχα φύγει γεμάτη όνειρα να γίνω δημοσιογράφος, αφού μου άρεσε πολύ το γράψιμο και η τηλεόραση… Το μόνο που ήθελα ήταν να διασκεδάζω, να γελάω, να κάνω φίλους, να ζήσω».
Εκτός από τη μητέρα της, της συμπαραστέκονται και την προσέχουν και οι αγαπημένοι της φίλοι. Βγαίνει όποτε και όσο μπορεί για κάνα καφέ και πάντα με εκείνο το χαμόγελο που σε μαγνητίζει.
Προσπαθώ να βγαίνω έξω όσο μπορώ για να ξεχνιέμαι. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο όταν βρίσκεσαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και πρέπει να σε παίρνουν αγκαλιά για να σε βάλουν στο αυτοκίνητο. Τώρα με τις πατερίτσες είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Βλέπω φίλους και περνάω κάπως καλύτερα απ’ ό,τι όταν είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Στον δρόμο με χαιρετούν και όλοι μου λένε έναν καλό λόγο και αυτό μου δίνει πολλή δύναμη και αισιοδοξία.
Δείχνει τις ουλές από τις εγχειρήσεις χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται. Είναι μια διαδικασία επώδυνη που ξέρει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει.
«Το σώμα μου έχει πολλές ουλές ακόμα και πρέπει να κάνω και άλλα χειρουργεία για να κλείσουν. Ίσως χρειαστεί να κάνω και άλλη εγχείρηση στο χέρι. Αυτή τη στιγμή, όμως, το μόνο που θέλω είναι να ηρεμήσω ψυχολογικά για να πάρω κουράγιο πριν ξαναμπώ στο χειρουργείο. Είναι επώδυνη διαδικασία. Προσπαθώ να ξεπεράσω την εικόνα του νοσοκομείου γιατί αυτό έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να γελάσω, να αισθανθώ όμορφα. Θέλω να μοιάσω στον άνθρωπο που ήμουν πριν το δυστύχημα. Θέλω να χαρώ τη ζωή. Μέσα σε ένα βράδυ από το πουθενά άλλαξε όλη μου η ζωή. Βρέθηκα σοβαρά τραυματισμένη σωματικά και ψυχολογικά, αλλά και με 30.000 ακόλουθους στο Facebook και άλλους 40.000 στο Instagram».
Πηγή: Πρώτο Θέμα
