ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ 01
ΑΦΗΣΤΕ Τ’ ΑΓΡΑΦΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ…
Είναι η αυριανή ημέρα η μεγάλη για τα’ Άγραφα καθώς στη Νιάλα θα συγκεντρωθεί πολύς κόσμος απ’ όλη την Ελλάδα για να διαμαρτυρηθούν για την επικείμενη καταστροφή τους από την ανάπτυξη των Βιομηχανικών Πάρκων Παραγωγής Ενέργειας και θα είμαι κι εγώ εκεί μαζί με τους φίλους Αγραφιώτες και όσους τα έχουν ακόμη στην καρδιά τους.
Παρακολουθώ εδώ και χρόνια το ζήτημα και σαφώς είμαι αντίθετος με την ισοπέδωση των βουνών, την αποστράγγιξη των ποταμών, την διάλυση του μοναδικού οικοσυστήματος των Αγράφων αλλά και την προσβολή που δέχεται κάθε μέρος της Ελλάδας από τις ΒΑΠΕ και τα άλλα έργα. Αναγνωρίζω ότι στην εποχή μας το πρόβλημα της ενέργειας είναι σοβαρό αλλά πιστεύω πως υπάρχουν ένα σωρό άλλες λύσεις με κύρια αυτή τον περιορισμό της κατανάλωσης. Είναι ένα θέμα που σε άλλο σημείωμα μπορεί να αναπτυχθεί καλύτερα…
Με τούτο το σημείωμα θέλω να πω έναν πρόσθετο λόγο γιατί θα ανέβω αύριο στ’ Άγραφα και δεν είναι παρά η απότιση εκ μέρους μου η τιμή σε μια ατέλειωτη σειρά γενεών που τα κράτησαν όρθια και ψηλά στην συνείδησή μας. Κι όταν λέω τα κράτησαν όρθια εννοώ πως με τον μόχθο τους και μέσα σε ένα σωρό δυσκολίες τα κράτησαν ζωντανά και χάρη στην οργάνωσή τους και την ασφάλεια που περιείχε ο τόπος σε ένα ανεκτό επίπεδο επιβίωσης και φυσικά ελευθερίας. Αν δεν ήταν αυτοί σήμερα δεν θα υπήρχαν Άγραφα, από εκεί θα είχε περάσει μόνο η φυσική ιστορία και των ανθρώπων τα πάθη, οι κατατρεγμοί και οι ελπίδες δεν θα είχαν ούτε μια σελίδα στην ελληνική ιστορία. Τους ανθρώπους αυτούς πρέπει συνεχώς να μνημονεύουμε και να τους ανάβουμε ένα κεράκι στα ερημοκλήσια που είναι γεμάτα τ’ Άγραφα και να ρίχνουμε λίγο αγίασμα στα αγκωνάρια των ερειπίων που κατάντησαν πια οι δεκάδες οικισμοί στ’ Άγραφα αλλά και σε όλη την Ελλάδα.
Στα Μεγάλα Βραγγιανά αύριο λοιπόν θα πάω κι από εκεί θα ανέβω στη Νιάλα να φωνάξω κι εγώ μαζί με τους άλλους που θα συγκεντρωθούν εκεί: «Αφήστε τ’ Άγραφα στην ησυχία τους. Θα μας χρειαστούν πάλι γιατί πάντα ήταν η κιβωτός του Ελληνισμού». Πιστεύω πως θα προλάβω να περάσω να δω πως είναι σήμερα κάποια σπίτια που είδα πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια πριν καταρρεύσουν. Σε κάποια μάλιστα, με κίνδυνο μη πέσουν και με πλακώσουν μπήκα και μέσα και τράβηξα κάποιες φωτογραφίες. Τις είδα πάλι χθες και είμαι βέβαιος πως δεν θα μπορέσω να κάνω πάλι τις ίδιες γιατί θα συναντήσω σωρούς ερειπίων.
Ήταν σπίτια που παράτησαν οι άνθρωποι όταν είδαν πως ο τόπος τους δεν μπορεί πλέον να τους ζήσει και αλλού σίγουρα θα είχαν καλύτερη τύχη. Τα παράτησαν όπως ήταν κι έφυγαν χωρίς να νοιαστούν αν κλείδωσαν την πόρτα ή όχι. Όπως στους κατατρεγμούς που είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη όλων των γενεών και κληρονομικά μεταφέρεται στους επιγενόμενους, έτσι λειτούργησαν εκείνη τη στιγμή. Να φύγουν να σωθούν και δεν τους ένοιαζε αν κάποιος έμπαινε στο παρατημένο σπίτι και το ρήμαζε. Κατά βάθος πίστευαν πως κανένας δεν θα έδειχνε ενδιαφέρον για το φτωχό νοικοκυριό τους ή ακόμη πως μπορεί κάποια μέρα να επιστρέψουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στ’ Άγραφα.
Απ’ όλους αυτούς κανένας σχεδόν δεν επέστρεψε και όλα τα σπίτια (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) έγιναν ερείπια. Αυτά τα ερείπια ελπίζω να προλάβω να δω για να πάρω και δυνάμεις γιατί μέσα μου βαθιά πιστεύω ότι αυτές οι πέτρες, αυτά τα αγκωνάρια είναι σωρός εκεί και περιμένουν την σειρά που θα τα πάρει πάλι ο μάστορας στα χέρια του και να υψώσει τοίχο, για σπίτι, εκκλησία, σχολείο… Φυσικά αν υπάρχει πια Τόπος και δεν έχει γίνει μια τεράστια βιομηχανική περιοχή με παρατημένα παλιοσίδερα και μολυσμένα νερά από την αλόγιστη ανάπτυξη των ανεμογεννητριών σε όλες τις κορυφές τους.
Θα είμαστε εκεί και θα φωνάξουμε και μέρους των προγόνων Αγραφιωτών και όλων των Ελλήνων: «Αφήστε τ’ Άγραφα στην ησυχία τους. Θα μας χρειαστούν….».
ΥΓ. Το Agrafa Archive είναι ένα αρχείο φωτογραφιών που άρχισε να δημιουργείται την δεκαετία του ’90 και συνεχίζει μέχρι σήμερα να συγκεντρώνει φωτογραφίες από τον Τόπο και τους ανθρώπους και τα έργα τους προκειμένου κάποτε να γίνει μια έκδοση ισάξια των Αγράφων.
Ηλίας Γ. Προβόπουλος
